Ranking

Ba! Swobodnie płynę przez noce i dnie Czasami jednak zagubiona czuję się, ale wszystkie rozterki są jak klamerki i spinają myśli, aby nie były jesiennymi liśćmi. J. A.

Kiedyś żyłem tak spokojnie, lecz zachciało mi się dzieci. Patrzę na ten lej po bombie. "Jak ma człowiek z siebie nie wyjść?" Krzyczę, liczę, upominam i z marsową miną straszę: "Zaraz was tu pozabijam!! Na sprzątnięcie jest godzina!!" Lecz wiadomo, jak to z dziećmi. Zamiast uszu mają lejek przez czuprynę głos przeleci i od ściany się odbije. Słowną groźbą bardzo trudno jest osiągnąć jakiś efekt (A szczególnie jeśli mają ten wybiórczy słuchu defekt). Czas więc zaprząc kreatywność i posłużyć się fortelem. Po melisie myśl przychodzi. Spokój wodza nerw ogarnia z szafki biorę wór na śmieci idąc wołam: "hej ferajna." Moi chłopcy nie pojęli, co też stary znów wyprawia. Odmachali zatem miło no i dalej, hej! zabawa Szelest jednak zaciekawił więc skradają się indianie i od progu w takt uderzą "Tato, tato nie wyrzucaj zaraz sami posprzątamy. Obiecamy pilniej słuchać" Robią przy tym kocie oczy (Pauza musi być napięcia) Choć wiadomo, czym się skończy "Dobra - zgoda - czas pokaże, czy ja mogę wam zaufać." W mig uwija się ferajna Pokój szybko ładem świeci Ja oddycham znowu z ulgą Jakie grzeczne miewam dzieci

Wędruję przez las - beskidzki, świerkowy – przed siebie, niespiesznie, przez dzikie podszyty. Odległy mi czas – ja słyszę rozmowy wśród ptaków, a wrzesień jest bliski, lecz skryty. Wędruję przez las – wśród wartkich strumieni - te gonią za słońcem ku cichej dolinie. Niejeden już głaz się w nurcie odmienił, od wody płynącej – ja razem z nią płynę. Z lewej głośny stuk – widzę dziób dzięcioła, jak pewnie, wytrwale okrąża pień świerka. Z tyłu głośny huk – jakiś drwal podołał jakiejś sośnie starej – w gęstwinie ktoś ćwierka. Szybko stawiam krok – nad leśnym moczarem; słyszę dźwięki śmielsze, ktoś nade mną kracze. Nagle - patrzę w bok – a kruk już się zdaje odległy jak wiersze pełne zmyślnych znaczeń. Przy granicy słup – to nie ta granica, którą dziś postawię, przemierzając szlaki. W dole stary trup – zginęła nornica, pragnąc umknąć w trawie przed drapieżnym ssakiem. Wtem zanika cień – opuszczam gęstwinę na rzecz ludzkiej łąki – dla serca i brzucha. Kończy już się dzień – pora do chatczyny na minut pięć wstąpić – w swoich głos się wsłuchać. To ostatni raz, nim na szlak powrócę. Chłonę wszelkie śpiewy – widoki podziwiam - i znów wchodzę w las - dołem będzie krócej – żywiczne wyziewy – i mój nos ożywa. Wędruję przez las – słońce już się chowa za Wielką Praszywką – grzbiet wskazuje drogę – muszę zdążyć w czas – nim ostatnie słowa pod wiatą ucichną – idę śladem owiec. Wędruję przez las – twardszy, niż się zdaje. Z każdym trelem pliszki coraz bliżej jest nas. Każdy górski łaz stając przed rozstajem – nawet idąc ku wsi – wędruje przez swój las. 24.08.2018

drzewiej wprost z drzewa spod nich sięgano częściej dziś wprost pogróżki

Jakiś czas temu wypadłem z gniazda, w dół potoczyłem się po kamieniach. Z losem zwichniętym złamanym skrzydłem, życie przywrócił mi chłód strumienia. W leśnej samotni rany lizałem - blizny na duszy wciąż pozostały - nierówną walkę z wydrą wygrałem, choć wzrost mój mikry - duch okazały. Nadejdzie chwila - zechcę powrócić do rodzinnego mojego gniazda... Jak mnie tam przyjmą - czy rozpoznają? czy los znaczone karty znów rozda...

