Ranking

są takie momenty że każdy idzie swoją drogą są chwile gdy nie ma nikogo obok ani nigdzie gdzie okiem sięgnąć też nie ma w chwili śmierci jesteś sam w sobie masz największego przyjaciela nie zmarnuj tego ty to dar zadbaj o siebie... bo siebie do ostatniego tchnienia masz

A co tu tak zaglądasz? Nikogo nie zapraszałem. Zajęty bardzo jestem Jedzonka szukaniem. Trochę się boję a trochę nie. Czy ty na pewno nie chcesz mnie zjeść? Boś taki duży a ja malutki Więc sobie stoję, ja okrąglutki. Tu jest mi raźniej, nawet weselej. A może masz coś dla mnie, Może jesteś przyjacielem? Wyciągniesz rączki z jakimś robaczkiem? Nie, ty ciągle patrzysz jakby ze smaczkiem. Boję się ciebie i skakać nie będę. W brzuszku mi burczy więc może zaśpiewam? Bo tak tu czekam, dookoła drzewa. Może balladę? Tak cichuteńko. Będzie o rosie i wody kropelkach. I o listkach złotych co pospadały. Że słoneczko na górze A ja nadal taki mały. I o robaczkach, małych, tłuściutkich I o nasionkach dla mojego brzuszka. O tym, że jasno i wszystko widać, O tym, że ciemno i trzeba iść spać. Potem pośpiewam .... Frrrrrrrrrrrrrrrrrrr ! . . Rudzik to bardzo, ale to bardzo sympatyczny ptaszek. Dostrzega zainteresowanie sobą i lubi pozować a do tego śpiewać! Robi to tak cichutko, że aż nie słyszalnie niesłyszalnie. Idę o zakład, że ten ptaszek używa Infradźwięków. . Wiersz przeleżał od 27.02.2023, ale nadal nie potrafię nic tam zmienić. Musi być jak jest i mam nadzieję, że było przyjemnie. :-)

wypływasz spod rzęs na szlak znany między nami łakomy dreszcz tego co się w sercu na pół rozpada szarość dokoła a nawet z ust szare słowa - że teraz jest smutno łzawo a kiedyś będzie lepiej bo nie może być źle - jest tylko szaro... tak jak lubię powietrze niczym popiół otacza mnie przenika przez tkanki i wtedy przytulasz się nic już nie mówię... milczenie zszarzało

nakarmię kolorowym słowem tęczy prośbami uprzykrzonymi Bogu niech pojednają się dłonie wzejdą nabrzmiałe pąki kiełkujących w ziemi pocałunków zimowy sen się dłuży szronem zwarzone powieki ślepe na miłość usta ściągnięte smutkiem milczą zawzięcie nie uleczy nas wiosna ani lato w cieniu dusznych traw stoję pośrodku chłodnej ziemi w odrętwieniu patrzę jak słońce wymyka się z rąk by czynić dzień po drugiej stronie lustra

To ona - droga A - mnie ukształtowała i wykształciła dziwnym sposobem tu i ówdzie aż nabrałem wielorakich kształtów Szczęśliwie i jest w tym coś z przypadku nie zrobiła ze mnie pustego wykształciucha za co jestem jej wdzięczny okazale I już wcale nie pamiętam bo zapomniałem pewnych obopólnych niewdzięczności w pełni uświadomionych po dłuższym czasie Nasza rozłąka na większym dystansie przybrała na znaczeniu stając na wadze Seranon, 10.05.2023r.

nie można wciąż siebie pomijać jak ziemię co leży odłogiem lecz warto wyrównać spojrzenie a klękać jedynie przed Bogiem

Zatruję Twój umysł mym sercem z hebanu. Zatruję mój umysł Twym sercem ze smoły. A Zaimkoza Cię zeżre! 01.05.2023

Dwaj zwycięzcy wiosną dają moc życiową. Przemierzają szlaki sycą je zielenią. Wróżby niesie rumak, Światowid na grzbiecie miecze sług prowadzi na bitewnym polu. Jemu poświęcone stanice, proporce. Orzeł, włócznia znakiem, a czerwień jest barwą. Zaś w święto siewu kto inny króluje. Młody triumfator pełen witalności. Pan na białym koniu, ofiaruje płodność, w czas Równonocy walczą śmierć i życie. Darzy dojrzewaniem, mocą namiętności, płodami pól, lasów cokolwiek tam żyje. Płonie Złota Tarcza, nietykalna świętość, wiedzie ku wygranej o co tylko prosisz. Stare jest za jare, taka kolej losu, więc głowa odrasta Jarowicie, Panie.

