Ranking

swojego czasu podkradałam księżyc dla fazy chowałam do bagażnika tam zawsze śpiwór i wino biwak rozbity na akty nie było pytania czy ktoś pozwoli tylko czy zdoła powstrzymać “jesteśmy swoimi wyborami” nadałam barwę odcieniom tych słów gdy umiera pragnienie by naprawić przeszłość ciała niebieskie wracają na miejsce

Raz znajomy u mistrza zjawił się z nowiną: - Założyłem się z sąsiadem, że rzekę przepłynę. w jednym miejscu głęboka, lecz dam radę snadnie. - Jak pływać nie potrafisz, znajdziesz waść się na dnie. Zważ, że trochę coś umieć jest gorzej niż wcale, i możesz się utopić w niemądrym zapale. Wprawdzie sezon kąpielowy na ukończeniu, ale finalna uwaga nie tylko o tym.

choćby się chciało przychylić nieba a nawet skoczyć w ogień to czasem trzeba iść tylko obok szanując cudzą drogę

jutro dziś rozpakowałem już wiem co mnie czeka będą sady łąki lasy widzę drogowskazy uśmiechnięte - ptactwo miło śpiewające zobaczyłem człowieka który dobro niesie tam gdzie go nie ma jutro dzisiaj rozpakowałem ujrzałem starość a obok samotność która boli za nią czarny horyzont deszczem oszpecony jest smutny jednak nie żałuje tego rozpakowania mało ulgę czuje bo już dzisiaj umiem uwierzyć w prawdę która mi pisana

jako dziecko odwiedziłam w szpitalu siostrę po złamaniach i natknęłam się w korytarzu na śmierć. Wcale niestara całkiem ładna. Spojrzała na mnie. Byłam skonsternowana i zdumiona bo jej oczy nie były straszne ani krzyczące ani walczące ani groźne ani nienawistne tylko smutne. Bardzo bardzo smutne. I... kochające... Potem dowiedziałam się że wieczorem odeszła. Odpoczywaj śmierci. Będę cię pamiętać do ostatniego spojrzenia.

Bardzo chcę wrócić do lat mego dzieciństwa zbierać poziomki

skacze z orbity na orbitę jednym susem krąży wokół słońca czy jak jowisz trwa przy swoim srebrzysta świecąca luna w przypływach i odpływach ukryta ciemna strona na przydrożnym kamieniu trzy runy w jednej spokój odpoczynek dobrobyt

morze jak meduza rozpełzło się po plaży galaretą z sinic zalewa zimne nóżki tłumu spragnionego subtropikalnych wrażeń nie rozgrzeje żaden schłodzony dobrze gorzki żal i ja wypijam za zdrowie twojemoje spuchnięte wskazówki zegarom pcham przez tarczę szukając dziury w całym bo po słonecznej stronie czas ja i ty kochany marszczymy się inaczej tył na przód z płaczu w śmiech choć nieboraczo raczej

horagallis tulił mnie od urodzenia widocznie docisnął to tylko śmierć i tak złamałeś mnie już w tysiącach miejsc ten podział nas jakoś nierówno wyszło zostałeś u mnie duszny chinook w głębokiej dolinie znad waszego morza przysyłasz mi wiersze wilgotnieję nie pisz ich nocą przecknę i nie śpię wybacz nadal mamy wspólny oddech leśny szeptem najzieleńszych mchów miękki delikatnymi plechami pustułek moje pierwotne szczęście życie jest proste wystarczy udawać nie chcę

Dyssypacja śpiewają wznosząc ręce łkają ręce załamując leją wino na pamiątkę leją krew na chwałę budują budowle /w tym samym celu/ burzą budowle /jak wyżej/ kochają bliźniego zabijają bliźniego doszukują się w nim czego nie widzą w sobie cenią pokój wzniecają wojny zanoszą prośby odwracają wzrok adresat nie wykazuje aktywności

Dziewczyno! oszczędź mi już i zniknij niczym Driada. Strach! Strach o tobie pisać. Nie wytrzymałbym. Odchodzę od zmysłów! Kręcę się, za włosy łapię, wyje. Nie mam apetytu. Nie boli, tylko jak śpię. Przez ciebie, nie z twojej winy. Mam nadzieje, że jesteś szczęśliwa. Życzę ci jak najlepiej.

