Ranking

nieznana trajektoria fali dźwiękowej jednego słowa zamienia spokój w ogromną turbulencję fałszywe litery otulone szalem prawdy ukryte pod pozorem dobrych intencji naładowane energią nienawiści i władzy sieją zamęt i ból z drugiego końca świata nadchodzi cisza tylko ona jest w stanie to pochłonąć jak czarna dziura pożerająca światło

świat się nie skończył, znosi nas ziemia można dziękować i prosić kochać nie zwlekaj już chyba się ściemnia

wyobraź sobie brzeg którym idziesz niepewnie ślady znikające za mrugnięciem powieki wyobraź sobie świat wyrzeźbiony echem szczelnie zamknięty w konturze dłoni wyobraź sobie ocean rozwiany niczym włosy od horyzontu do nierównych granic życia wyobraź sobie wiecznie zanurzonych w nocy zastygłe łzy słońca w źrenicy księżyca wyobraź sobie ulotny zapach letniej bryzy zawilgłej na ustach mgieł porannych a gdybym Ci powiedział że to nie na niby będziesz w stanie to sobie wyobrazić

Znalazłam wlasnie w notatkach takie coś, pisane jakoś w wakacje, kompletnie o tym zapomniałam i nie jestem nawet pewna o co mi chodziło XD Słońce już zaszło, my nadal nie, My wciąż siedzimy na ziemi za kinem, A moja dłoń zaciska się w pięść Powstrzymywaną butelką z winem. Mówisz, że trzeba w końcu coś zmienić, Że rzeczywistość to wielki chaos, Musimy zrobić porządek w przestrzeni, Bo zawsze było jej dla nas za mało. Za mało miejsca w tym ciasnym mieście, Klaustrofobicznym i zahukanym, Tu nie ma dla nas szansy na szczęście, Dlatego, mówisz, dziś czas na zmiany... . . . Słońce już wschodzi, my nadal nie, Budzę się patrząc na ciebie i kino, A moja dłoń zaciska się w pięść- Jedyną zmianą jest wypite wino.

graphics CC0 pozorowana likantropia szlif blady - zaczęło się od króla Arkadii - Likaona Arkadia dogadza poetom wilkołaczą iluzją substytutów Raju stają się krwiożerczymi zwierzętami bez nimbu i sumienia o dar kontestacji i ozon paszczy żebrząc podglądają ze wszystkich stron aż ułoży się na wylot wprasowanej korony recto-verso wirtualny hajs eciu peciu pod opuszkiem stalorytu szelestliwego papirusu jawne corpus delicti mobilne dysputy zwierząt manierą kontrolowanego zdziczenia ganc egal - to epokowa hipertrichoza zbiorowa mutacja SOX3 na biernym chromosomie szyderczej płci afrytów zadziorny szpon łomocze o nikiel globusów bo marzą o krainach niestabilności przez ucho igielne przechodzi kolejny pseudoliryczny onager twierdząc że sczeźnie lirycznie nieszczęśliwy nagi zdyszany i bez Efebów pod Maratonem Likaon zgrzeszył pierwszy serwując Zeusowi ludzkie mięso został przykładnie ukarany Akaos - jego potomek ukształtował młodego Hermesa a potem handlowali duszami na bazarku Dantego Hermes nie wierzy w eponim mozolna technika dobijania targu potyka się o każde słowo Mistrza a czyn kaperowania uchyla sfilcowany petasos cóż z tego - o zmroku z kaduceusza wąż ucieka do prawdziwego Raju 06. 2019r -- stary wiersz, nie publikowany, i niepersonalny, a jednak w pewnym zakresie ponadczasowy, więc podzielę się z Państwem. Proszę o niedoszukiwanie się nieuzasadnionych podtekstów do miejsc, czasu, osób. Tekst ma pazur subiektywny, lecz nie ma w nim kierunków personalnych, dotyczy sumienia i powszechnej naturalnej potrzeby optymizmu.

