Ranking

Nie unoś się! Nie wstawaj ... Sama sobie otworzę. Drzwi - do twojej duszy ... Zawiasy skrzypią, choć nowe Budzik - na poniedziałek Pragnienie - ogniem suszy Zabarykadowane ... Fosa ... Nie przepłynę. Warowne gmaszysko - zamieszkane tobą. Zostaję. Na obiad będzie dziś szpinak. Odcedzam, gorzko płacząc. Przegryzam czekoladą: ''łajdak, łotr i ladaco!'' Nie musisz wracać na noc. Ale jeżeli wrócisz, pamiętaj - buty w porządku: lewy i prawy. U mnie ma być: in Ordnung - u dziwek jest: dla zabawy. Ty śmiejesz się, a ja - nawlekam: kryształki łez - choć się kruszą ... Księżyce już gaszą światło. Jest dobrze po północy ... (Morfeusz za drzwiami z kuszą) Do tego pokoju nie wejdziesz!!! ... bo z buciorami czy bez – potrzebna ci będzie ... dusza.

Jest taka szkatułka, którą się chowa przed ciotką wódką, wujkiem szlugiem. Drewniana komórka lokatorska, wynajęta od Boga, skulona pod przedwojenną czynszówką, w ostatniej pipidówie nad Bugiem, gdzie czajnik babci wciąż działa, rumianek odświeża blask wspomnień. Pas ojca - zawsze wisi bezczynnie. Siekiera dziadka - nie wyważa drzwi. Groby i krzyże nie chodzą po drogach. Jedyny złodziej z podwórka, to stary wiatr, wyrywa tylko ziarnka piasku z fug - a oddaje matkom torebki. Nie sieje fug w swoich ziarnach Siewca. Kolędnik ma wiarę, a nie mordę. Gdzie Kościół jest domem Bożym. Śnieg, co chrupie pod butami dziecka, pod płozami saneczek w kuligach, prędzej zniknie na rozgrzanych policzkach, niż będzie ciepłą pierzynką dla Kaya i Gerdy. A jeśli zdjęcia w albumach śpią, to opowiadają wschody i zachody, które nie płoną w oczach. Nie błądzimy tam w zaspach, nie toniemy w rzekach, horyzont wydarzeń - nie ściga nas łuną pożaru, w ścieku pod Starówką - nie gaśnie żagiewka, a tylko cicha świeczka cierpliwie płonie nad stębnówką. Skrzyp bydlęcych wagonów nie szarpie nam serc. Tam kołysze nas fotel na biegunach i otula koc. Nie tkwimy zamarli wśród malowanych drzew. Psy na mrozie nie szarpią nam rąk. Tam zasypiamy - obserwując sikorki w karmniku.

Byłaś dla mnie natchnieniem barwą iluzji wśród śmiałych snów kielichem, po którym pragnienie spłynęło tysiącem słów. A słowa znaczyły tak mało niewiele, tyle co gest w sercu zawarty jak anioł o skrzydłach ciężkich od łez. Byłaś też dla mnie muzyką szelestem wśród traw i rzęs biegłam za Tobą donikąd po kolcach zrzucanych we mgle. Zbyt hojnie stawałaś się naga piękniejsza niż zamysł i sen rozkwitłaś na rzęsach, na trawach nadzieją, kolejnym dniem.

zabij nie zatrzymam się dotknę twarzy usta odnajdę rozchylę wargi nabiorę słodyczy włosów miękkości szorstkości zarostu wsunę język musnę powieki policzek poliżę zaboli tysiąckrotnie nie zatrzymam się