Niepewny swojej wartości nigdy nie zaufa pięknej dziewczynie nawet, gdy uśmiecha się pozornie szczerze Mam poczucie własnej niegodności będące ukrytym lękiem przed utratą nie zasługiwać na kogoś to nie potrafić zatrzymać tego, który nie chce patrzyć w głąb Byłem już jej przyjacielem podczas gdy dla mnie większość to koledzy nierozdzielność majątkowa zaistniała przed czasem bezceremonialnie grzebała mi w kieszeni Chciała narzucić swój pogląd na świat zakochanemu we własnych opiniach kupiła za moje pieniądze trzy piwa abstynentowi odpowiedzialnie poprosiłem o zerówki zanegowała śmiechem wartość odpowiedzialności uciekłem przed śliczną, towarzyską, sympatyczną dziewczynką

czarnymi płatkami spływasz w noc a rano nic nie jest takie białe jak śnieg pasuję do odbitego od ciebie światła bardziej niż szarość

szybko żyjemy czas gonimy ale on ciągle przed nami niby jest tuż tuż już go mamy ale to tylko złudzenie szybko żyjemy dajemy radę jutro widzimy nie uciekamy ciągle gonimy kochając to co jest przed nami "wariaci" szybko żyjemy przyśpieszamy czas się śmieje bawi się nami a my udajemy że dobrze nam z tym ale po cichu przeklinamy

Pawle mimo mądrości stałeś się patronem ciekawości, która prowadzi do piekła Ona to na trudne fundamentalne pytania odpowiada kimże ty jesteś jak śmiesz trochę pokory i wiary Miłość Boga zdaje się nierówno objawiać choć deszcz miał padać na wszystkich tak samo czy na niektórych nie pada bo stoją pod dachem? nie dostanę odpowiedzi bo czy może glina dopytywać garncarza?

Tratwa przenika zimną wodą. Buty mokre i portki przemoczone. Lęki o stan portfela i komórki. Nie płynę ani pod prąd ani z prądem, bo płynę jedyną możliwą oraz odgórnie wyznaczoną trasą. Z lewej i z prawej mijam opłotki. Ciągle pytam – czy ładnie tu, czy tak sobie? Wiosłowanie nie pomoże, a także nie zaszkodzi. Wiosła lekko muskają taflę wody. Zresztą wioślarz ze mnie żaden. Pytam tylko szeptu wiatru o kierunek natarczywych i nagminnych myśli.

dziękuję ci Panie za miskę pełną deszczówki piachu i kamyków jestem najedzony dziękuję ci Panie za łańcuch wrzynający się w skórę jestem blisko ciebie dziękuję ci Panie za dom z desek zbutwiałych i kruszącej cegły jest mi ciepło dziękuję ci Panie za pchły które nieustannie mnie gryzą nie jestem samotny dziękuję ci Panie za niemiłość za niewdzięczność za obojętność za niewolność za bezdotyk za bezczułość twój wierny sługa ________ 26.08. obchodzimy Międzynarodowy Dzień Psa i każdego innego dnia też...

Wymyśliłam dla nas plan ale... on był od czapy: miał być synek, kot i pies a we wnętrzach ładne graty. Wymyśliłam dla nas dom, na podjeździe samochody, wizja przyszła nie wiem skąd, taki plan miałam gotowy. Przecież nawet nie pytałam: co Pan na to, proszę Pana, bo jak dziecko założyłam, że wymyślam wszystko sama. Wystarczyło się zapytać: nie przyjmować nic a priori, skrócić czas rozczarowania, bo pytanie tak nie boli... Wymyśliłam dla nas plan a on przecież nie był wspólny, śniłam całkiem ładny sen, żyłam w bańce swej iluzji. I nie mogę mieć do Pana ani żalu, ni pretensji, kwiatki w głowie hodowałam, nie pytałam o nic więcej... Wymyśliłam dla nas plan niby z Panem, lecz bez Pana. Wprowadzałam z życie go, to historia wyświechtana, a dziś widzę jasno że plan się nawet nie mógł bronić, życie kręci bączki swe i myślenie czasem boli… Wymyśliłam dla nas plan lalalalalalalala...

