Ranking

Brunatnieją jej włosy jak listki i jeden miłosny pod siwą znajomością bogactwo dawnej wiosny tam po gęstej trawie co chłód i żałość wyciąga biegły dzieci papilarne na wietrze po wrzawie do słońca i rosa wyłkana i patrzeć jak nikną już w oczach co sprawi by na zawsze trwało gorące bez końca a one w łezki małej odbiciu pogody niepokojów ze źrenicznych worków co nie gniją w życiu miały latawce puszczały po cichu.

Daj uszko, to miłość opowiem, "rozerwę łańcuchy bojaźni", fantazje się wymkną spod powiek, by ciała namiętnie rozdrażnić. Wyszeptam najczulej jak można, pragnienia, co burzą krew w żyłach i płomień rozniecę, więc zostań, bym znowu cię w sobie odkryła. Zamruczę jak kotka w amoku, przychylna na twoje pieszczoty, językiem subtelnie prowokuj, a jestem łakoma na dotyk. Niech ciała odpłyną w euforii, zgłębiając tajniki rozkoszy, abyśmy w swym sacrum upojni, wciąż czuli wzajemny niedosyt. Nim w okno zastuka świtanie, wtuleni cichutko, najciszej uśniemy szczęśliwi nad ranem, w zapachu wilgotnym od zbliżeń. ad vocem do wiersza "Płonę" Abandon. https://stare.osme-pietro.pl/viewtopic.php?f=11&t=25093

Słońce całkiem mnie powala, kręci się rakieta w ręku. Znowu ważny mecz zawalam, już nie słyszę piłki dźwięku. Set do tyłu i trzy gemy i zmęczenie jak cholera. Mówię to bez żadnej ściemy, zaraz będzie set do zera. Nagle widzę, tak to ona, zawsze mi się podobała. Zaraz jakaś myśl szalona gdzieś tam w głębi zaświtała. Jeśli wygram, będzie moja, nie wiem kiedy i dlaczego. Może jakaś paranoja, weszła gdzieś do serca mego. Nagle przeszło mi zmęczenie, lepiej biegam i serwuję. Rozbudziłem swą nadzieję, i do skrótów znów startuję. Muszę, muszę, wciąż powtarzam, zerkam na nią od niechcenia, a co sobie wyobrażam, nie jest już do powtórzenia. Pokazała piękne nogi, chyba robi to celowo. Muszę wygrać, Boże drogi, gram już dobrze, wręcz bombowo. Już przeciwnik nie istnieje, pokonałem go mentalnie. Tak się często właśnie dzieje, bardzo prosto, wręcz banalnie. Nie jest trudne wygrywanie, a najlepszy, niekaralny i sprawdzony sposób na nie to jest doping seksualny. Autor jest byłym wyczynowym tenisistą.

mgła ukradła horyzont schowała za siebie brzeg a księżyc? z wrażenia wpadł do wody trafił przez przypadek rozpuścił się jak cukier smużąc srebrzyste blaski przesłodził? słodyczą rozpostarły na topielców sieć skazani nie liczą dni w myślach toną razem ratować? do łańcuchów wysp daleko nie czas na odpoczynek

Ku obu zwracam twarz, ku obu zwracam duszę Grzeją mnie pieszczotliwie, zdrowotnie, zmysłowo Wielbię je, czuję, w blasku ich się kruszę I w blasku ich buduję swe ciało na nowo Lepię się w mrokach nocy, formuję jak z gliny Wygrzewam, wysycham, twardnieję w ich blasku Czerpię ich ciepło, bez granic, bez winy Każdej nocy się tworząc wypatrując brzasku Tak pięknie ulepiony sięgnąłem po słońca Sięgnąłem bez namysłu i z niczyjej winy Teraz wpół zaćmieniu idąc tak bez końca Chwieję się wpół oślizgły, wpół z cegły, wpół z gliny

Porządek Cisza pochłonie wrzaski, zdejmie z ich twarzy maski. Weźmie ze sobą spokój, zostawi szaleństwa rój. J.A.

