Ranking

Auschwitz ograniczony obszar kolczastym dźwiękiem rozdzierający ciszę nieograniczoną skalą wypalonych gardeł wydobywa z siebie wciąż żywą tkankę z wyrytym na skórze pierwszym ludzkim przykazaniem nie będziesz miał oczu obojętnych przed nami

palec losowi pokazałem by nie myślał że jego racja odwróciłem się i udałem w stronę gdzie ponoć jest lepiej po drodze wygrażałem się mówiąc a pocałuj mnie w dupę ty wiesz swoje a ja też nie mąć tego niech tak zostanie przecież na końcu i tak się okaże kto miał a kto nie racje

Na prywatnym wzgórzu czaszek jestem panem, pomazany krwią tłustej kury. Nie będziesz jej spożywał, ale jak wodę na ziemię ją wylejesz. Taki zwyczaj w naszych domach, że kobiety nie zajmują się wieczerzą, na którą zapraszamy starych kumpli z wojska. Chcę im pokazać upominek, wydobyty nadludzką siłą z turystycznej torby przez pewnego ekscentrycznego archeologa, gdy po wylądowaniu w Ejlat zmuszeni wspólną obsesją wypiliśmy parę butelek. Za żywych. Podarował gąbkę śmierdzącą octem z dziurą na dłoń wyciągniętą w geście humanitarnej pomocy.

Żył raz na świecie najdłuższy wąż... Choć bardzo długi, dłużył się wciąż i chociaż nie miał rąk ani nóg, powziął wyruszyć w najdłuższą z dróg. Ruszył natychmiast, prosto na Wschód, pełznąc tak szybko jak tylko mógł i chociaż nie miał nóg ani rąk, to zrobił pierwszy w swym życiu krok. Potem już tylko pełznął lub pełzł przez ludne miasta, i ciche wsie. Zmierzał wciąż dalej, dalej na Wschód, przy tym bezmiernie bez przerwy rósł. Jak to wiadome dobrze jest wszem, gdzieś tam za Wschodem zaczyna się Zachód i w końcu zaszedł tam wąż, co się wydłużał niezmiernie wciąż. Ogon tam ujrzał, co zaplótł mu los, gdy raz za razem chlastał go w nos. Tak węża zeźlił, ten ogon zły, że bez skrupułów wbił w niego kły, czyli jadowe dwa zęby swe. Potem powoli zaczął go żreć, nie wiedząc przy tym, że robi błąd, bo jego własny ogon był to, który dogonił gdy pełzł i rósł, choć nigdy nie wzwyż, choć tylko wzdłuż. Oplótł już cały nasz ziemski glob i mógł rozpocząć następny krąg, gdyby nie niesmak, że sam się jadł i przestać nie miał najmniejszych szans, bo kto się trochę na wężach zna, powie Wam o tym, jest taki fakt, że kiedy wąż ten rozpocznie jeść, to już powstrzymać nie może się i będzie dotąd ofiarę żarł, aż ją pochłonie bez żadnych strat. Wciągał więc ogon, przez wiele dni, zżarł się doszczętnie i całkiem znikł. Największy problem z głową swą miał, lecz się nie głowił i radę dał. Tak się zakończył najdłuższy wąż, Co nic nie robił, tylko rósł wciąż.

nie wiesz ależ to proste jak ostrze pióra należy z kura je tylko lub z gęsi lepiej wydobyć i na powierzchnię czystą gładką czy nawet na tę gazetę przykładowo akurat mnie bliską bo na kulturę padło położyć dopiero potem ostrzyć szlifować dzień dwa albo i całe lata nie gęś lata cholera jasna i kur też nie wszakoż nielot nie żaden patataj gdyż poniekąd tu o intelekt chodzi nie lata żeby nie latać w razie potrzeby

aphex4life

miło było tu posiedzieć i pogadać o obiedzie co tam komu to nie ja dobrej nocy życzę wam