ujawniając się jako aktorka odkryłam świat reżyserów gotowych mnie obsadzać w rolach skrojonych na miarę jednakową nie moją wpadłam w sieć scenarzystów hipnotyzerów umysłu chłonącego listę kwestii frazesów orbitowałam wokół suflerów sączących do uszu rozcieńczony jad sloganów teraz rozbiwszy w drobny mak skorupę roli odpryskiem umoczonym we krwi piszę ciąg dalszy na wietrze

dzień to drzwi i okna za nimi wiadomo raz gorsze raz lepsze noc to czarna dziura bywa że się śmieje umie ronić łzy dzień niby znany a mimo to miewa trudne progi dzięń i noc bliscy nam nauczyli nas marzeń oraz snów

Brzozową miotłą wzroku sprzątam puste ulice: katafalki i ołtarze Nie boję się, choć ... tak bardzo się boję Stagnacji i wydarzeń Chciałabym zobaczyć w świecie jakąś prawidłowość - nie tragedie, nie śmierci, tym bardziej nie - choroby Na porzuconym K2 już czeka: Boska pomoc A o tym, że przybyła - zwykle nie mówi nikomu Być może jutro będę się kochać: w upalnym świetle księżyca Możliwe, że "niemożliwe" ma moje stępiałe lica Co rusz, to się wydarza, znika, szlocha - dzień jakiś, a także miłość Podnoszę się z siennika: "BYŁAM." (Reszta się tylko śniła) Zza parawanów horyzontu patrzy na mnie smutek I rozstępuje się morze ... akurat zakładam buty ...

Obudziłem się wcześnie ranoObowiązki kradną czasDni nie mijają już tak samoSkończył się nastoletni stażMniej mówią moje ustaCzęściej działam, rzadziej marzęA w płynnym ruchu lustradostrzegam nowe, dziwne twarzeBo świat chyba jest chimerąZmienny jak podstępny skrzatPrzez sumę wszystkich ran, już nie jestem taki samPowiedz, czyje to jest dzieło?Życzyłem sobie nie mieć brodyPostanowienie jak najcięższy głazWtem bez słowa i bez zgodyDorosłość okryła moją twarzKolejne wiosny wszystko zmieniąW mgnieniu oka prysło tyle latSuma wszystkich ran, mamo, nie jestem taki samPowiedz, czyje to jest dzieło?

Czasem Cię rozwesela, próbuje dać coś od siebie, Raz walnie od tyłu, powali na ziemie. Jest bardzo ciekawe, nieprzewidywalne, W nim jesteś raz na górze, raz na dnie... Musisz iść przez nie do przodu aż samo da spokój. W odpowiednim momencie odbierze, co dało... A co dalej? Nikomu nie widziano.

A ty z kina? To boso Romana pokarano - mamona, rak. O, pan Amoroso? Botanik Zyta.

odszedłeś od słów odparowane bliskością kryształy w moich oczach nagłym odmętem chłoną patrzę smutna całą sobą w nocnych miesięcy pustkę ognia ofiarnego sadzą wrzeszczki pazurami wołam tobą brzemienna

zwiedzanie Ziemi musi być na okrągło koniec końców bez względu na kierunek lewo prawo powtarzalne trafisz w to samo miejsce lecz jeśli lewo prawo lekko choć zmieni trajektorię w dół lub w górę dotrzesz do szaleństwa lub boskości tak czy siak już po tobie

Obłoki pary mieszają się z dymem tytoniowym. Linie lotnicze są zajęte konserwacją silników. Sanki i jabłuszka przeżywają drugą młodość. Czapki, szaliki i rękawiczki znów są towarem. Morsowanie ma chwile świetności. Mawiają, że zimno jest zdrowe i daje frajdę. Odżywa głęboki sens przerębli na tafli lodu. Żaluzje mają się dobrze jak zawsze. Przesłaniają zastanawiającą wieloznaczność. Słońce – największy Artysta ze znanych - naparza tutaj więcej niż przez miliony lat. Gdzieniegdzie odzyskujemy zaufanie do pór roku. Tu i tam solidarność okazuje wielkie serce. Odpowiedzialność za słowo ponownie zaczyna przypominać kulę śniegową na zboczu. Zmrożone, zdrętwiałe i drżące dłonie trzymają znaki zapytania o przyszłość. Garść zimowych refleksji - właśnie śnieżek.