Odrobina dotyku przychodzę prawie bezszelestnie nie pozostawiam na niebie śladów nie chcę spłoszyć twojego słońca przebudziłabym się chętnie w twoim śnie ale pragnę zakazanego owocu wraz z krwią płyną łzy czy trwa już cisza nocna pomóż mi podnieść głaz głowy przepraszam nazbierało się myśli gdyby zacząć szukać pytań dla odpowiedzi brakuje mi snu powieki runęły w przepaść zanim się narodzimy musimy przeprosić Boga za kłopot tak chciałabym zobaczyć duszę w twoich zielonych oczach lecz ptak mojego snu nie ma ziemi z której mógłby wzlecieć serce obraca się w przeciwnym kierunku zegar skarży się nie nadąża za czasem zielono mi w głowie to od przesytu wspomnień w pudełku po zapałkach trzymam los teraz mogę go pilnować nie mogę oddychać od nadmiaru powietrza milczenie to niedopowiedziana obietnica pragnę twojego bólu ty nie chcesz się dzielić zanim życie zacznie biec wstecz podaruj mi odrobinę dotyku

W habicie myśli uchylasz rąbek spokojnie jutro wzejdzie słońce

odebrałeś resztki nadziei a tak liczyłem na ciebie ty jeden mogłeś pomóc w bardzo nagłej potrzebie kolejny raz nawaliłeś pod ścianą stoję i płaczę byłeś w tym mieście jedyny zawiodłeś mnie bankomacie

Uwielbiam czytać Wasze komentarze. Czasami bardziej niż wiersze :) :) :) Myślę, że przede wszystkim szacunek, a dopiero po mim szczerość. Czasami z szacunku dla autora nie komentuję zamieszczanych tutaj tekstów. Ludzie próbują pisać z różnych powodów, (niektórzy np. w celach terapeutycznych), a ci, którzy piszą dobrze, też miewają gorsze momenty. Myślę, że w takich sytuacjach też trzeba być szczerym, ale tę szczerość można zachować dla siebie, bo słowem, niestety, też można komuś wyrządzić krzywdę. Uważam też, że pomiędzy szczerością, a szacunkiem powinna być rozwaga, ponieważ nieszczere pochlebstwa, kierowane nieszczerym szacunkiem, też wyrządzają ogromną szkodę... nam wszystkim. Myślę, że nie muszę tego rozwijać :). Pozdrawiam Obecnych :)

Uwielbiam Was :)) dzięki za wieczorne muzyczne inspiracje

To i ode mnie

W życiu, wszak nie wytrzymała by prawie 30 lat, gdybyśmy sobie nie ufali

Płynie, karmi, poi, daje, odbiera. Nie kombinuje i nie zastanawia się.

Na dobranoc

dym z papierosów już uleciał zostaliśmy tylko we dwoje i nie mamy nic do stracenia wiesz jak bardzo lubię twój dotyk więc zgaśmy światło i posłuchajmy am w łóżku o północy

pokonać siebie odliczając czas na zmartwienia odrzucić lęki chowane w sejfie niechcenia porzucić maski pod którymi się ukrywam nacisnąć klamkę i wyjść na świat spełnienia z ciemnego dołu i lochu wzbić się do lotu nie ciskać w innych bolesnego grzmotu podziwiać iskry co w ogień mogą się obrócić nie szukać wymówek marzeń nie porzucić oddychać pełną poświatą księżyca zapachem kwiatów nabrać w płuca życia odnowić krew co w żyłach pulsuje i poczuć miłość gdy skrzywdzona łza spłynie

Nostalgiczny wiersz, NN. Taki... ,że pobudza serce, przyspiesza, ale i zwalnia puls. Uczucia w nim wiele, co ważne. Dobrej nocy J.

No jadziem:)

Przepraszam Cię :)))). Miałem napisać coś o wierszu, ale po przeczytani całego wątku.... gdzieś mi uleciało :) Również miłej nocy i Do Poczytania :)

Boguś masz jeszcze to. Też ładne.

Dobra nie przesładzajcie sobie. Kurtyny już opadły :)))

O biedna Ty:( Poszukam coś na odetkanie nosa;)

Oj, to zdrówka, Nawojko życzę wagon cały, pozdrawiam serdecznie. :)

Trzy mi nie wyszły, i akurat te musiałeś przeczytać... ;)))))) żarcik, pozdrawiam Antoś. :)

Tetu - bardzo Cię szanuję serce niosę w dłoniach zbyt dosłownie słów mych nie bierz to sarkazm, ironia :)))

Jaki niesmak? sam se trujesz i głupot nie gadaj tam się człowiek fajnie czuje gdzie można pogadać z klasą z żartem i w ogóle także zasiądź z nami i nie marudź nigdy więcej jednego się napij;) Z faktami się nie dyskutuje:)

Of course:) Ja myślę że to jest nawet całkiem... yyyy żeby nie powiedzieć ... powiem cool:) Bo się muszę gryźć w język.