Kiedy kapelmistrz czasu spadał z nieba gromem Śmierci, łąki krzyczały, lasy ogniem ciemne Zastygły, słowem lęku nad wiecznym wyłomem W ziemi, gdzie piekło prawdą przemawia pojemne. I rozlał się kryształ burz żelazną pożogą, Nad horyzontem twego pustego imienia, Lecz opuściły cię ptaki i nie pomogą, Gdy nasze włócznie bok cię ugodzą z kamienia. Zabiliśmy go struną wiatru uwieszoną U szyi, cięciem pychy w szkatułę aorty, A potem owinąwszy myślą rozcieńczoną W kolorze przenieśliśmy na biel akwaforty. Zostały krople krwi na śniegu jak rtęć żywe, W źrenicach dni i dymie ułudnej przyszłości, W naszym zamku, gdzie baszty są nędzne i krzywe, Jak zbutwiałe dźwięki od nadmiaru świętości. Jesteś teraz martwy, tak jak my już nieczuły. Zawias światła zamyka się metafizyką, Którą nosimy w butach, trumiennej kopuły, Harmonią obłędu, jej szczerą retoryką. Nie możesz nas rozgrzeszać, tak jak nie mogłeś sądzić, Lecz pamiętamy biorąc do ust puchar winy, Dokąd tęsknocie słońca nakazałeś błądzić, Orbitą twych cieni szytych z niemej plątaniny. Jesteśmy mordercami, ale gwiezdny połów, Ma swój ciężar wosku i cenę kształtu masek Pośmiertnych, i ma wagę pieczęci, gdzie ołów Krzepnie u wrót dłoni, jak nasz pustynny piasek.

choć nie minął nawet miesiąc ja znów z tobą jem precelki te z Półwiejskiej najsmaczniejsze i szczerzymy się w uśmiechach pod pretekstem ziarn sezamu co utknęły w nich bezwiednie a my mamy w sobie coś z tych białych ziaren bo też trwamy w swych potrzaskach oddzieleni marząc iż może w przyszłości los tak sprawi że będziemy znowu razem połączeni

Do mistrza przyszedł szlachcic mizernej postury. - Znasz dobrze tajemnice niewieściej natury powiedz, czy któraś będzie mnie miłować szczerze bo straciłem nadzieję i już w to nie wierzę. - Wiele jest niewiast, które chcą kogoś miłować, daj którejś tę sposobność i nie chciej pojmować. Bez urazy lecz zobacz, jakie pieski mają im któryś bardziej szpetny, mocniej go kochają.

W czwartkowy wieczór (Lub rankiem w piątek) Czytam te listy Tak na pamiątkę Chociaż nie muszę Znam wszystkie słowa I trochę wierszy (Pisał je o nas) Bo kiedyś, dawno Oddałam serce Chłopcu - co poległ Na wojny męce

Jest coś w mej woli, coś co czarną drzazgą boli, Przychodzi i odchodzi, jak jej przepastny cień, Gwarem powietrza, wyrwą ciszy nad mym światem, Drzewem rozprutym śmieci natchnionym gniewem. Jest coś w mej doli, skaza na tarczy busoli, Pod czołem, które płodzi i rodzi każdy dzień, Cierniem wspomnień, kieratem pokrytym szkarłatem I fałszem łez upitych snu smętnym powiewem.

Pamiętając o błędach ojca, wiedząc czemu je popełnił, jakim był człowiekiem, jak marniał zżerany przez raka i gorycz, gdy młodemu dłużny się zwierzyć poczuł – synu, chcę byś wiedział, że ja przez całe życie się myliłem. Widząc wciąż wyraz jego twarzy, jakby chciał z niej zetrzeć flegmę, gdy patrzył w kuchni w telewizor, kiedy serce mi tłucze jak w szamański bęben, wiedząc czym go zraniłem, wierząc, że jest światło na drugim końcu wierszy, będąc wdzięczny, wdzięczny ojcu za dotrzymane słowo, za życie z matką, „córką wroga ludu”, i że można żyć, serce mając po lewej, z prawej mieć wątrobę, dupę symetrycznie mając do świata, wiedząc - myślę o was, „pisiory”, ja - „syn czerwony” i „ubek”, „resortowe dziecko”, „sort gorszy”, dziś o przyszłej śmierci myślę, naszej i waszej.