ciągną w dół szaleńcza pogoń myśli zwiększa ciśnienie opadam w mrocznych otchłaniach do dna narasta pokusa by otworzyć usta uwalnia przewrotność natury i ruszam ku górze pozostawiając ołowianą przeszłość choć łaknie zapewnień skołatany mózg pamiętam za wcześnie nie otwierać ust by wreszcie łapczywie nabrać haust powietrza

elewacje w geografiach odpadających tynków okna z pamięcią dawno przebrzmiałych widoków balkony jak twierdze szczerzą pordzewiałe pręty a wśród nich kwiaty kwiaty kwiaty kwiaty

Nasz mały Bambo w Afryce mieszka, bardzo jest miły ten nasz koleżka. Uczy się pilnie przez całe ranki, ze swej niełatwej pierwszej czytanki. A gdy po szkole do domu wraca, pomaga mamie – to jego praca. Mama mu mówi – bardziej na luzie, a Bambo śliczną nadyma buzię. Mama powiada, napij się mleka, a on do książek mamie ucieka. Mama go prosi, chodź do kąpieli, kąpiel jest także dla was, twardzieli. A mama kocha synka swojego, najpiękniejszego, pracowitego. Szkoda, że Bambo fajny, wesoły, nie chodzi razem z nami do szkoły. "Murzynek Bambo" był przez kilkadziesiąt lat obecny w elementarzu, lecz w którymś momencie dopatrzono się silnych rasistowskich elementów i wiersz został wycofany z programu nauczania. Pozbawiłem Bambo elementów rasistowskich i może powrót do podręczników będzie możliwy. Wszyscy przecież kochamy czarnoskórego Bambo, a dla wielu pokoleń był to pierwszy kontakt z poezją. https://poezja.org/wz/Tuwim_Julian/24228/Bambo https://noizz.pl/spoleczenstwo/murzyn-oficjalnie-odradzany-przez-rade-jezyka-polskiego/jeztfev

gdy przybywa wegetarian ubywa kurczaków

podasz rękę dopiero za wzgórzem łucznicy wypuścili strzałynapięcie nie ma sensu istnieniajeśli zdołali rozwinąć swój instynktz rozpostartymi ramionami wzrokiem skupionym podążającnie są w stanie bezczynnościumysł wystrzelił zmienił wymiarteraz z całym wszechświatem

Raz kolejny się to zdarza że zaczynam na głos liczyć w myślach za to wciąż powtarzam spokój spokój musisz ćwiczyć Dwa kolejne w strzępach nerwy w uszach znana gra melodia "żeby tylko zadziałała" wyliczanka nie do końca I zastyga nam w powietrzu kropla nie chce spłynąć z czoła chwila pauzy chwila grozy cisza ciąży nam potworna Trzy przecina atmosferę urwis zbiera swe zabawki czas sprzatania szykowania i radości przy kolacji Tylko czasem myśl przebiegnie Kiedy oczy noc otula Czas wciąż biegnie wyliczanki ciężko chwilę jest zatrzymać

wychodzę z orbity wpływów nie ciągnie mnie już czarna dziura z jej magią przyciągania i nieziemską zachłannością supernovej Nadmiar emocji jest dobry dla tych co przez sita gubią złote bryły.

kto z ulęgałkami spadał a po gruszki sięga chciwie temu przeor gruchę zada przy porannej lewatywie

kto pogróżki wciąż rozsyła, no i pięścią wszem wygraża, temu w łeb przywali siła, przywołana na ołtarzach ?