Aż strach oblatuje przed realną byle kłótnią z nie bardzo kim o byle co. Seranon, 10.05.2023r.

Do szklanej kuli litania próżna przyszłość zasnuta milczeniem złotym z pewnych wykresów mylna prognoza na gładkiej ręce los nieodbity Na białych kartach jutro zawodne cyganka wróży zdziwionym wzrokiem uczony pragnie oswoić drogę ocalić życie od błędnych kroków Z przygodnych liter zbieramy lata odpłyną zanim myśli stężeją do wysp szczęśliwych przyszłego świata wbrew naukowym ścieżkom do celu

wiem światło mam w tyle rozświetla częściowo drogę słusznie kombinuję tak o wiele łatwiej nie muszę mrużyć oczu gdyż nie oślepia mniejsza szansa potknięcia trudu dźwigania kolejnych prób rzuca przede mną płaską przy ziemi w której kiedyś spocznę ciemniejszą smugę wersje mnie nigdy jej nie przegonię mogę być kimkolwiek w masce jestem lecz jedno wiem będzie zawsze na wierzchu tu i tam czymkolwiek zakryję

Na pierwszym planie robotnicy pracują na polu. Dalej działają młyny i świeci tęcza. Za nią są góry. Słońce jest w zenicie.

Co jest zapisane W pamięci drzew Jeśli jest Gdy co roku na nowo To zrzucają liście To je wypuszczają Wytrwale stojąc Naprzeciw moich okien Co pamiętają okna W murach kamienicy Ocalałej z wojny Czy to tylko Niemi przypadkowi Świadkowie zdarzeń Mówię do drzewa Mówię do okna Co ty wiesz Tak jakbym mówiła Do lustra W które patrzę I czekam że może Pojawi się w nim Czyjaś twarz Albo choć jej cień Dawno temu odbity Cień, który miał Swoją historię Uchwyconą w locie Niezliczonych spojrzeń Odpowiada milczenie Czysta płaszczyzna lustra Szum liści Gdy gałęziami Targa wiatr

Zakochaliśmy się w sobie na nowo. Tyś moim królem, ja Twoją królową. Nie masz już berła, ja bez korony. Cóż z tego jeśliś we mnie zapatrzony? Na cóż nam były złota, diamenty? Teraz przynajmniej mamy spokój święty. Władać możemy naszym małym światem -miłością ... Choć życie już niebogate... Błysk w Twoim oku rozpala me żądze i niepotrzebne mi wcale pieniądze. Królestwo małe, biedne, lecz nasze. Odbudujemy je wspólnie - z czasem.

Ale to już było i nie wróci więcej. Dzień pierwszy. Dziś napisałem polski. przekonałem się, że turyści to idioci – rozprawy o motywach składałem skrupulatnie i spełnionokryteryjnie, a z Naborowskim po raz enty odkryłem vanitas i śpiewałem fraszki o kontekstach (oczywiście, co najmniej dwóch). Dzień drugi. Dziś napisałem angielski. Odmieniłem "być" na wszystkie możliwe sposoby i okresy warunkowe. Mark zachwycił mnie swoją historią o pracy archeologa, a Bryan Anderson napawał mnie nadzieją na to, że są jeszcze dobrzy ludzie na świecie. Dzień trzeci. Dziś napisałem matmę. z Pitagorasem – muzą moją – wykazywałem podzielności zawiłe i obliczałem tajemne ostrosłupów objętości. W tym czasie ciągi liczb kombinowały, jak tu ugrać największą liczbę klientów w aptece. Dzień ostatni. Dziś już po wszystkim. Apteka stoi już pusta, Bryan odjechał w siną dal, a Naborowski poszedł po mleko. Teraz czekać na wykaz punkcików – liche cyferki decydujące o mojej bujnej przyszłości. W głowie powiewa chorągiewka zwycięstwa nad uschłą formą bez treści. Ach, jak słodko, że matura już napisana. 9 V 2023

Gdzie te słońce gdzie ten wiatr co łąki czesał Gdzie ten smutek który z wieczorem rozmawiał Gdzie ten uśmiech który horyzont ozdabiał Gdzie ta śmierć która smutkiem częstowała Gdzie ten czas gdy prawda nie kłamała Gdzie te motyle które sens chwili budowały Gdzie ten Bóg który prawdy się nie boi Gdzie ten grzech który kościół popsuł Gdzie ten anioł który ciemnego unika Gdzie ten bałagan z którym przyszłe musi się zderzyć Gdzie to wszystko czy ktoś wie czy to niewiadoma