@Alicja_Wysocka, @Victoria, @iwonaroma, @Somalija, @Karina Westfall, @M.A.R.G.O.T @Marcin Krzysica z serca za serca dziękuję

* długo pusta stała ta kapliczka w polu nie powracał latami skruszony złodziej * aż dnia pewnego niebieski gość zawitał skrzydlaty śpiewając uwił gniazdko swej rodzince *

Kocham piękne kobiety, które wiedzą, że są piękne i pokazują swoją piękność. A wy kobiety?

Gdybym ja miał skrzydła pegazie mój drogi to bym bez problemu piętrzące się progi wznosząc się nad nimi w cuglach pokonywał i wierz mi pegazie ciebie bym nie wzywał a że ja nie jestem uskrzydlonym ptakiem ani też aniołem, lecz zwykłym pismakiem przeto proszę ciebie byś pomógł poecie abym mógł wygodnie siedząc na twym grzbiecie pokonać przeszkody wznieść się na wyżyny lecz wpierw bym cię prosił byś mnie do dziewczyny tej, która mi weną podrzucił a potem jako zgrane trio pofruniemy lotem wznosząc się nad poziom pisarskiej miernoty pegaz niewzruszony rzekł mi chłopie, co ty myślisz, żeś jedynak i tu jesteś w błędzie takich są tysiące, nic z tego nie będzie.

marzenia ulotne deszcz nadciąga przyszłość śmiech ukryta agresja gdzieś i ten piękny zapach poproszę bez

O - naraz, a wiele; i ciele i waza rano?

Nie pytajcie kto posiał wiatr. Unoszony durnym zefirkiem, miałką myślą i pragnieniem spijał nas. Diabelskie nasienie. Koniczyny, włosy i trawy. Kałuże, oceany. Łysego blask w bukiecie. I cienie ze szpar w ścianach. Wątpliwości, bezwład i szał. Kradł, bo taki był boski plan. Strach. A w Tybecie mnisi wypowiadają mantrę. Asmitamatra, asmitamatra, asmitamatra. Jeszcze więcej wiatru. Zła miłość, zła miłość, zła, bo niedokończona. Elektryczność podnosi mi włoski na ramionach. Dłońmi chmurnymi trę o siebie wzajem. Nie mów, że nie boisz się burzy. Ukryj się, bo spalę i utopię. A jeżeli zastygło serce, to trach! Reanimuję na chwilę w pożodze. Skończył się spokój. Nadchodzę, opadam. W rozbłyskach i łzach.

Byłeś jak Bogini, ponętny i dziki Byłeś mną, tą która mnie intryguje Byłeś nim, mężnym i skrytym Byłeś nimi I nikim. Lecz żadne z nich, nie wznieciło zorzy Żadne też, nie wzbudziło pożądania W sercu moim, nadal jesteś Nikim Jak wszystko wokół Jak ja sama. Powiedz mi, czy zgadłam.. Powiedz mi, czy jesteś.. Tą, którą byłam i będę? Nim? Tą, którą jestem ?

nie ma żadnej blizny pęknięcia wewnętrznego utraty zmysłów a jednak jest pod płaszczem dnia stawia swe kroki nawet nie wiedząc po co łapie oddech nocą zasypia i tu się zaczyna koszmar oślizły co spaja sen z jawą może inaczej można by zniknąć lecz co ma powiedzieć pamięć rozmyślnie wytłumaczyć nie chce zmęczonego oblicza i sięga tylko w czas z nad przepaści ludzie zawiedli syczeli w modlitwach gdzie zatem szukać swoistej ciszy legenda normalności to jakiś normatyw dlaczego wiec szczegół ma tak wiele twarzy i po co ta litość co dłoni nie poda jedynie szydzi z twojego szczęścia

A gdybyś znów powrócić mógł Tym pamiętnym znikąd dreszczem? I może umiał roztopić chłód W mej pustce odnalazł przestrzeń? Nigdy nie śniłam o takiej z dróg, Gdzie razem piszemy wiersze… Z Tobą nie śmiałam dzielić na pół Mój smutek, radość i serce. Więc jakim gestem ukoisz ból Tęsknoty, którą jestem… Jakie słowa popłyną z ust Wprost w moje, co śnią jeszcze…

Zabawka, sakwa baz.