Odpowiem żartobliwie. weź już Bodzio nie kombinuj niech się wiersz odleży wypij sobie flaszkę ginu wtedy się z nim zmierzysz może przyjdzie ci ochota lub co lepsze wena póki co na trzeźwo zobacz że to sensu nie ma:P Pozdrawiam serdecznie.

A może ta chwila nie nadejdzie... Los człowieka, który w domu rodzinnym doznał krzywd, a i po opuszczeniu gniazda, nie było lepiej. Jednak myśli, a może nawet marzy o powrocie na łono, mimo obaw, że zły los znów zaatakuje. A może to emigracja i tęsknota za ojczyzną.... Podoba mi się, tak po prostu:) Pozdrawiam słonecznie:)

To coś dla mnie, Marcinie. Też bym tak chciała jak Peel, niestety. Otwieram usta szeroko i... często łykam błoto, duszę się przy tym i krztuszę, poruszam nawet swą duszę, ale nic z tego - nie sięgam nawet najniższej chmurki, nie dane mi patrzeć w niebo.

Mylisz się tym razem. Nie ma w tym krzty pogardy, jest natomiast mnóstwo życzliwości. Myślę, że to kwestia mentalności i kultury. I chociaż nazwy, które wymieniłeś można uznać za synonimy, ich wydźwięk jest zupełnie różny.

Ha, Deo, z przyjemnością. I ja trzaskam z obcasa czasownikami; może to być rys psych. skierunkowanych na działanie. Przeżywanie to opisy - przymiotniki. Dlaczego coś ma być lepsze od drugiego? To jak piegi - cecha. W kwestii wiersza - ukłony. Rozbiłaś bank (wspólnie z Tetu). Ściskam, bb

Dzieje się, tak lubię. Może można zmienić układ wersów w samym zakończeniu tekstu by optycznie wyrównać obrazek. Może można przez to pozwolić na większą "czytelność". Jeden z lepszych tekstów na orgu od dłuższego czasu. Pozdrawiam kkk

Tetu, stajesz się jedną z moich ulubionych tu autorek. Tekst jasny: nie polemizuję, nie poprawiam. Mam jak w tytule. Pozdrawiam, bb

bo kiedyś w czasie ulewy chodziło się boso no to zdejmij buty cofnij czas potem uśmiech frajda niedowierzanie dziecko mokre po pachy tylko śmierć nie da się podstępem Sylwia Błeńska 18.5.2019 zdj. S.B.

Pod przykrywkąślicznie uczesanychdzieciakówskrywamprzypudrowane oblicze pułapkę pozorówwymówek tysiącże nie mam czasudla siebiewłasne pasje dopominają się uwagi ponieważ wciąż jestem dla innych ciągłym poświęceniem - a przecieżkochaj bliźniegojak siebie samego

I takich życzę :)

------------------- Albo z kręconymi włosami. Sam miałem takie.

nie wstydź się podejdź przecież możesz zobaczyć jak bujne łąki myśli sukcesywnie asfalt rani śmiało podejdź rozchyl poły możesz zajrzeć mi w duszę patrz ostatnie krzywe drzewo lśni od żywicy bo nie wpisało się w ramy lasu

Za szybko biegnie skubany. Pozdrawiam:)

tato tato umyj lepiej dzieciom uszy bałagan już się więcej nie powtórzy :)) PozdrawiaM.

??

czy to matoł? czy nie matoł? kto tam wie co to miał za tok myśleniowy grunt że w głowie złoża ropy odlotowe więc rozpisał biznes plany zajął ziemię i nogami w przód wyjechał mając wszystko tylko co mu z tego przyszło? morał taki i łza w oku nie zabieraj nic do grobu

Oj to potrafię najlepiej:)

Wymiatasz dziewczyno

To zawsze działa - coś o tym wiem przy czwórce - Popraw Marcinie ,,zaprząść" na ,,zaprząc" i ,,pojeli" na pojęli - pozdrawiam serdecznie.

Klucz to "empatia" — wczuwanie się w uczucia innych.

Urocza miniaturka :) Kilka wersów, a pozostanie przyjemne wspomnienie.