Poeci to nie tylko zwykłe wiersze Oni tworzą nowe światy Gdzie człowiek znajdzie to, co zechce Ukojenie, spokój albo nadzieję Nadzieję tak potrzebną Mogącą przemienić duszę niejedną W bojownika o sprawiedliwość Miłującego się w cnotach Dobry poeta nie tylko wzrusza Lecz porywa całe serce Przeciwności świata biorąc w swe ręce I ciskając nimi o spruchniałą ziemię I choć znajdą się tacy, co z poetów szydzą Nie wiedząc, kim są prawdziwi poeci To ludzie nie bojący się marzyć A nie zwykli wierszokleci. ***************************************** Wiersz ten jest odpowiedzią na utwór Antypoety "Ars antypoetica".

Jaka ona No jaka ona jest Czy ubrana w szary płaszcz Yoko Ono W szary stary płaszcz Jaka ona No jaka ona jest Czy chodzi bez ubrania Tam gdzie nie wolno Czy jest jak stary kwiat Jaka ona No jaka ona jest Czy płakać po niej Czy się przez łzy śmiać Jaka ona jest Pytałem rodziców Pytałem przyjaciół Jaka ona jest Nikt nie wie skąd przyszła Oczarowała mnie Jaka ona No jaka ona jest Czy jest jak Yoko Ono

Wiem, że nic nie wiem. Ale skoro tak jest, to skąd wiedza o tym? To chyba dowodzi, że nie wiem nic. A jednak, skąd mimo wszystko wiem, że obiad jest dobry; że pogoda jest brzydka; że jestem smutny przez zmarłego psa; że jestem? Skąd niepewność, która upewnia? Skąd pewność zasiewająca niepewność? To jedno wiem, że nie wiem. 8 V 2023

@Ewelina Miałem nadzieję, że będzie słodko. Dziękuję za serduszko i komentarz. Pozdrawiam serdecznie. @Asia Rukmini :-) Tobie również dziękuję za serduszko i miły komentarz. Pozdrawiam serdecznie :-)

@Tectosmith Bardzo rozczulający wiersz. Podoba mi się :) Pozdrawiam serdecznie :)

Jestem zombii, powłócząc nogami krążę bez celu pomiędzy przecinkami a kropką, chociaż może to przejścia dla pieszych. Naznaczone ciągłym pędem i krótkimi migawkami drugiego brzegu w szaleńczym tańcu reflektorów, szczególnie pięknym w strugach deszczu. Nie myślę, zbyt zajęty szukaniem przejścia wyciągniętymi daleko przed siebie rękoma, drżącymi w nieustannych spazmach. Wracam, mamrocząc pod nosem połamane frazy, ze wstrętem ocieram się o innych, ciągną przed siebie lub wracają, opętani marszem. Droga nie kończy się nigdy, głód pcha w objęcia nocy. Bez oddechu, najprawdopodobniej pierwszy haust powietrza to aż nadto. Jestem martwy, a wy wraz ze mną.

Nad wodą wielką i srebrzystą duch zawiesił suknie mglistą. A fale wysławiają muzykę tylko dla poetów oczywistą.

@Tectosmith Dziękuję za czytanie i serduszko:-) Pozdrawiam! @Waldemar_Talar_Talar Dziękuję serdecznie i pozdrawiam! @Rafael Marius Czasem nie tylko w bajkach zdarzają się cuda. Nadzieja, wiara i miłość... Pozdrawiam i dziękuję! @violetta Haha, dziękuję za serduszko i czytanie:-) Pozdrawiam serdecznie! @Jacek_Suchowicz Świetny komentarz jak zawsze:-) Pozdrawiam i dziękuję! @Marek.zak1 Cieszę się, że się spodobało:-) Dziękuję i pozdrawiam! @corival To miłe dawać komuś powody do uśmiechu:-) Dziękuję serdecznie, pozdrawiam bajecznie:-)

Zatrzymują nas myśli, które krążą po głowie nieraz coś nam się przyśni i coś serce podpowie. Co mam teraz uczynić co mam zrobić, jak kroczyć czy coś mogę ja zmienić, aby głębię zobaczyć? Ciągle, gdzieś się przejawia jakaś pustki godzina. Bywa, że się odnawia, może kiedyś przeminie? Bywa, że ją wypełnia smutek, łza drobna popłynie. Harmonia grających nutek i wszystko po woli minie. Taka chwila ze łzami, chce dotykać nas ludzi, bywa, że się otwieramy i serce do życia się budzi. Człowiek, gdy jest wyciszony może więcej dać z siebie. Patrzy już w różne strony co na ziemi i w niebie. Horyzonty powiększa zatrzymany na chwilę życie swoje upiększa i rozszerza na milę. Bogaty człowiek głęboki, co myśli, jak ma iść. Horyzont życia szeroki wskazuje, gdzie ma wyjść.