a detektyw tropi złe sny po koszmarach

to historia jest jak świat stara suszone śliwki też wrzuć do tego gara

dziś zamiast gara dostaniesz suchara

może nie uśnie i da co z gara choć skrzydło z ikara

Konopielką chluśnie a u daje ikara

weź się tak nie spinaj bo ci worek spuchnie

wino się tam pija z wielkiej szklanej bani

Chciałbym raz jeszcze, a może wiele razy Móc powracać do wydarzeń… do ludzi i ich twarzy, Do chwil, które szybko przeminęły, niczym błyskawica Do widoków, do szlaków, do wypraw, do życia, Jakie było moim osobistym udziałem W którym się ja bawiłem…, ale i cierpiałem. Chciałbym… Lecz wiem, że to niemożliwe Z przyczyny, która trwoży umysły wrażliwe, Albowiem to, co było, już nie istnieje, Co więcej: nie istnieje też to, co się dzieje! Wczuj się, bowiem, wędrowcze, w chwilę ulotną Tę, której właśnie doświadczasz, chwilę bez-powrotną, Czy ona, w jakimkolwiek sensie, naprawdę istnieje? I czy zawiera w sobie coś, co się teraz dzieje? Czy jest realna w jakiejś zewnętrznej rzeczywistości? Czy też wyłącznie w twojej głowie – i tylko tam – gości? Bo jeśli mózg twój kreuje te ulotne obrazy, Oraz doznania twoje wszelkie, myśli i fantasy, To znaczy, że wszystko jest tylko ulotnym wspomnieniem I nie ma na cokolwiek realnego, żadnego, przełożenia. Jak zatem można by wracać do czystej fantazji? Do czegoś, co istniało wyłącznie w wyobraźni? Gdzie to mogłoby zostać zapisane? Gdzie ta informacja? Czy istnieje w liczbach? Kropkach? Albo w spacjach? No dobrze, powiesz. Jest w czasoprzestrzeni, Zawarta na wieczność. I nic tego nie zmieni, Bo chociaż Czas mija, to wespół z Przestrzenią, Tworzy realność. Ze światła i z cieni, Z położeń i pędów. Energii i ruchów, Ze zmian i odczuć. A nawet i duchów, Które dla licznych są też samo realne, Jak barwy i nuty – są: doświadczalne. Mógłbym się zgodzić z takim tokiem myślenia, Ale czy to faktycznie cokolwiek zmienia? Przecież to tylko są… moje dywagacje? Tymczasem minęły kolejne… wakacje! I z każdą sekundą się oddalają, Z prędkością światła - gdzieś przepadają, Bowiem z wyliczeń Fizyków wynika, Że wszystko - z prędkością światła pomyka! Wyobraź sobie, wędrowcze galaktyczny, Środek Kosmosu. Realny. Fizyczny, Ten środek, w którym znajduje się Ziemia, Z którego we Wszechświat nasze spojrzenia Kierują się ku krańcom poznania – Stąd widać, że Kosmos, to wielka Bania. Ogromna! I szybko, uparcie puchnąca, Gdzieś w niebyt się stale rozszerzająca, A my, wewnątrz niej się strasznie kotłujemy, I sprawę z tego sobie, niestety, zdajemy! Chociaż nie wszyscy. O tym chyba dobrze wiecie, Bo nie jesteśmy jednakowi. Na tym dziwnym świecie. I tak, mam własną bańkę. Czaso-przestrzeni. Co ze mną wszędzie podąża. I w tym się nie leni! I ma ona swój środek. Ten jest w mojej głowie. I nie ja tylko. Lecz także każdy inny człowiek Mieszka w swojej bańce. W swej Czaso-Przestrzeni. I choćby nie wiem co, tego faktu nie zmieni. I żebym mógł znaleźć się znowu w przeszłości Cały mój Wszechświat musiałby też w niej zagościć, Ze wszystkimi moimi wspomnieniami i myślami, A także, co mi się nie uśmiecha, z wszystkimi idiotami! Zatem dosyć już tych intelektualnych swawoli, Bo są rzeczy, na które Natura, po prostu, nie pozwoli!

A ja wręcz odwrotnie :) czyli zgoda z tym - wręcz przeciwnie ;) Nie, żebym chciała całować.... tu i tam...;) ale sama całowaną być chcę - wszędzie! :) Ale na poważnie, trzeba walczyć o swoje życie, szczęście, choćby losowi wydawało się inaczej.

ze spojrzeniem sprośnym gotowy do przemowy

a mnie ciągnie w Beskid choć walczę z Kasprowym

bo nie ma takiego timu kto lepszy ten pierwszy

na przystanku bezdomni zziębnięci i ci w kożuchach w płucach mielą gęstego bucha

sukienka zwiewna stanik jeszcze cieńszy

ona dupą kręci a wszyscy w niebo wzięci

obdarowali ją hojnie niech drąży ten co ciąży winien

@tetu byli braćmi on byl na wojnie kto winien ciąży ?

no chyba na znak krzyża z tą, jak jej tam, Croft Larą.