Wybacz, zbyt łatwo mi to przychodzi :)

Ale jaka racja? Mnie na racji nie zależy, bo kto ma rację ten stawia kolację:) pewien gość który pisze wiersze gdy ma iść na spotkanie z muzą albo gdy ma spotkać się z muzą pierwej się musi ośmielić gorzałką cóż taki jest nieśmiały* wycięłabym, ponieważ napisałeś wcześniej, że musi się ośmielić, a więc już wiadomo, że śmiały nie jest:) prawie dość gdy ma już* moim zdaniem brzmi źle. raczej gdy ma już prawie dość* tak niesłychanie piękne gdy mu brak smaku okowity pióra ślad*? nie może być po prostu, że kreśli dyrdymały*? Wskazałam tylko inwersje. Nic więcej:) Dobrego wieczoru:)

Podążając mojej kotki śladem - nie mam co do tego wiersza cienia wątpliwości W NIM NIE MA SŁOWA ZBĘDNEGO!!! GRATULUJĘ!!!!

Nie wiem, czy to perwersja dzika przez usta moje przemawia zbyt gdy żona moja - miast budzika krzyczy - rusz dupę, skoro świt.

Dla mnie też Nie i Nie poprę woda leje się okropnie i choć szukam głębi na dnie jest tu mokro wręcz przesadnie no więc spływam nic tu po mnie jeszcze się w kałuży skąpię a ty utop dosłowności bo natura się zezłości. :D Pozdro.

Dobry, dobry, ale Peel ciągle jakiś niewyżyty p, pozdrawiam serdecznie :)

~~ chybotliwym pomostem przemierzam szlak wędrówki pomiędzy fantazją a postrzeganiem zmysłowym ~~ PS - dalszy ciąg tego tematu pod adresem:

Jeśli miłość można porównać... I jeśli miłość można porównać to do poszumu letniego wiatru w twoich jasnych włosach do blasku łez radości w zielonych oczach do nieśmiałego tańca szepczących serc jeśli nienawiść można porównać to do ciosu w plecy ostrzem słów do patrzenia na pogrzeb twojego najlepszego przyjaciela który zmarł po ataku nożownika do ludzi tonących we krwi bliźniego II pomożesz mi pozbierać łzy dziś nad ranem padał deszcz uronił parę kropel na twoją pustą zimną poduszkę ze strachu przed namiętnością przynoszę ci wszystkie gwiazdy niech będą pamiątką gdy zgaśnie moje słońce patrzysz mi w oczy lecz wiem twoje spojrzenie nie należy do mnie przychodzę do ciebie ubrana w sen lecz zapomnisz o mnie z nowym dniem proszę pozwól mi zastanowić się zanim się urodzę śmierć jest nie dla mnie zbyt zawiła zagadka zanim zaśniesz wtulony w swoje serce pozwól mi po raz ostatni przejrzeć się w twojej duszy pozostała mi po tobie tylko przyszłość

No, nie :), ale raczej nie siliłem się na odkrywanie czegokolwiek. Po prostu lałem wodę :) :) :)... na wodą ;) Również, gorąco :)

Proszę bardzo, i jedna uwaga - Bogdan po prostu - bez pana. ;) Pozdrawiam wiosennie.

napełniam nabojami* jakoś dziwnie brzmi. Ładuję pistolet? Może... Przekaz zagmatwany. Wiem, że zastrzelisz, ale zabijesz pistoletem*? nóż ma ostrze, więc po co powtarzać? ale już twoją decyzją* zmieniłabym na sam zdecydujesz* Ogólnie nie trafił do mnie. Pozdrawiam:)

Mówię o kobiecych nogach, a nie o stołowych.

Widziałam go na zakręcie mijał się z ludzkim pojęciem pozdrawiam :)

grafitowo - ołowiany świt wśliznął się jak kosmaty kot - przez uchylony brezent, liżąc poświatą struny gitary, majaczącej w kącie obłym zarysem. czeremcha odurza.

kupił zapomniane marzenia nocą udał się na wzgórze tam prosił gwiazdy o to by je spełniły by się nie poddawały żeby nie bały się spełnienia które nie wytrychem ich tylko kluczem kupił marzenia których inni nie chcieli się ich bali nie wierząc w to że mogą zakwitnąć zrobił to tylko dlatego że kochał marzyć śnić wierzył że dzięki nim świat więcej wart

Czasem zabieram go na spacery. Patrząc w niebo staram się sięgnąć sterowców Z obłoków chmur ulepionych niczym z puchatego śniegu. Idziemy parkiem patrząc w zwierciadło szumiącego potoku. Ah gdybym tylko... Gdybym tylko latać mogła, Wzbić się w przestworza jak ptak i lecieć! Lecz siedzę tu przykuta łańcuchem do żelaznego tronu, A skrzydła połamane...

