Ranking

przymykanie oczu to podstępny przywilej wybieram nie korzystać zwłaszcza gdy patrzenie boli i z każdym kadrem pogrąża ideę Człowieka właśnie wtedy trzymam oczy szeroko otwarte ktoś inny musi zamknąć by już nigdy nie otworzyć bez wyboru

Jeszcze dwa kroki, mierzone rytmem, procesji liter w bieli papieru. Myślę - nie wierzę, czy się ośmielą, radość wyrazić - zanim je wytnę! Pogoń ku kropce, ten punkt co kończy, logikę słowa zaprzęgnij w strugę. Spowiadasz wersy z grzechu najdłużej, by z prądem strofy biegł jak pies gończy. A oddech sensu spaja choć... walczy, pofrunie kartka w kierunku kosza. Kawy suflerko jeszcze poproszę, Wena się śmieje... popracuj malczyk! Co nie napiszesz poddaj ocenie, puścisz przez sito, uszy po sobie. Ambicja... prawda, nie służy tobie, więc złe czy dobre - przyznaję... nie wiem? Ciągłe pytanie - jaką iść drogą? Którą nie pójdziesz, ciągle to samo. Kohelet mówi, że wszystko... marność, litera, wyraz, zacząłem... dokończ! "Każdy umiera - odparł bajarz - ale niektórzy umarli żyją dalej w swych słowach". - Orson Scott Card.

Nie bywam na salonach i jestem z grubsza niesalonowy, a nawet bywam nieszablonowy, choć przesadne to słowa. Zresztą wcale mnie tam nie zapraszają, zresztą samym nawet najlepszym kadrem podcieliby mi skrzydła, które i tak są bardzo niewielkich rozmiarów i rozpiętość mają prawie żadną. Zapomnij o fruwaniu, a tym bardziej o lataniu. Dlatego siedzę w pokoiku czterech ciasno pozamykanych ścian z oknem internetem gdzie niezbyt uważnie podglądam salonowe wyjadaczki i wilki salonowe. Wiem, że nie jestem im taki sam. A że jestem sam to i owszem. Zresztą mojego pokoiku proszę nie mylić z salonem, bo to są zupełnie inne przestrzenie. I martwię się raz ciszej innym razem głośniej, że moje wiersze nigdy nie trafią pod strzechę Salonu, gdyż są na ogół mocno podwórkowe. I amatorskie też są. I nie takie bywają. Są bowiem za bardzo sobą, czytaj mną, innym słowem są wcale nieciekawe. Prawdę mówiąc salon kojarzy mi się czasem z balonem, a ja mam w płucach za mało helu. Seranon, 13.04.2022r.

dziś nie będę się złościł ani płakał patrząc szeroko na ten świat dziś chcę być jak wolność szczęśliwy nie bać się smutku ani prawd dziś pragnę kochać zrozumieć wiatr szumiące drzewa echo i kwiat dziś ponieważ jutro może być gorsze może mieć trochę trudniejszą twarz

Nikt mi nie powiedział, że w wieku 20 lat moje oczy przestaną płakać przy krojonej cebuli i złamanym sercu. Będę budzić się w nocy między snami i przez te ułamki sekund trwać w rzeczywistości, w której jesteś w stanie znieść własne uczucia. Choć raz chciałabym się wyspać, może jak nie będę się budzić to uda mi się zapomnieć o tobie i wszystkich tych snach, które właściwie nie mają prawa bytu. Boję się saren i miłości, że rozetną mi brzuch kopytami, wyjmą serce i zjedzą. Z drugiej strony pomyślałam, że kupię ci szczoteczkę do zębów na wypadek, gdybyś przyjechał i zechciał zostać do końca świata albo przynajmniej do zachodu słońca. Chociaż lepiej, jakbyś został dłużej. Na takich jak my nocami Bóg nie patrzy.

-Mistrzu, niejeden mówi - żona urodziwa, jest dla małżonka niczym pułapka zdradliwa. -Wielu w takiej pułapce znaleźć by się chciało, lecz im się do niej nigdy trafić nie udało.