@Henryk_Jakowiec @Henryk_Jakowiec Jaka skarbonka, tak; nob, rak, sak - aj.

@Pan Ropuch przecież boleć będzie peelkę, tysiące razy bardziej niż przed pocałunkiem. ? To nie żadna instrukcja. ???. Dobrej nocy ?.

zamocowana tensegralnie latami topiła siebie we mnie ścinałam łby przegryzały gardło fastrygując umysł w dwuwymiarowy świat prześlizgując wietrzyły mojej energii wchłaniały szarpiąc nerwy czaszki i krzyża nie dawały rosnąć jeśli umrzesz powieś klucz wiem co moje

Obrazowo i zmysłowo. Co za szczęściarz:)

Przepiękny tekst napisany z ogromnym talentem i wyczuciem słowa

I tu jest przewaga płci pięknej. Zarośnięte brzydale są leniwe. Zatrzymują się. Pozdrawiam

@Marek.zak1 Dokładnie tak. My nie musimy rozumieć, my musimy kochać. Pozdrawiam

Niestety nasza wyobraźnia jest ludzka.

żyję w trybie przypuszczenia scenariuszu kontrfaktycznym choć pamiętam punkt bazowy zamazały się z nim styczne mam w dowodzie wbite fakty stan i miejsce zamieszkania niezachwiane niewzruszone lecz czy godne pamiętania wolałbym się cofnąć trochę jeszcze raz rozpocząć grę bo za Piaf nie mogę śpiewać je ne regrette rien

Wypróbować „ diabli stolik” : który zabiera wszystko, gdy jest przepełniony.

@Konrad Koper Ale to lepiej jednak nie wypróbowywać ;)

@[email protected] Interesujące powiązanie. A może owa Róża, na próżno szukała Miłości, którą ja opisuje. Tej duchowej. Bardzo smutna i refleksyjna historia. Kobiety często naiwnie brną w życie, osiągając wiele ogromnym kosztem. Bez pomysłu na siebie i wyobraźni. Pozdrawiam. @fregamo Tak, dziewicza. Pozdrawiam.

podłogi twarde i zimne historie kolan przetartych pod siłą nacisku lepiej nie mówić pudrować siniaki milczenia plaster przyklejać w dramatach poziomych kadrów bawić się w chowanego z odpowiedzialnością bo tak najłatwiej, najciszej podłogi patrzą i czują gdyby tylko mogły powiedzieć krzyknąć, zbudzić z letargu ale milczą przyjmując wstrząsy wchłaniając kropelki krwi i łzy następcy tyranii który jeszcze nie zrozumiał że zaraz jego kolej

@Somalija Noooo, dobrze Ci wyszło:)

Hormony rządzą naszą żądzą:).

6 sierpnia 2020 - planowane zaprzysiężenie prezydenta RP na nową kadencję ~~~ Uroczyste ślubowanie dotrzymania wierności Konstytucji w warunkach jawnej recydywy krzywoprzysięstwa, w demokratycznym (z założenia) kraju europejskim XXI wieku, nie przyśniłoby się zapewne nawet Mrożkowi, przy tworzeniu swoich, jakże mrocznych tekstów dramaturgi współczesnych nam dziejów .. ~~~ Stado sępów na grobach smoleńskiej tragediirozgrzebując rany już przyschłe po latach,karmi wciąż ochłapami kłamstwa, nazbyt wielu ..Tak to pośród nas zrodził się gatunek nowy,co z obłudnej treści tworzy mroczne moce- brnące w bagno swą siłą przemożną ciążenia.Kim się staną rodacy w przyszłych pokoleniach,po okresie obecnym, okrytym zhańbieniemświętych ustaw, drwiąco zwanych Konstytucją?W każdym, godnym szlachectwa narodzie,jej strażnicy winni być bez skazy,a tymczasem kolejne obrazyukazują gwałty coraz śmielsze ..Przysięgają przed obliczem Boga,lecz ich serca wielokroć skalane,już wyzbyły strachu o miejsce w zaświatachzdolne krzywdzić plemiennego brata,by dla innych pozostawać panem ..Kościół w Polsce dziś ułaskawionypoprzez hojność tych, co dzierżą władzę,moralnością ust swych nie kaleczy- no bo jakże darczyńcom złorzeczyć?!!Obraz świata z Sodomą, Gomorą,dzisiaj w Polsce stał się codziennością,gdzie obłuda stery w ręku trzyma- wnet Ojczyźnie utkwi w gardle kością .. ~~~ ...

