Ranking

tęsknięza rzewnym płaczemza przytuleniem do piersi dzieckanajdelikatniej a zarazem mocnożeby czuło się bezpiecznietęsknięza raczkowaniemza pierwszymi krokamiza pierwszymi upadkamii powstaniemtęsknięza grymasamiza uśmiechniętą buziąząbkowaniem po nocachi budzeniem mnie ze snutęsknięza prostotąza bezpośredniościądzieckaw tym zagmatwanym świecie dorosłychktórzy wszystko chcą przekalkulowaćprzetworzyć i zrozumieć

gdy świat gaśnie a ja zginam się tuż nad przepaścią gdzieś we mnie zapala się światło jesienią tak bardzo widzę .

wyrosłem już z macicy jak chwast nieplanowany przenikam ogrody wspomnień korzeniami żył kruszę twoją kamienną twarz uśmiechasz się Mamo już nie jestem ci potrzebny ? nie odwracaj się proszę pomyślę że to już ostatni raz nie spiesz się – rozmawiajmy przyjedź na kawę obiad podam do stołu zasiądź będziemy bliżej siebie chociaż na chwilę na godzinę zaokrągli to listę nieobecności mówisz że nie masz na nic sił pępowina owija się wokół mojej szyi Mamo nie mów tak nie mogę oddychać w ogóle nic nie mów przytul się a słońce spadając za horyzont przełyku będzie tabletką musującą we mnie ciepło pęcznieje od wschodu do zachodu od przytulenia do oddalenia odchodzisz we mgle łez – one przeszkadzają nam siebie dostrzec jestem już dużym dzieckiem nie musisz mnie przebierać w środkach pudrować nie muszę mam przypudrowaną duszę i twoje odleżyny niechcenia Mamo twój cały dzień schodzi na kodeinie po ruchomych schodach ja latami pod prąd próbuję dobiec do ciebie choć na moment nie potrafię przeskoczyć tej szklanej ściany płaczu chyba przestajesz być dla mnie najważniejsza wciskając spust przekory dzielące nas skrzą wystrzał w otwarte usta przerośniętej macicy żeby za dużo nie powiedzieć między uśmiechem a drwiną zrozumiałem odkąd ojciec pije twoja linia życia to koło ja połamany linoskoczek szarpię nią re-aktywując funkcje życiowe mamo wracam do ciebie co chwilę po tej samej tafli lodu kręcisz się jak pozytywka wobec mnie kiedyś w szpitalu miałaś wypadek leżąc w kałuży krwi to co mnie otacza jest szpitalem zalanym tobą Mamo przytul się

I rozlało się świa tło w ciemności we wsze strony, tworząc wszech świat i powstała poRa i wieki wieków minęły i my się zrodziliśmy i wieki wieków miną i cała wieczność wszystko do źródła powróci by znów światłem rozlać sie w ciemność i dać kolejną wieczność za tą wiecznością i to jest to co się zwie nieskończonością

Zgubiłam sięmiędzy kartką przypiętą na lodówkęi odkurzaczem w szałerku - wreszciei słów mi brakuje,wierszy,długich nocy i zmęczonych świtów - jeszczeskóraczując własny dotyk,zawodzi pierwotną,dziką pieśńtęsknoty - stalei nie ma mniei jestemjak nie chcę - niestety

* my spokrewnieni z martwą materią prochem ziemi z siostrą mrówką bratem huczącym wodospadem władcy wiary niewiary czytający biblię i historię kosmosu wciąż jutra niepewni jak i wieczności czekamy spełnienia słów wypowiedzianych na pustyni na górze *

@Wieszcz Doslowny i nieskończone możliwości. Serdeczności :)

@duszka - witam - dawno temu byłaś obecna cieszy mnie że cię widzę - zgrabny wiersz w twoim stylu. Przemawia wyraźnie.

Pytanie, czy lepsza jest dobra wiara, która inspiruje i cieszy, niż zła wiedza, która dołuje? Wiesz, czy ona Cię kocha, czy może jesteś najlepszy z aktualnie dostępnych?

...ale poczwarki na pewno bliższej przeobrażeniu się w motyla.., wystarczy przecież poddać się czasowi, albo ładniej - strumienowi życia :) @Ilona Rutkowska miło mi, że zajrzałaś i dziekuję Ci za głos :)

@Wieszcz Doslowny no to siup do Hoppera na hamburgera tam gdzie nocni włóczędzy Jeśli nie boisz się jazd bez trzymanki;)

Myślę, że powinno być 'Zakochać się'. Może nie odkrywcze, ale dość ciekawe przemyślenia. Pozdrawiam.