Myślę o naszych zbliżeniach mam je przed oczami bliżej nie można Nie zaprzeczaj nie rozpuszczaj mnie tak Wolno Ci iść przychodzić I jeść, Nie dopuszczaj czarnych zamyślonych much Nieuwaga to śmierć

I w tym jest chyba rzeczy sedno. Najważniejsze są emocje, jak ich zabraknie to pisanie staje się rutyną i nic tu nie pomoże czytanie, czy nie czytanie poezji. Ze swojego skromnego doświadczenia - tu na forum, mogę powiedzieć, że od razu to się czuje - czy autor pisząc był pod wpływem emocji, czy też nie. Niektórzy pomagają sobie alkoholem, żeby te emocje sobie przypomnieć i napisać coś od serca. Jeżeli nie, to jest się wtedy dobrym rzemieślnikiem i nic więcej. Wiersz jest składny, liczba sylab idealna, rymy poprawne i nic więcej do zapamiętania.

Hej umieszczam część I rozdziału swojej książki. Czy wzbudza on wasze zainteresowanie? Ulica Legionów w Łodzi, to jeden z wielu miejskich rarytasów, dzięki którym przylgnął do tego miasta status „miasta meneli”. Brukowana kocimi łbami, wąska jednopasmówka, środkiem której biegną pokrzywione tory tramwajowe, a po obydwu stronach, w ciasnych rzędach, stoją dziewiętnastowieczne kamienice – szare i odrapane, upstrzone niewyszukanymi inwektywami i wulgarnymi piłkarskimi sloganami w stylu „Nowak faja” czy „Żydzew to kurwy”. Gdzieniegdzie rzucają się w oczy częściowo wyremontowane fasady obskurnych domów, których dolne kondygnacje zagospodarowano pod solaria, apteki i salony kosmetyczne. Ten kontrast pogłębia jedynie ponure wrażenie, jakie wywiera ulica, której nazwą zwykło się określać całą okolicę wraz z sąsiednimi zakamarkami. Kolorytu scenerii dopełniają jej mieszkańcy: bramni poeci, Kochankowie z Legionów[1] – kobiety w starych pomiętych kieckach i mężczyźni ciągle w tych samych postrzępionych, przydużych jeansach i dziurawych butach. Ich wyłącznym życiowym powołaniem wydaje się być rola stójkowych, polegająca na sterczeniu od świtu do zmierzchu w bramach i obserwowanie ulicznego ruchu przekrwionymi ślepiami, ziejącymi z oszczędnie uzębionych, czerwonych, spuchniętych gęb. W przeważającej mierze to życiowi wykolejeńcy: długotrwale bezrobotni alkoholicy, emerytowani złodzieje, ćpuny, tanie kurewki i inni, niezaklasyfikowani do żadnej z grup buntownicy, tworzący wzorcowy margines społeczny postindustrialnego miasta, które lata swej roboczej świetności dawno ma już za sobą, a orzeźwiająca bryza kapitalizmu nie wszystkim powiała tą samą świeżością, chociaż niektórym wiała prosto w oczy. W takiej okolicy postanowił zamieszkać Julian Ozimski, jak tylko zadecydował, że wyprowadza się od matki i babki. Wcale nie dlatego, że wkrótce miał skończyć trzydzieści lat, w związku z czym odczuł palącą potrzebę usamodzielnienia się – „pójścia na swoje”, jak zwykli mawiać ludzie starszej generacji. Od takich wniosków był daleki. Nigdy nie poddawał się żadnym społecznym naciskom: że coś trzeba, że już czas, bo tak. Zawsze traktował je z dystansem, wręcz nimi pogardzał, uważając je za egzystencjalny kicz, utartą formę, słowem: schemat, któremu ludzie jego pokroju nigdy nie powinni ulegać. Do tej decyzji popchnęły go chroniczny alkoholizm matki, ciągłe awantury, interwencje policji, rozpacz bezradnej babci i permanentny lęk, towarzyszące mu od dzieciństwa. I coś jeszcze. Coś, co bulgotało w nim od kilku lat, nie mogąc się ostatecznie wykipieć. Tym czymś było nieokiełznane pragnienie życia, jakie Julian określał mianem „wszystkoczucia”, rozumiejąc pod tym pojęciem wszelakie możliwe doświadczenia, absolutnie wykraczające poza jakiekolwiek granice ludzkich wyobrażeń o normalności. Przeprowadzka z peryferyjnego osiedla z wielkiej płyty do obskurnego łódzkiego śródmieścia z jednej strony była ucieczką od przygniatającej teraźniejszości, a z drugiej niczym innym jak realizacją marzeń o podniecającej podróży do nieznanych czeluści ludzkiej egzystencji. Podróży w oparach wódki, kobiet, przygodnego seksu, literatury, muzyki, sztuki i tego, co Julian nazywał „poezją życia”, akcentując tym samym swój pejoratywny stosunek do jego epickiego wariantu – codzienności szarej masy ludzkiej, którą szczerze i konsekwentnie nienawidził za umyślne trwanie w błędnym przekonaniu o sensie i celowości istnienia. Julian mawiał, że jeden raz to żaden raz, że jeden raz się nie liczy. I w tym krótkim twierdzeniu zamknął sens tego, w co wierzył i co stało się fundamentem jego istnienia. Życie, w którym nie ma żadnej powtarzalności, w którym nie zachodzi jakikolwiek cykliczny związek skutków i przyczyn, nie rodzi również konsekwencji, bo te – nie będąc powtarzalnymi – zdarzają się jedynie raz, a jeden raz to żaden raz, jeden raz przecież się nie liczy. Czy przy takim rozumowaniu Julian mógł mieć wątpliwości, że ludzka egzystencja zmierza w kierunku innym, aniżeli donikąd? Gdy go poznałem nie miał ich wcale, ale zamiast niego ja je miałem. Julian dużo czytał. Literatura była, w pewnym sensie, jego modus vivendi, chociaż on sam mawiał, że czytanie książek to jedynie strata czasu i nie warto poświęcać temu zbyt wiele czasu, bo wszystko to, co w nich opisane należy przeżyć samemu, a czytanie traktował jako zamiennik prawdziwego życia – określał to mianem „ersatz”, co oznacza ułudę. Czytał, bo sam chciał pisać. Natomiast to, o czym wyczytał i co miało posłużyć jako materiał budowlany pod jego twórczość wdrażał w swoim codziennym bytowaniu z zupełną niefrasobliwością, jak gdyby jutra miało nie być. W życiu Juliana nie było jutra. Było za to nigdy niekończące się dzisiaj. [1] Nawiązanie do piosenki Agnieszki Osieckiej, Kochankowie z ulicy Kamiennej