Oczywiście, to się nie zaczęło wraz z panem, świat się rozpadał, ale jakże kolorowo. Pan to tylko wyzyskał, rzec można, że talent diagnostyczny, za pan brat jak bliźniak z chorobą. Lecz jak to udowodnić, jak obnażyć duszę chorą, gdy słowo dusza w wielu budzi niechęć. Ostatecznie to tylko słowo, a więc służę innym: niech będzie psyche, umysł, albo serce robaczywe, przez które skażone jest wszystko i wypełnione gnojem. Z imienia próbuję pana nie wymieniać, bo po co? dzisiaj tylko na takie zwycięstwo mnie stać. Tak odzyskuję oddech, jeszcze oddycham, siedząc, oddzielając muzykę od drzew, zmarłych wspominając, żywych mając obok, gdy Narew błyszczy, szemrze. Patrząc wzdłuż pni na korony lip, wiedząc, że tu były przede mną, jak dobrze, że są, ruchem jak wszystko wywiedzione z początku, czemu udzielają głosu gdy ucho skłonić i usta, gdy tylko podłączyć siebie do nich, wszystko w sobie mają, nawet pana i mnie. "Wielki diagnostyk" (olej na płótnie)

@Henryk_Jakowiec O, zaufaj, a Baja - fu - Azo.

@Natuskaa Bo w człowieku tkwi pazerność lecz gdy jest nieujarzmiona niekończącym się wyścigiem często bywa okupiona. pozdrawia Henryk I - dadaista ;)))

Bardzo Cię przepraszam, że dopiero teraz odpisuję. I bardzo dziękuję za powyższe spostrzeżenia. Dokładnie z tym mitem faceta macho ostatnio chciałem, i pewnie będę jeszcze próbował się rozprawić. Świat jest pięknym, różnorodnym miejscem. To człowiek tworzy stereotypy i narzuca je jednocześnie sobie i otoczeniu. Facet - silny, twardy jak głaz, kobieta - miękka, czuła, delikatna. A co jest złego w silnych kobietach, czy delikatnych facetach? Z pozdrowieniem

Powtórzenie 3x to akurat w sam raz, by wbić coś odbiorcy do głowy, choć zdarzają się "wyjątki", które powtórzeń nie rozumieją. (I ci będą klęczęć :)) Zdrówka, wiersz na poziomie (wcale nie podłogi ;))

Powiem jedno koledze Niegdyś wiedźma Oznaczała wiedzę ;) A ja mam taki defekt Że kocham kobiecy intelekt Dzieki @milczenie owiec @Wiesława @ais za serducha

Ćwiczenie czyni mistrza. Jeszcze raz życze powodzenia. :)