Słońce powoli zachodzi. Jeszcze zapieje kogut. Zdradził Judasz. Zaparł się Piotr. Spojrzeli i na mnie. Odwróciłam wzrok. „Jeszcze do Ciebie powrócę. Jeszcze tak gorzko zapłaczę, że przez łzy Ciebie zobaczę, Chrystusie.”

domy i samochody trzydzieści srebrnych monet trendy i ciuszek modny trzydzieści srebrnych monet usta i piersi twoje trzydzieści srebrnych monet my zapatrzeni w siebie trzydzieści srebrnych monet ktoś trzeci kiedy dwoje trzydzieści srebrnych monet przyszłość w znaku na niebie trzydzieści srebrnych monet światłość może zamroczyć trzydzieści srebrnych monet chociaż tylko dwie trzeba by zamknąć zgasłe oczy trzydzieści srebrnych monet

@jan_komułzykant Poczytałem Janku tu i tam i chyba obaj macie rację z Markiem. Lecę do edytora. Trzymaj się zdrowo.

Nikczemnik zaszedł wysoko, będzie długo spadał w kręgach…

a w kręgach nic się nie zmienia krok w przód dwa w zwyrodnieniach

niewiele mogę ci dać uścisk dłoni miękki garść spojrzeń ciepłych które w kieszeni zmieścisz niewiele mogę bo niewiele mam definicja bogactwa współistnieje kształtem nieśmiertelnego tła złapać wskazówkę zegara biec wąską ścieżką nocy letniej wsłuchać się w latającego komara patrzeć w gwiazdy nim spadną jeszcze potłuczone na głowie spłyną do oczodołów spojrzeniem zmaluję ze światła cię utkam nim szepnę do uszka niewiele mogę ci dać

@Sylwester_Lasota I to właśnie jest puenta wiersza, cieszę się, że czytelnik nie błądzi wśród zarośli wersetów, a treść przejrzysta wychodzi naprzeciw jemu :) Piosenki nie znałam, ale dziękuję za podesłanie; jej przesłanie pokrywa się z ideą wiersza. Dwie ręce i możliwość wędrówki na inny, nieznany ląd, ląd nowych wrażeń życiowych, zakrzywienia światopoglądu i spojrzenie na rzeczywistość przez pryzmat złączonych dłoni. Czy może być coś piękniejszego? @[email protected] Otóż to, nic mi więcej rzec nie pozostaje Jak tylko cieszyć się na to, co potrwa dalej. Pozdrawiam również :)

@Gosława Najmilsze słowa pod słońcem: "fajnie, że jesteś". Dziękuję Ci serdecznie, Reniu. A skojarzenia Cię nie zawodzą. Obyśmy byli silni i nie wybierali oczu przymykać na drugiego człowieka. @error_erros Nie zamierzam się wypierać wpływu wojny na ten tekst, wręcz chciałabym, żeby był widzialny i zrozumiały. I dobrze, że "dyskomfort" tak Ci wybrzmiał. Zrozumiem strach, rozpacz, pesymizm, zwątpienie... ale nie obojętność z wyboru - choć niektórzy zwą to troską o komfort psychiczny. ps. Ty zawsze umiesz dobrać słowa do myśli. @Sylwester_Lasota Tak, to jest najgorsze, z drugiej jednak strony, czy nie chodzi o to, by po prostu dotrzymywać wszelkich starań i trzymać oczy otwarte? Niestety nikt nie ma tu mocy składania obietnic, że to wystarczy. @[email protected] Wstyd nic tu nie da, taka to bieda. A czajnik niech bzyczy i przypomina, ze to już na kawę poranną godzina. Miło Cię tu widzieć. @Marek.zak1 "Dla triumfu zła wystarczy tylko, aby dobrzy ludzie nic nie robili." Wierzę w to i dlatego niech każdy tę swoją cegiełkę... pozdrawiam, Marku.