Słowo do grobu złożone. Jak dziecięcy pamiętnik. Kwiatek pod szkiełkiem zakopany w ogrodzie. W naiwności owego wieku z przeznaczeniem "na wieki". To samo słowo zdegradowane przez czas przez okoliczności przez zużycie. Ale może dla innych odkryte na nowo. Znów magiczne. Znów żywe. Znów "na wieki".

Drobnym maczkiem zapisana Kartka jest nie jedna Na niej rzeczy do zrobienia Nim kopnę w kalendarz Gdy odhaczam coś z tej listy To cholera jasna Ona wcale się nie kurczy Tyko wciąż rozrasta

Moje pierwsze dwa wiersze w życiu. Udostępniłem aby zweryfikować, czy czyste grafomaństwo czy potencjał do pracy. O kurwie Oczy dziewki patrzą z oddali, Toż to jest kurwa, wszyscy mawiali. Jeden się znalazł co głosom nie wierzył, Podszedł do kurwy i w cipę pobieżył. Prawdę i piękno ponoć zobaczył, Fantazjom uległ, nocami majaczył, Że kurwa ta piękna, to świat ją wypaczył, Nieludzko okrutnie jej miłość zniesmaczył. Ten co się znalazł, w amoku się podjął, Kurwę wyzwolić z rozpustnej niedoli. Teraz po nocach przeklina, biadoli, Że kurwa skrzywdziła, choć nic jej nie odjął. Morał z wierszyka tego jest taki, Że kurwa choć piękna, da Ci we znaki! Uciekaj czym prędzej od Kurwy spojrzenia, Z fasonem i klasą mów do widzenia! Eudajmonia Daimonion w spojrzeniu pogardy nie kryje, Od obelg nie stroni, wyrzuca pomyje, W swe dziecię bezbronne, chwyta za szyję, Napawa się wzrokiem, gdy dziecię się wije. Fenomen potężny, morduje afonią, Nasyca się dreszczem i katatonią. Zbuntowanych mami ataraksji symfonią, Wewnętrzną martwotą, okrytą ironią. Eudajmonia zanika w dziecięcych źrenicach, Tkanki martwieją w sennych obietnicach. Serce w swych ostatnich podrygach i skowytach, Broni się przed podróżą po bezdrożach życia.