Jesień za rogiem Zapach sierpnia wyczuwa Pierwszy złoty liść

NA PUSTYNII LOON OP ZAND - CZĘŚĆ TRZYDZIESTA PIERWSZA ( SZOPA ) Ciebie naświetlę zawsze - mówi! Pod warunkiem, że posiedzisz w szopie, zaczekaj. Sześć wybrzuszonych okien ku górze przypomina gofra nad gołym zbrojeniem; wszystkie soczewki światło emitują - pod jedną toczy się kółko - krzyżyk gra Strumieniami zrzuca kraty na twe ciało księżyc wiązkami lumenów w czystą biel na kolana pada mapą kreowaną w statki i tratwy Niewidzialna dotąd pojawia się skala w zawężonych strefach czasu tętni prawdziwa historia z niebios ssana

tutatotete w wierszu nie może się zdarzać tutatotete po co się narażać tutatotete to się nie godzi tutatotete na pewno zaszkodzi tutatotete na codzień mam tutatotete biegnę na schwał tutatotete tutatotete tutatotete ole!

Życie płynie jak rzeka a czas wszystkim ucieka ciągle biegnie do przodu przed siebie wszystko wokół się zmienia choć ta sama jest ziemia ten sam księżyc i słońce na niebie Radość z smutkiem się splata i tak płyną nam lata a co jutro ma nadejść nie wiemy człowiek snuje marzenia wciąż ma inne pragnienia i tak odejść z tej ziemi musimy

Widzę twarze… ― wciąż te same, smutne oblicza… Rozpływają się jak mgielne omamy… Kłębią się ― i snują… Spada na moje źrenice gwiezdny pył… Okrywa chłodem nocna otchłań, bezkres przeszłego czasu… … obrysowuję dłonią kontury słoi na gładkich powierzchniach zniszczonych mebli… Odpryski forniru… … wyszczerbione krawędzie… Nasłuchuję… Słyszę głos… … szept… Wiem, że płakałaś… … dotyka mnie to za każdym razem… Na schodach ― ciężkie ― stąpania… Wyglądam… … blada dłoń ściskająca drewnianą poręcz ― zwiastuje nadchodzącą śmierć… Odwiedzasz mnie z melancholią spojrzenia, z bolącym sercem… … przytulasz do lodowatej piersi… ― niewzruszonej, jakby od wieków… ― całkowicie martwej… Nie musisz mówić, bowiem ― widzę, czuję… … całą twoją matczyną czułość, matczyne serce… Z moich oczu skapują ― kryształowe krople drgających gwiazd… (Włodzimierz Zastawniak, 2021-08-25)

raduje mnie gdy nie jest zbyt nachalne i posiada litość dla mej czlowieczej konstrukcji potrzeby marzeń w chmurach błądzenia w obłokach burzy w sercu kojącego deszczu łez bez tego przyciemnienia wypali ze mnie przedwcześnie pieczęć prawdy i wówczas w popiołach zniszczenia

Czekam w skupieniu Na pierwszy mistrzowski ruch Same pomyłki

spójrz człowieku za siebie spierdoliłeś wszystko coś na drodze spotkał dziś mówisz to nie ja a kto kurwa świat popsuł nie mój drogi nie tak jest jak myślisz inaczej było nie patrzałeś w przód psułeś lewą i prawą stronę życia - mówiłeś że jesteś panem tak moi mili jesteście ciekawi o kogo tu chodzi - a może też o ciebie...ha...ha...