A kiedy w bólu miłości, wykrwawiam moje serce, czuję przewiną uczucia że kocham najgoręcej. Zatykasz mi dłońmi usta, abym nie sprostał męce, uciekam w mistyfikację, chcę się spełnić najprędzej. Uzewnętrzniam spolegliwie na wskroś płochliwe ręce, ogrzeję dotykiem sutki, niech czują jak najwięcej. Bóg opatrznie patrzy z niebios, ma w oczach miłosierdzie, a my uświetnimy łoże, żądze rozpal zziębnięte. Oddajesz mi siebie kruchą - w erotyczne obsesje, błądzę nerwowo po skórze krwi żarliwej... napędzę. Patrz umykają sekundy, kilka płochych zanęceń, zegar taktem rytm odmierza, uda z lekka dotknięte. Nasze ciała jakby w jednym, ślad naznaczam jak Werter, akt rozprężenia odczulę, widzę... ze źródła czerpiesz. Rozchełstany kształt obrysem, ekstazy szukam węchem, po obrzeżach błądzę... w środku, wszystko struną napięte. Potykam się ze zmęczeniem, ja jestem twoim jeńcem, spowalniam, tkwię w oddaleniu, słabość ludzką doceńcie. Zakończę spektakl koncertem w piano trącam zawzięcie, jakże euforia szczęśliwa... przy ostatnim już wersie. "Miłość jest najwyższą siłą wszechświata, to ona wprawia w ruch gwiazdy." - Dante Alighieri. Wiersz napisany pełnym monorymem.

czy strzelec zestrzeli cietrzewia siedzącego w dżdżysty dzień na strzelistej sośnie ? Mars. Jowisz. Saturn. ocean kwarków i pionów faluje obiecująco jak róg obfitości siedem logarytmów naturalnych jest jak siedem planet i Ziemia trzecia od Słońca w radosnej mgiełce chmur spowita śmieje się do srebrnej facjaty Księżyca! każda dama pik ma dwa lica? a dama kier?....

pamięć nie ma dna jest ciekawa nie kłamie to okno oraz drzwi za nimi zawsze coś się dzieje pamięć to byłe wiele widziało to grzech grzech który nie boi się prawd ani mgły pamięć wyzwoleniem dusz oraz serc to światełko światełko w którym ocean fajnych myśli myśli którymi czasem targa wiatr żal i smutek pamięć to góra to uśmiech który nie boi się łez

Z odrobiną goryczy Pamiętam, wtedy w nocy Wielki wóz widziałem; Niech będzie, pomyślałem, jakiś wiersz napiszę, Bo przecież żem poeta więc do gwiazd się zbliżę, By w końcu czarną dziurę w konstelacjach znaleźć. Pamiętam ten początek, brzmiałem tak przed laty; Kosmosy, galaktyki, gwiazdy prawie martwe. Czy jest w tym chociaż magia? Ile to jest warte? Wciąż pyta mnie przy stole pusty Mogen David. Już wkrada się do głowy ten nieznośny chaos; Wyczuwam go i widzę, wciąż się przed nim bronię Lecz wkrótce mu ulegnę, poddam się nieśmiało, By zostać tuż po bitwie własnym epigonem. Ja wiem, że czterowiersze różne rymy mają, Lecz mam to gdzieś, milordzie - Tak mi wyszedł sonet. ---

Mrok na pustyni! Nie ma światłości! Żar żarzy ciała, przenika kości. Pewnie już wiesz, ja jeszcze nie wiem, kiedy i gdzie, co spotka Ciebie. Czołgam się w prochu, kurzu i pyle. Czy dokądś dobrnę, wybrnę czy zginę? Kiedy i gdzie (czy) spotkam Ciebie? Ty to już wiesz, ja jeszcze nie wiem. Błądziłem nieraz, wiesz o tym dobrze, prawdy gubiłem, znaleźć nie mogłem i pewnie jeszcze nieraz pobłądzę... W słów labiryncie Ty jesteś Słowem.