nie, nie nie

a ja mam właśnie stację Nasielsk, nara wysiadam, bo kanar pcha się

Bzyka sobie w locie mucha nieprzyjemne to dla ucha bowiem ucho tylko słyszy nawet cichy przebieg myszy i tu problem się wyłania, bo bez wizji ze słuchania można nieraz nieopacznie przeinaczyć i to znacznie a za przykład niech posłuży ślepy, który stał przy róży aż tu nagle coś mu bzyka słucha czy to jest muzyka stwierdza, nie i już nie wnika a chcąc robić za krytyka wlazł w dźwiękowe zawiłości myśli, myśli, wiem miłości to jest odgłos częsty, jakże tu nadmienię, że po wiagrze facet pełen animuszu czy on z miasta jest czy z buszu pobudziwszy swe hormony, gdy pod ręką nie ma żony mógłby nawet i staruszkę bzykać, dymać jak wydmuszkę tylko jedno go dziwiło, że to z góry dochodziło nie przestając dalej słuchać myśli jak się można ruchać gdy się ziemi nie dotyka gdzie tu sens jest i logika przecież ludzie nie latają a w powietrzu się bzykają na to wnuczek się odzywa - w życiu nigdy tak nie bywa dziadku toż to zwykła plujka jak nie wierzysz spytaj wujka. Plujka, mucha plujka (Calliphora vomitoria) – gatunek muchówki z rodziny plujkowatych. Jeden z większych przedstawicieli rodzaju plujka.

cóż na kwasy nie ma rady mandat wlep jak chcesz

ale strach na łeb koc wzwód zza Wisły w porostach

może spaść voltarz i spadź również w miodzie skrobak zalecam

oraz czereśni

a zatem ręce do gniazdka ładuje elektroarmatę

Panoptikum Prawie oślepłem sikam często z powodu cukrzycy słodkiej choroby o gorzkich konsekwencjach Monsignore powiedział że jestem wybrakowany niewystarczająco niezwykły na te pułapy względem utytułowanych wybranych artystów ze stajni no wiecie nie podobny do tych pobłogosławionych przez Miłosza którego ruchał Iwaszkiewicz i odwrotnie względem erotycznych zbliżeń w następstwie błogosławieństwa dziedziczonego jestem odmieńcem Pasuję do plakatu Żydzi wszy tyfus plamisty cel przejrzysty Śmigły Rydz nie nauczył was nic a nasz Hitler złoty nauczył roboty więc wykopałem sobie grób niech po mnie pozamiatają i wreszcie czas przeszły dopnie się z czasem teraźniejszym i przestaną zgrzytać na widok moich obrazów rzeźb i wierszy

w górach jest dziewczyna co jej nikt nie dmuchnie w kaszę

Masz rację Waldku. Od losu trzeba się czasami odwrócić, zwłaszcza od tego złego, przekornego. Pokazać mu środkowy palec i odważnie iść do przodu. Powodzenia.

co by nie gadać, żeby nie skłamać, mało przyciągający (lub wręcz przeciwnie) tytuł ;))

ocucony doświadczeniem nowym spada na nie-grobowe deski

w zamościu waszmości filmowa pora siadam do telewizora

teżewe jedzie eluwina dla gości

i wpuścił zalążek

france chcą abdykacji

znowu jedzenia wizja makaron z ryżem i kapuściany głąb

a w razie potrzeby napiszemy anagram

Jeśli ogół to mur, zbiór to sznur chociaż przysiądę na drzewie a na wniosek odstąpię ci miejsce bo wszystko to chłód lub kurz i maleńkie marzenie... Tak mną trzęsie, że nie wiem o co mi chodzi, pragnienie bardzo chciałbym to wiedzieć odwracam wszystko za siebie a oczy łakną, nie przychodzi... czy to miłość, gdy każdy wygląda jak ślepiec? Tylko siedzę w parku na ławeczce hebanowej przy mojej nodze wszystkie gołębie są chleba niegodne chociaż są głodne bo ciągle chcą więcej.

kocham wszystkich didżejów na świecie, szkoda, że nie mam takiego chłopaka

Witam - udany - podoba się - lubię kosmiczną przestrzeń... Pozd.

nie było tutaj a-ha, a ja uwielbiam ten zespół

Fajny. Całość obrazowa utrzymana w sennym, zwolnionym jeszcze tempie. Puenta skłania, by przystanąć i zastanowić się co tak naprawdę jest realne, prawdziwe, oprócz haraczu jaki musimy oddawać za poziom życia. Realność, która nierealnie odzwierciedla stan naszej kieszeni - pustkę:) Pozwoliłam sobie na taki żarcik z tą puentą. Mma nadzieję, że się nie gniewasz:) A tak naprawdę dobrze oddana realność w nierealności, bądź odwrotnie. Przypomniała mi się piosenka https://www.youtube.com/watch?v=6XzGmdXbZmU