@Tectosmith dziękuję Ci za wnikliwą analizę. Faktycznie ta dyskusja i wymiana poglądów pokazuje, że każdy może mieć inne zdanie, czasami bez punktów styku. Tam gdzie istnieją poglądy wyraziste tam jest ciekawie a czasem emocjonująco. Z każdej opinii można wyciągnąć coś dla siebie :) I to jest bezcenne. Tak jak już pisałam wczoraj: nigdy się wszystkim nie dogodzi. Nie ma szans i nie należy tego usiłować nawet :) Dziękuję za wsparcie. Ps. Nie chciałbym, żeby sztuka dzieliła. Wolałabym, żeby łączyła. Pozdrawiam słonecznie :) @dajo78 Wbrew pozorom to wcale nie jest oczywiste. Poezja to nie matematyka :) Pozdrawiam wiosennie @iwonaroma dziękuję serdecznie :) Nie słyszałam o tym, ale ciekawy podział i oryginalnie nazwane :) Pozdrawiam ciepło

@Ewelina Ciekawy wiersz. Zgodny z prawdą. Szczęśliwi Ci, którym wydaje się, że nie są sami a Ci którzy faktycznie mają kogoś wygrali los na loterii. Dobrze to wszystko ujęłaś. . Nie mogę się z Tobą zgodzić. Dla mnie to "też nie ma" jest po prostu akcentem obrazującym faktyczną pustkę. Jak dla mnie wcale nie zaśmieca obrazu a wręcz uwydatnia istotny jego element i tak należy to odczytać. Tutaj także nie mogę się zgodzić bo poeta może być kim chce i jak chce. To już od czytającego zależy czy spodoba mu się przekaz, czy jednak nie. Ja nie mam żadnego problemu z trybem nakazującym i wcale nie uważam, że należy go unikać. Rozumiem, że można jednak być "uczulonym" na nakazy i bardzo źle na nie reagować. To co przedstawia autorka to jej wizja, przemyślenia i przekonania, i jasno z tego wynika, że odbiorca jest sam dla siebie największym skarbem i ten nakaz "zadbaj o siebie..." jest jak najbardziej na miejscu. Podkreślam, że ja nie mam z tym problemu i nie odbieram tego negatywnie. Pozdrawiam serdecznie Ciebie i autorkę.

Tak, zgadzam się :) Właśnie :) Dzięki

@koralinek Mi przypomniał się inny egzamin. Na dyplomie trzy piątki. Robiąc porządki wyrzuciłam również ten dyplom. Tej wiedzy i umiejętności już w życiu zawodowym nie wykorzystam. Nasze życie to jeden wielki eksperyment i egzamin zarazem. Choć przede wszystkim eksperyment ;)

nocne ulice niczym sen, latarnie błyszczą zapomnieniem, na chodnikach zapach dymu i betonu mijają się samotne postacie w ślepych oknach. pulsują dźwięki nocnych klubów cienie na murach blask neonów, wstaje nowe życie dwie panie w bramie wśród ciszy tajemnic i snu, zrywają kłos za kłosem, wybierają najbogatsze zboże- tylko takie jest godne ich ust kościelne dzwony w tle dziurawych kondomów spływają spermą. sobota w dźwiękach- niedzielnej sumy poznaję go w zabrudzonym konfesjonale dwie do spowiedzi - dziś po eucharystię

W letni poranek słonce świeci mocno. Zmęczony nie wiesz co ze sobą zrobić. Któż powiedział że będzie dobrze. Nikt Cię nie woła nikt nie poda ręki, sam zadbasz o siebie. Jeszcze jeden dzień, jutro wszystko się zmieni. Patrząc za siebie sam nie wiesz co widzisz. Wszystko zepsułeś i nie umiesz naprawić. Jeszcze jest nadzieja, jeszcze jutro może zaświecić słońce.