W sobotę, samotnie w drodze do Tyńca Minąłem o siódmej smutnego odryńca Bez tarczy, bez konia wędrował powoli Szedł prosto z ruskiej do pisiej niewoli. Kilka faktów dobywszy z pamięci afazji Pytam go uprzejmie: Co słychać u Azji ? Rzecz rzadka i gest miły, niespodziany, Widzisz jam biedny, on wciąż nadziany. Od rana jeno wiatr, deszcz, pola i zagony Masz Waćpan coś, bom nieźle zdrożony ? Świetnie! Odparłem, dychę dam zarobić A w zamian szablą nauczysz mnie robić. Ha! Wrzasnął ordyniec wielce ucieszony, Na Akermanu nareszcie wypłynę strony. Nauczę fechtunku i atakiem, i kryciem i Niechaj się Bohun schowa z Kmicicem ! A trzeba przyznać ze szczyptą szacunku, Że go pan Sienkiewicz wyuczył fechtunku, Pół godzinki to trwało, jeśliś jest ciekawy, Nie dłużej - już czekał autobus do Mławy. I zakrzyknął, zanim bagaż zdążył włożyć: Pa ! Dziś jeszcze będę Ewkę chędożyć. Przegrałeś swoje życie Azja z kretesem! Tylko raz zadymił i odjechał Pekaesem. A ja kantor dostrzegłem bliziutko remizy, Za ostatnią garść groszy kupiłem dewizy I dzieląc już bez krępacji radość ordyńca, Za pozwoleniem, w gaju, usiekłem odyńca. Potem tak spełniony i z szablami u boku Ruszyłem przed się, nie zwalniając kroku. I aby klepki ułożyć fiknąłem raz młyńca, Wieńcząc tym drogę z Krakowa do Tyńca. (Kraków – Tyniec 1 sierpnia 2020) YouTube - wersja dla ciekawych leniuchów

@Frohnixe Śliczny...

moja miłość zraniona wygląda zza węgła rozstaniem tęsknotą chwyta powietrze w porannej mgły westchnieniem szukam jej imienia choć wiem że przegrałem że czas nieistotny obrał inne zakręty i śpieszy bezpowrotnie w ramiona wiecznej rzeki gdzie nie spotkam już ciebie ani żadnej rzeczy

pamiętam by zapomnieć sklejając z dłonią policzek i rozbite lustro w przedpokoju myśli nikt nie zaprzeczy pierwszy nie pochwyci skażony czasem wniknie za głęboko unicestwiając wszystko ulotne prośby wczorajszego dziecka nie dadzą spokoju same przez się przywykną dni przeklęte nadzieje starość odbierze skazana na siebie z nagła zastygnie tuż przed śmiercią

byly wiersze o milosci a teraz mam pytanie wasz najbardziej ulubiony wiersz jaki czytaliscie czytacie Moj jak wiadomo Galopem A.L.Tennysona Galopem, galopem. Galopem... Nieś się! Hej po dolinie śmierci Jedzie ich sześćset. „Do szarży!" - rozkaz brzmiał- „Lekka Brygado, w cwał!" Oto w dolinę śmierci Zjeżdża ich sześćset. „Brygado Lekka, w cwał!" Czy który zbladł lub drżał? Że wodza błąd tu był Wiedzieli jeźdźce. Nie im - komendy prym, Badać, co? jak? - nie im, Ich rzecz - iść w bitew dym. W czarną dolinę śmierci Wjechało sześćset. Na prawo - ogień dział Na lewo - ogień dział, Naprzeciw - ogień dział Grzmi, pluje, zmieść chce! Poprzez granatów grad, Mężnie, przy bracie brat, W rozwarty śmierci pysk, W gardło piekielnych krat Pędzi tych sześćset! Ognistych szabel huf Zalśnił, wzniósł się, i znów Runął na armię luf, Rąbiąc baterie, aż Świat zamarł w geście. Pędzą przez dym i żar, Łamią front wrażych chmar; Kozak i Ruski, w łeb Rażony szablą, marł, Padał w ucieczce. Wraca Brygada - lecz Już ich nie sześćset! Naprawo - ogień dział, Na lewo ogień dział, Za nimi - ogień dział Grzmi, wali, zgnieść chce; Przez ten granatów grad Niejeden jeździec padł. Żołnierz, w chwata chwat! Widzieli śmierci pysk, Z gardła piekielnych krat Wracają! - może stu? A było sześćset... Uderzcie w mosiądz surm! Ta szarża - to był szturm! Świat zamarł w geście. Grzmij chwałę wielkich spraw! Lekką Brygadę sław! Rycerzy sześćset!

żeby ktoś wysłuchał bez nakazów zakazów zaleceń by przytulił do serca bez żebrania o dotyk i pokochał jak potrafi najlepiej za to że jestem człowiekiem