Stare drzewa w swej mądrości odwracają wzrok Biegnę ślepy w blask ciemności choć złapałem trop Ta ucieczka do wolności jak fałszywy krok W rytmie trzaskających kości gęsty tańczy mrok Ogniem pali czarna wizja, chłodne oko drapieżnika Śpiew syreni, czarownica, majak we mgle znika Już szkarłatem biel się mieni, łańcuch zimnem szczęka Ostrzeżenie to zachęta, jak myśliwy i przynęta Bo śmierć pewną słyszę, ich zgrzytanie zębów Patrząc wreszcie w ciszę mimo ciasnych więzów Skaczmy w ogień życie nie dajemy jeńców Prorok kracze swą zimową balladę morderców

@karuna Nawet Ś.p. Laskowski pochwalił Twoje haiku. Miłej soboty.

zgrabne, nie powiem

Skąd do mnie dzwonisz? Słyszę... Bardzo, Ty wiesz co. Nie mogę mówić, usta są za ciężkie, język otyły, leniwie czasem się uniesie, a krtań z nim zagra, nie zawsze co zechcę. Wiedz, że nad przepaścią stoję. Teraz ja dzwonię. Czy mnie słyszysz? Wszystko się toczy swoim torem. Co z moim oddechem? Jest coraz płytszy. Wtedy się boję. autor wiersza: A-typowa-b

złota godzina słońce wschodzi zachodzi w najlepszym świetle

Gram po to by wykonać kilka mistrzowskich ruchów.

@Nefretete Załączone zdjęcia prosiły powiedzieć, że trafnie to opisałeś. Z polotem. Pozdrawiam.

@Gosława Silny ze mnie chlop; choć serce tyka w chudym ciele-:))

Witam - widzę tu uczciwe wyznanie - Pozdr.wieczorowo.

dzisiaj były piękne promienie, słońce, piękny spacer, aż usiadłam na chwilę w tym zachodzącym słońcu:)

@corival Uwielbiam takie wiersze...z posiniałym horyzontem i pobladłą złotą tarczą...Przepiękne czucie ..pozdrawiam

@Waldemar_Talar_Talar Dziękuję bardzo i pozdrawiam @corival Zgadzam się przykre, ale...życie trwa dalej. Pozdrawiam.

Witaj - miło że czytasz - dziekuje za to - P0zdr. zadowoleniem. Witam - masz racje z tym umysłem...dzięki że zajrzałeś - Pozdr. uśmiechem. Witam i dziekuje raczej słonecznie - Pozdr.szczere ślę. Witam - i oto chodzi moja droga - dziękuje za czytanie - Pozdr.radośnie. @Pan Ropuch - @huzarc - @annabelle - wszystkim wam ślę podziękowanie - @joanna53 - dziękuje pięknie - @heks - pięknie dziekuje -

@Atypowa Pani coś jakby moje.rozmowy telefoniczne:) przeczytałem z przyjemnością. Pozdrawiam

Za czasów PRL ludzie podkradali tzw. fazę. To były typowe sztuczki aby, powiedzmy to wprost, oszukać elektrownię i za darmochę mieć prąd. Tutaj, jest inaczej. Jest mega. Autor podkradł księżyc. Po całości. Coś, jak bracia Kaczyńscy. Niestety, tak sobie to wyszło. Drogi Autorze, a może tak podkraść coś więcej... Pozdrawiam. Naprawdę serdecznie.

Mnie się podoba. Jakby to zaśpiewał Felicjan Andrzejczak z Taco Hamingway'em, to byłoby całkiem ciekawie.

Dobry tytuł i zamykająca strofa. Jak i te poprzedzające rzecz jasna :) Swoją drogą to dobrze temu Księżycowi. Zakorzenił się w poezji równie mocno jak sama miłość ;)

Chmury wysoko I wielkie drzewa. I wielkie błękitne niebo... ... Po drodze snuł się miś, A w dali ciemniało. Zza kukurydzy wystawała lalka... Było coraz ciemniej. Aż w końcu zapłonęły latarnie... I zgasły po północy. Bo niepodobne było, by ktoś tędy Do rana przechodził.

@Natuskaa dzięki. Masz racje, to jest nałóg jak każdy inny, jak picie kawy. Trzeba się odzwyczaić i może wbrew pozorom robią mi dobra robotę ?