Leszku! Janku, Janeczku! Bracie mój kochany! Choć dzielą nas epoki, świat odmiennych granic, błagam ciebie! Nie stawaj! Nie stawaj na murze! Masz czas jeszcze by dojrzeć. Nie czas jeszcze umrzeć. Przed tobą czyste kartki czekają na wiersze. Otwarty dziennik czeka na dnia słowo pierwsze. Czekają czytelnicy, twoi przyjaciele. Nieprzyjaciół się lękasz? Nie masz ich zbyt wielu! Chociaż życie cię mierzi - śmierć, to nie są żarty. Niż zdruzgotane ciało, więcej wiersz twój warty. Za wcześnie chcesz uciekać w niebyt, w nietworzenie, nie zmieni świata twoje w świecie nieistnienie. Za późno! Już za późno! Umarł w nim rozsądek. W ramiona śmierci leci, w oczy jej zagląda. Te czarne, rozgwieżdżone. W dół dwanaście pięter! Zapomniał o błękicie niespisanym wierszem... Jan Lechoń, a właściwie Leszek Józef Serafinowicz, polski poeta, prozaik, krytyk literacki i teatralny, współtwórca grupy poetyckiej Skamander, autor dziennika , popełnił samobójstwo skacząc z dwunastego piętra hotelu Hudson w Nowym Jorku. https://poezja.org/wz/Lechoń_Jan/4762/_Pytasz_co_w_moim_życiu

Świat się wydaje dziś przeludniony, ciżbią się tłumy w przyciasnych miastach, szerzą zarazy i rażą wojny, zło dobro pleni i w ziemię wrasta. W Jerozolimie proroków mrowie i każdy głosi swoje widzenie. Niejeden silny w geście i w mowie, na chybił trafił dostał kamieniem. Nikt jeszcze nie wie, że to w tym świecie brudnym, rozpustnym i kłamstwa pełnym, ma nieskończoność swoje granice i nieskończenie lęka się spełnić.

Tu leży kapitan z Mucznego. Zgubiło zbyt bujne go ego. Chwaląc się przed damą, tym co pod piżamą, w stan odszedł spoczynku wiecznego.

gdybyśmy się kiedyś spotkali pocałowałabym go w czoło policzki i nosek i w usta, ale zamknięte (bo to nie miłość erotyczna) kiedy Poeta ma usta otwarte ja tylko słucham

Jest Świat Jest wojna trupy kwitną jest rosnąca inflacja są nowe mutacje wirusów znawcy z internetu bez merytorycznej wiedzy kosmiczne misje i foliowe czapki jest insta poezja i kryptowaluty jest ziemia co się osuwa ziemia która dudni jest niebo którego nie kreślą anioły są mikroplastik i mikropłatności jest głód i wymiociny w niedzielny poranek przemyt narkotyków na szeroką skalę korporacje śmierci świątynie bez bogów miasta wycięte z kartonowych pudeł ludzie o twarzach wyciętych z prospektów jest gorszy jest lepszy jestem ja w glinie ciała jest lód pękający i ty — stały ląd.

Miłości suche liście Śnię wciąż a kaskadą upada świat Płynie przez oczy łzą jakby poranka W spojrzeniu zamyka się wróg i brat Widnokregiem snu jak żywa tkanka Tylko kolec w sercu po żonie został Marzenia żywota podła i zła skaza Która ideom boskim tutaj nie sprosta Jak wybuchnietemu sercu szara gaza Wspomnień czerwiensze są kroniki Ułudy pragnienie nie oszuka faktów Mimo ze starasz się robić dziś uniki Dobiegają cie odgłosy kaźni katów Kocham Cię niewiasto choć nie znam Choć dłoni twej jeszcze nie całowałem Choć idę z wizją Ciebie przez losu kram To nigdy Ciebie tutaj nie namalowałem Wołam anioły niech bat mnie uderzy Niech grzech moich oczu wyblaknie Bo serce moje winę swoją dziś mierzy Bo duch mój czystości teraz łaknie Domu szukam dla miłości której brak Na szklanej góry krawędzi wieków tła Tyle wszak upadłych ludzi i pokrak Wodzi me zmysły jak ta woń mi mdła Niech ukarze się cel miłości pięknej I grom niech upadnie na me włości Bo albo pokocham albo życiu umknę W piekieł byt, w cierpienia okolicznosci Jak suchej róży liście widzę jutra dzień Oddycham marzeniem które podnieca Że tego kwiatu poznam chociaż cień Gdy zapłonie mój duch jak ta świeca Autor: Dawid Daniel Rzeszutek