Tam zawstydziłem ;)), napisałem jak poczułem ;) Wszystko co wchodzi w zakres tego wrażenia jest zapłodnione twoim efektem słowa, ty je dopieściłaś. Pozdrawiam Aga :)

nie ma szczęścia bez miłości i bez kogoś bliskiego??? Saturn . Mars. Jowisz. wędruję już tyle dekad za mną 7 gór i 7 mórz czy dotrę do Arkadii ? dwa gramy sympatii i setka radości to moja dieta wędrowca.... jem jabłka chlebowe i popijam ambrozję Saturn Mars. Jowisz. smaczne małamazje mnie czekają w Edenie.... tam kilku przyjaciół mam dla których śpiewam i gram avocado. banan. Mango.

w świeżo zmielonej pościeli przytuliliśmy się w małej kawie z ekspresu dnia kapie wybudzony sen bez cukru z odrobiną rozkoszy unosi w łyżeczce nagie ciała za oknem piernik i Kopernik w niebo gwiazdkowym hotelu

siedzę patrzę i nie mogę się tobie nadziwić jesteś taka piękna silna aksamitna wszystkie dobre geny mam po tobie czas nigdy nie miał z tobą po drodze moja prapraprapra i po tysiąc pra babciu Afrykanko.

... zahaczył głową o niebo kilka aniołków spadło na niego widziały przed nim ostatnią przeszkodę lecz już nie mogły kolizji zapobiec

@Tomasz Kucina hahaha ???, ale mnie zawstydziłeś ?. Wiesz, ja jestem raczkującą pisywaczką, ale dziękuję ?.

To prawda. Dlatego każde spojrzenie z mitologii na rzeczywistość nam współczesną jest komplementarna. Ja chyba dlatego tak uwielbiam Herberta. Który czerpał z mitologii, z kanonu antycznego, jednak ten tekst, pomimo że wygląda na mocno zdystansowany, nie jest do końca zimną indyferencją - mroźnym rytuałem mitologii, raczej mierzy w potrzebę osobistego optymizmu w liryce, a mityczny Likaon jest tylko punktem odniesienia, substytuuje cechy wilkołacze- likantropijne – przypadkowo. Zimne wiersze mi się jednak podobają, mnóstwo takich napisałem ;) Ale nie namawiam do tego w treści akurat tego wiersza – tu promuje optymizm twórczy. Ten jeden raz i tylko w tym utworze szukam pozytywów choć poprzez zimny przekaz. A generalnie -jestem, byłem, będę --> zwolennikiem dowolnych form, treści i oddziaływań w liryce. WOLNOŚĆ SŁOWA- przede wszystkim.

Nowy rozdział Zapisać chcę jutro nowy Rozdział w książce mej życia Słowa przychodzą do głowy Myśli wychodzą z ukrycia Marzenia się spełnią powoli Litery przykładam do siebie Gdy słońce w oddali zachodzi Czerwienią kreśląc na niebie Smutki się czają po kątach Szare o wielkich oczach Ostatnie promienie słońca Wieczór nadchodzi wraz z nocą Gdy jutro wstanie dzień nowy Otworzę kolejną stronę Myśli mi przyjdą do głowy Skończę co niedokończone Zapiszę moje marzenia Opiszę rozterki radości Doczekam wreszcie spełnienia Nacieszę się pięknem miłości Rozdział więc nowy dopiszę W nieukończonej tej książce Z uśmiechem spojrzę na życie Z radością powitam słońce D.G.

@Tomasz Kucina gdy zaglądam do mitów przeróżnych, mam poczucie, że wszystko już kiedyś wymyślono i to z takim rozmachem, że nasza wyobraźnia z trudem to przyjmuje. Pozdrawiam Cię ?.