@Marek.zak1, zmień Bambo na Bartek. Był niedźwiedź Wojtek (mam nadzieję, że wszystkie Wojtek są dumne a nie obrażone :)), to może i może też być czarnoskóry Bartek. Niestety z Murzynkiem ciągle będziesz miał problem :), ale zachciało Ci się poprawiać klasyka, to teraz kombinuj :)

zadumałam się nad czasem a on bynajmniej wciąż biegł zadumałam się nad życiem a ono i tak pożerało mnie zastanowiłam się nad twarzą gdzie się podziała gdzie siła i skąd się brała niektórym udało się zbudować mosty nawet nad przepaściami niektórzy mieli skrzydła wzlatywali nad górami zadumałam się nad czasem a on nie zatrzymał się nawet na chwilę taki z niego gnojek co zawsze zostawi cię w tyle

Bardzo źle pojęta, ponieważ tak pojmowana gubi, to co powinna chronić - Człowieka, bez względu na kolor czy kształt nosa.

No, Nawojko, każdy lubi, co innego. Taka jest odwieczna prawda świata tego. J.

Ha! Wiersz o czesaniu się z kotem w tle. Oryginalny pomysł. Zmieniłbym końcówkę, by pasowała tempem do reszty: Sięgam po grzebień - który już znacie, a ona mówi: uczesz mnie bracie.

Całkiem wdały pomysł Justi :) Udanej soboty!

Masz rację Sylwek. Wymienieni przez Ciebie Brzechwa, czy Tuwim to jak najbardziej Polacy, wierzę dalece więcej niż niejeden, który w swoim drzewie genealogicznym nie ma gałęzi starozakonnej. Swoją drogą w Polsce przed II wojną żyło ok. 10mln Żydów, a więc 1/4 społeczeństwa i wierzyć, że nie ma się w żyłach domieszki ich krwi wydaje się dość śmieszne. Wszyscy oni to Polacy, tylko jak to pięknie określił Marek Hłasko wyznania mojżeszowego. Ja nie jestem tu odosobniony - moi prapra dziadkowie od strony mamy byli kaliskimi Żydami. Jednakowoż jestem Polakiem, czuję się Polakiem i nim pozostanę. Co do katokicyzmu to nie jestem fanem tak jak każdej innej religii. Interesują mnie one jedynie od strony kulturowej, a wszelkie święte księgi dla mnie to zbiór mitów. Nic więcej. Dziękuję za wizytę i kilka chwil poświęconych na pozostawienie komentarza. Pozdrawiam

Nie nazwałbym tak nikogo. np.Każdy z nas zrobił w życiu coś mądrego/głupiego, ale czy jest mędrcem/głupcem? Przepraszam, że użyłem słowa "syf". Co do wiersza - jak wyżej za @nawojka Miłego weekendu :)

To jest zbiór sloganów reklamowych. Zbyt wiele z tego nie wynika. Brak konkretu.

Ciekawa koncepcja. Na poczatku egzaltacja, która stopniowo przechodzi w twarde fakty, a nawet w przemycone wyłuzdanie, by zakończyć się również egzaltacją. :-)

Ciekawy wiersz - krótki i treściwy. Zazdroszczę rozbrajania min - ze mną jest odwrotnie. Zainspirowałaś mnie - i natychmiast napisałam własny wiersz. Wkleję za jakiś czas. :) Pozdrawiam P.S. Jednak pozbyłabym się tej suki. Lizanie ran jest wystarczająco wymowne

Ja uwielbiam wszystkich Panów i nic złego o nich nie powiem. Facet to skarb nie świnia. I trzeba go trzymać w ołtarzyku. Albo ew. w sejfie, to się nie zgubi. :D

w miejscu gdzie styka chcę i się boję zapada cisza jakby kolejny głęboki oddech przestrzeń zaburzał i tylko wiatr porywisty może potargać myśli zakłócić ciszę w ruch wpędzić ciało naturze mało tej pustki mało