mówisz mi Wszystko jest wielowarstwowe Metafizyka splata się z tym co realne Czy to fatalne? pytam Czyż nie byłoby prościej gdyby prostym było? Tak, ale jakże mniej ciekawie A zresztą nauczeni jesteśmy by szukać drugiego dna Jak w każdym dobrym kryminale Drążymy szukamy niby wszystko ułożone aż tu nagle skok na głęboka wodę po nieznane po nowe po przygodę na to ja No i bardzo dobrze wszak tylko jeden jest warunek Rób to zawsze, tylko i wyłącznie Na własny rachunek

Przepraszam za tak trywialny komentarz, ale nie mogłem się pwstrzymać ? Pozdrawiam ?

Martwa ta ziemia Piotrze. W posiniałych trawach nie ma źdźbła życia. Grabię kości i układam z nich dekalog, niech będzie na jasną godzinę (czarna, już się rozlała). Martwa ta ziemia. Kamień na kamieniu nie odrodzi skały. Za nią zdrowaśki roztrzaskane o ruiny miast. Spod gruzów słychać tylko żałobne pieśni. Gdzie jest twój Mesjasz Piotrze? Nad tą ziemią niebo pełne ofiar opada coraz niżej, w otwarty grób. Wyścielony popiołem ma zmieścić więcej, niż jedno zmartwychwstanie. Ciężka ta ziemia. Bolesne tajemnice obnażają rany, na trzy gwoździe, wciąż za dużo głów.

Ja pamiętam swój balon z helem, niestety uciekł mi kiedyś do nieba... :-(

Fajne. Może czas poznać Helę ? ;) Masz literówkę 'z grubsza'

dwóch facetów i krowa na tratwie płynęli Erich Fromm miał rację miłość to potęga Mars. Jowisz. Saturn. wszystko diabli wzięli gdy przyszedł czas egzaminów i wiosennych matur! Molibden. Amalgamat. Zynk. w dzieży morza kwarków lśni jak tarcza Zeusa Droga MLeczna - mój dom ale czy Egida wytwór Hefajstosa ochroni przed wiatrem słonecznym? Kasa. Szmalec. Forsa. odwieczne mieć czy być gnębi mnie jak koszmar Charona wiosna idzie a ja pod językiem trzymam obola.... paranoja jest goła!

Podoba mi się, zwłaszcza ta pogoń ku kropce, chociaż czasami jest też znak zapytania, jeśli mamy wątpliwości. Pozdrawiam P.S. Czy nie poddaj ocenie?

Moja czerwona dola jest jak żółta cykoria. Nawet smakuje bardzo podobnie. Czasem się boi, a najbardziej czasów i najczęściej przyszłych. Pomimo wszystkich ale tej doli proszę nie mylić z niedolą, bo niekiedy bywa szklanką Coca - Coli. Tylko dolary, tylko dolary... Seranon, 12.04.3022r.

Z atrybutów boskości zostały mi tylko niezbadane wyroki

@Marek.zak1 Koledzy mu poradzili - ożeń się! Będziemy mieli żonę...