Np. Skrzypek na dachu; "Gdybym był bogaczem"... - czyli indywidualnie; każde zrealizowane, realne, a nawet nierealne marzenie, oraz działanie w dobrej intencji. "los"

Metafizyczne jest obrażanie się na innych mieszanka pragnienia zadania bólu tajemnica świadomego zła planowanego w upojnych oparach zemsty zmieszana ze wzywaniem Sędziego lub Adwokata który przyzna rację lub złagodzi wyrok w oczekiwaniu na Niego przetrzymuje się narażenie na śmieszność i samotność

@Nefretete W pracy końcowej Technikum Energetycznego miałem zaprojektować oświetlenie hali sportowej, ile się tam napociłem nad tymi lumenami, ale jakoś poszło. U Ciebie równie dobrze bo lirycznie oświetlasz kobietę zapewne. W jakich kolorach i świetle jest najpiękniejsza. One bez światła są równie cudowne. Metafory wspaniałe... takie Twoje, charakterystyczne tylko dla Ciebie. Miłego dnia.

Raz w letni dzień w lesie w dość ładnej dąbrowie, skarżyła się młoda żmija starej sowie: każdy traktuje mnie lecz zawsze z daleka, albo na mój widok wręcz z miejsca ucieka, a ja chcę tylko czasem choćby rozmowy, jak teraz z tobą pośród pięknej dąbrowy, co ja poradzę na to, że jestem gadem? Taki wilk też niejedną wszak miewa wadę, albo lis ten fałszywy rudzielec cwany, jeleń mnie omija w łani zakochany, a dziki ryją ciągle w leśnym poszyciu, ptaki sobie śpiewają o słodkim życiu, każdy z pogardą złego mi tylko życzy. Tak żaliła się żmija i z bólu syczy, sowa wysłuchała skarg i uwag gada i tak na to wszystko rzecz całą wykłada: Faktycznie życie twe żmijko bardzo smutne, a rzekłabym nawet do tego- okrutne, bo ty żyjesz w naszym lesie jak w zasłonie, ale rzecz w tym, że ja ciebie nie obronię, po życzliwości już nie ma nawet śladu, ------ bo za dużo po prostu masz w sobie jadu...

Zakochać się w śmierci, dlaczego by nie? Pustosłowie wierci, Belzebub też wie. Powiedz gdzie masz oczy? Życie zabrało. Czyżbym je przeoczył? miłość... ma ciało. Gdzie zgubiłaś usta? Wycałowałam. Afekt... kto go uzna? Zgasł senny majak. A gdzie bujne piersi? Zapytajcie rąk. One na uwięzi, przynajmniej ty bądź. Szeleszczące kostki, już nie klekoczą. Choć dźwięk jakże gorzki, truchtają boso. Działa na dwie strony, czyżby przylgnęła? Ona nie ochroni, trumienna cela. Uśmiechnij się do niej, choć może brzydka. Czuć jej zimne dłonie, gdzie wejdzie... czystka. Tanatos z Hadesem, oficjum w spółce. Nikogo nie wskrzeszą, wszyscy się módlcie. Jakże ja ją kocham, jest przeznaczeniem. Bierz gnaty... wynocha! Bo jak się spienię! Idź do sąsiada, pali i pije. Na pewno się nada, owiń go kirem. Ona robi swoje, czyści chałupy. Rajski boski projekt, jak chcesz... się uchyl. Choć chyba masz rację, losu nie zmienisz. Na głowę ci pacną, okruchy ziemi. Kochajcie się w śmierci, lekko będzie mrzeć. Bo jak nas nie starczy, mówią że jej też. Cóż to za pociecha, mroki nastaną. Zła... jak miłość ślepa, uzdrowisz zmianą. Słowo Twoje z nieba, uczy nas Panie. Że jest rzecz zbawienna, modlić się za nie.** Przyjmij tę ofiarę, Przedwieczny Boże. Bo nad nią wspanialszej, świat dać nie może** * trawestacja wiersza z 1463 r nieznanego autora, ** parafraza pieśni mszalnej na ofiarowanie za zmarłych. "Były dwie siostry: noc i smierć śmierć większa, a noc mniejsza noc była piękna jak sen, a smierć śmierć była jeszcze piękniejsza." - Konstanty Ildefons Gałczyński.