@Nata_Kruk Możesz mieć rację, ale mnie autorsko bardziej odpowiada moja wersja. Czy słusznie? Nie wiem ;) @iwonaroma Krótka złota myśl to i bursztyn krótki, a przecież takie są bursztyny, ale przemyślę jeszcze to słówko ;)

Tysiąc naszych myśli, ile jeszcze nieotwartych? Ból zabija myśl... Cierpienie zamknięte, w każdym narzędziu. Która śmierć pozostanie wyborem? Napięcie we krwi, w złożu kwintesencji życia. Krew płacze, życie nienawidzi. Wspomniałeś o czymś... O sensie życia, tak? To karkołomny ból. Czujesz wolność? Nie do końca? Rozumiem. Wolność od słowa ,,sens'' powierzone jest tylko osobom, które nie znają... nie wymawiają tego słowa...

@Asia Rukmini bardzo się cieszę 😊 Wiersz ma poruszać, sięgać duszy. Jeśli więc w moim znalazł się fragment, który Cię urzekł, to wspaniale. Pozdrawiam serdecznie :)

Ten fragment jest świetny. Urzekł mnie. Pozdrawiam

@Rafael Marius Jakby betonem zalali albo przyspawali...Trzyma się okrutnie i okrutną krzywdę człowiekowi robi a z tego powodu i jego otoczeniu. Istny obłęd.

Niestety tak to jest. Często to jest dziedziczne, dopóki, ktoś nie przerwie tego łańcucha. Ale to nie jest łatwe. Schemat trzyma się mocno.

Ja to słabo czuję. O mnie mówili, że jestem taki, że jak mnie drzwiami wyrzucą to wejdę oknem. Jak mi zależy rzecz jasna. Teraz jestem mniej przebojowy. Ale i tak wystarczy na moje skromne potrzeby.

Co konkretnie? Chcesz ze mną dyskutować to wyrażaj się należycie a nie walisz jakimiś ogólnikami ni z gruszki, ni z pietruszki tylko diabli wiedzą z czego. @kwintesencja Dziękuję Ci serdecznie. Przeglądałem właśnie zdjęcia, jakie zrobiłem Rudzikowi i przyznam, że jestem zakochany w tym maluszku. A to jego ćwierkanie było niesamowite. Przez dłuższą chwilę sądziłem, że to jakby pogłos z oddali, ale dostrzegłem, że otwiera dziobek :-) Dziękuję raz jeszcze i pozdrawiam wiosennie :-)

... Ewelino, podaję Ci dłoń.

Czy jesteś dla mnie przeznaczona? I czy jesteś mojego uczucia świadoma? Bo to co jest między nami zbudowane Nigdy nie będzie zapomniane I w potoku słów będzie uchwycone A nasze ślady będą krwią na śniegu oznaczone

Witaj - piękna taka miłość - Pozdr.wieczorowo.

@M_arianna_ Sympatycznie. Miło się czyta.

Zimowy obłok mglistego sadu wsłuchany z wolna w śnieżynek szepty gałęzie splótłszy w dłonie bielone rysuje nuty wabiących śladów Perełki rozbłysk w błękitnej głuszy zatacza łuną kolisty promień ze snu urwany pies odlatuje spuszczany łańcuch swobodą milczy Na rogu nieba czeka wytrwale budę porzucił ziemskich marności z niejasnej dali wywęszył wolność wiecznie kuszącą zakrętem ciszy

Bliskości objazd z pierwszeństwem lęku miłość spowalnia wygody znawcom za cztery ściany kupiona pustka pieśnią usypia tęsknego wdzięku Jedynek cienie na kwiatach losu samotnej łąki wśród puszczy miasta z kopczyka kreta niepewnym gestem snuje się obłok wątłego głosu Na rysie listek żywy wiosenny papuga wróży dwoistość roli heretyk skupił myśl na chwili dzieci parami idą do szkoły

@Marcin Szymański Dziękuje za polubienie.

Dzięki za serduszko. To prawda. Tylko ciekawi mnie jak by się zachowywali, gdyby w cudowny sposób przenieść ich w dzisiejsze czasy? Na jaki stos rzucili by swoje życie? W co by się angażowali?

To miło, że Ci się podoba, a inni pisali że archaiczna.

Kiedyś trzeba było wzbudzić w sobie potrzebę publikacji, choć w szufladzie bardziej komfortowo.

@sowa Dziękuję za fachowy komentarz. Myślę, że znasz się na poezji lepiej ode mnie. Poprawiłem na "niczego" po przemyśleniu i popatrzeniu z boku też mi się wydaje zgrabniej. Dziękuje za miły komentarz i doprecyzowanie wypowiedzi sowy. Ja sam jestem anachroniczny, niedzisiejszy i prawdopodobnie stąd taka forma mi w sercu gra. Dziękuje za odważne wsparcie mojego pisania. Dziękuję za sympatię dla mojego wiersza.