Tak, to poprawia samopoczucie, bo jeszcze poprawność i skrywana zazdrość. Dzięki za wpis. @error_erros OK. To pokłosie Darwina walki o najlepsze geny i przedłużenie gatunku. Przegrywający kontestują reguły. Pozdrawiam

Jeżyniec śpiwa Ćpyzy

Czytając wiersz i tę dyskusję przychodzi mi do głowy takie pytanie: Ciekaw jestem czy ludzie używający tak wspaniałych słów rzeczywiście podołaliby, gdyby musieli stanąć oko w oko z sytuacją, do której się odnoszą. Super, cudowne słowa, naprawdę. Padł tutaj temat wojny; ciekaw jestem ile osób, zgadzających się z powyższym zdaniem, rzeczywiście chwyci za broń gdy, nie daj Pani Boże, wybuchnie wojna w naszym kraju. Nie piękne słowa a czyny są tak naprawdę testem na człowieczeństwo. Wielkie słowa brzmią jak populizm, którego ludzie instynktownie chcą słuchać, by uspokoić sumienie.

JA mi się miesza Tam, gdzie stawiam kreskę kończącą A Chcę iść w MY Kiedy składam litery w my Ręce drżą Tęsknie patrzę w stronę TY Wiem, nie poskładam liter idealnie Kark drętwieje Czy kiedyś ułożę je w RAZEM?

@jan_komułzykant to co napisałeś, jest miłe dla oczu kiedy sie patrzy miłe dla ucha kiedy sie czyta Bardzo, bardzo ciekawe połaczęnie. Pozdrawiam

nie pytam już wiem dzień minął jak dzień zwyczajnie co dzień tak samo to idziesz? po to mleko? pójdę po drodze wezmę śmieci i wrzucę uczucia do mieszanych

Noc była jak nasze gwiezdna. Zabrałaś mi całe życie, Nawet nadzieje najbardziej skryte. Została już tylko zajezdnia. Potop Sienkiewicza, tak polski Norwid, Ogniska, piwo w letnim cieniu… Nie było istnienia. Na pustym przystanku nie słucham głowy. Tak bardzo to wszystko nic nie warte. Śmiech w plątaninie nocy, Kot, jak między nas się mości, Prawda tchórzostwem na proch starta. Niedługo nadjedzie ostatni autobus Wcześniej wieś kurz wojny rozgoni. Nie czuję już twoich dłoni… Odgrywam scenariusz. Znowu. Kiedy ktoś tonie, To właśnie korona do końca płonie. Polecam Cię Bogu.

Samotność przygniata Samotność zabija Samotność to niczyja wina Samotność zadaje rany Samotność zmienia plany Nikt na samotność Nie jest przygotowany Samotność dręczy Samotność męczy Samotność zabija Wszystkie kolory tęczy

MER: O, ZWAB! BANDA ŻAŁOWAŁA? WOŁA: ŻADNA BABA WZOREM! ONI: NOGI Z REI, MATOŁ! OHYDNA BANDY HOŁOTA MIERZI GO, NINO.

Nie mam takich doświadczeń, ale pamiętam jak odsługiwując swoje dwa lata w armii PRLu pilnowaliśmy kolegi po tym jak dostał list od dziewczyny, informujący go, że z nim zrywa. Pełniliśmy służbę z ostrą amunicją, ale na szczęście do tragedii nie doszło. Pozdrawiam serdecznie.

Moje tajemnice są niczym moje paranoje bowiem wiem, że prawie nikomu nic do tego prawie każdemu nic mu po nich... momentami prawdziwe nicponie czasem wytwory bujnej wyobraźni niekiedy liczne fantazje Długie groby na całe szczęście na całego są niezbyt odkrywcze i mało rozmowne szanują i nie pytają i zwlekają i krzyczą bezgłosem wyrytych liter całkiem szybko zapominanych tablic Seranon, 29.03.2022r.

Nie mogę przestać myśleć o tobie! Lecz nie obywa się to bez przeszkód, bo się coś we mnie zmienia i robię się już nie sapiens, ale erectus. Sorry Ladies, wiem, że tytuł jest politycznie niepoprawny, ale pokornie upraszam o odrobinę wyrozumiałości.

Fajny Ci ten kaktus wyrósł. Fajnie, że jesteś z nami :))

Witam - ja również gratuluje - Pozdr. uśmiechem.

@GrumpyElf ostatnie wersy mnie przekonały . Pozdrawiam