@Ewa Witek Dziękuję Ewo. Bardzo ucieszyła mnie Twoja wizyta. Pewnie gdzieś w pobliżu Pazurek dotrzymuje Ci towarzystwa. Pozdrawiam Was serdecznie i życzę dobrej nocy.? @Somalija Bardzo mi miło. Dziękuję i pozdrawiam Cię serdecznie.?

@Karina Westfall : Dziękuję za Twój głos. :) To jedna z możliwych interpretacji. Jest ich wiele, zależnie od tego, kto przez kogo czuje się "obsadzany". A rozbijanie skorupy roli to mozolny proces, więc Peelka dziękuje za gratulacje. :) Dziekuję i pozdrawiam ciepło

@WarszawiAnka Przepiękny i głęboki wiersz. Jesteś w formie, trzeba Ci to uczciwie przyznać:)

@WarszawiAnka Pierwsze, co mi przyszło do głowy to był patriarchat. Gratulacje z okazji: Pozdrawiam Cię serdecznie.?

@Wątpiciel Wątpiciel↔Dzięki:)↔W pewnym sensie, jest o pewnej tęsknocie jakby:)↔Pozdrawiam:)

Witam - jestem na tak - zacny wiersz - Pzdr. zimowo.

@Tomasz Kucina W niezwykły sposób ubogacasz innych swoją wiedzą i nietuzinkowym spojrzeniem na świat. Ja znowu zabieram ze sobą sporą dawkę wiedzy i przemyśleń. Bliskie mi było słowo entropia ale o likantropii, muszę przyznać się ze wstydem, jeszcze nie słyszałam, aż do teraz. Dziękuję i pozdrawiam Cię serdecznie.

Poczułem te emocje, zwłaszcza za sprawą pierwszej strofy. Znam te turbulencje. Piękny wiersz. Pozdrawiam :)

a w Achillesową piętę musiał grot wleźć, noż skaranie!

(Nie) Być … znów patrzeć na księżyc zaplątany w gałęziach nocy… i… … czuć gdy jesteś - - nagle tuż obok blisko… … gdy wszystko inne – - odfruwa wraz z trzepotem motyli… graf. aut. A.Krach

A JEŻA MOC CO MA? ŻE JA?

@[email protected] hihi dokładnie tak, Grzegorzu :) macham łapką na powitanie ;)

Pierwsze rozterki, bo nie jest tak prosto, jak się myślało, że jest, jak się jest bardzo młodym. Fajny tekst.

@jan_komułzykant U kara ta, twarogi Igora w tataraku.

@jan_komułzykant Matę kinoman na Monikę tam?.

@jan_komułzykant Za rym! I my, Dante i Etna, dymimy raz.

I NA NARTY TRAN ANI. OT, KOTA SUS, USKOK, SKOK - OK. SKOK, SUS, A TO KTO?

JEŻE TAN, I WODY MOC, I CO MY DO WINA TEŻ, EJ! NA ŁAN?

niektóre sprawy nieogarnięte, to bywa czyste losu działanie

@-Marianna__ A to kubrak skarb Boba a Bob? Brak skarbu kota..

O! Świeżo tutaj i ciekawie, a co najważniejsze pachnie kawą:) Bardzo fajna puenta. Niebo-gwiazdkowym zapisałabym z łącznikiem. Pozdrawiam.

@Pan Ropuch Czy się kończy? Jest, albo go nie ma? Nieistotne. Bardzo fajny tekst, wszystkiego dobrego w nowym :)

A SPANIE FOKI? KOFEINA PSA. UFANIE FOKI? KOFEINA FU!

@_Marianna, : Dziękuję za Twój głos. :) O, TANIE FOKI I KOFEINA TO. E, I MA ŁKANIE FOKI. KOFEINA KŁAMIE. TO PIANIE FOKI? KOFEINA I POT.

A DNA Walentino? O, nit, Nel a Wanda?

A żagiel, ale i gaża?

Palindrom - (...) - 378 Rano safanduła dał u dna fason ar.