Ranking

Noc niełatwo wybaczyć lampie brak czułości na ścianie pająk jeszcze nieskory do zmartwychwstania i tak głośno lubieżnie latarnie skrzypią na czerwonych obcasach gotowe by zrobić dobrze wśród nocnej ciszy piękni kołyszą się w gorączce, już jest im coraz chłodniej, już jest im coraz spokojniej to nowy dzień nadchodzi w słonecznej pelerynie

Emigrant Nazw chorób uczę się, kiedy mnie dopadną, za Polską tęsknię wiosną i w Wigilię, najgorsze jest to, że zawsze tak bardzo czuję się i tu i tam jak dziecko niczyje. Czasu mi wciąż mało, lasu mniej mi jeszcze, wrzosowiska, łąki są piękne, jednakże to las mnie wychował i w serce korzenie zapuścił głęboko, więc za lasem płaczę. Moją brzozę — tancerkę, co za oknem rosła i mi w jego kadrze szarzyzny łamała, pewnego dnia zabił, wyrwał z ziemi sąsiad, gdy go teraz mijam, już mu się nie kłaniam. Krajan oczywiście nie brakuje tutaj, dziksze to od dzików, co tam na rzeź idą, ciągle tylko mówią, że któryś coś „urwał”, że nie zginie Polska, póki oni żyją. Jednak jest to tylko deklaracja pusta, bo tam, im podobni sami ją zabiją.

Czuję się Jakby ktoś wywinął mnie na drugą stronę To co inni starają się chronić Ja noszę na wierzchu Jakbym miała ranę otwartą na brzuchu Spomiędzy trzewi wystaje Kawałek mięsa mojej duszy Nie mam warstwy ochronnej Tak łatwo mnie zranić

Romans nad kominem wiatr mróz obija się o szyby zostawiając siniaki z koronek w pierzynę zamienia się śnieg oślepia zakładam okulary próbuję wtopić się w niepokoje stron przewracanie kartek uśpiło kukułkę w brzuchu zegara na przypiecku wskazówki rozciągają domysły wyobraźnią przymykam powieki szkoda że to nie ja właśnie kończyłam przedostatni rozdział gdy bohater bez uprzedzenia usidlił mnie całą i przerwał drzemkę styczeń, 2019

Prawie że czarne niebo Zwalniam tempo Wyciszam się I myślę Potrzebujemy tego My ludzie W harmiderze żyjący Nie myślący inaczej jak wszyscy A teraz zejdź z narzuconego tempa Wycisz się po swojemu

Ludzie nie wierzą w Boga, bo po co? Więc powtarzają: „wcale go nie ma”, a ja spoglądam na niebo nocą, i czuję Boga w gwiezdnych przestrzeniach. Widzę go w chmurach, słońcu, zwierzętach, w drobnych kamyczkach nad rwącą rzeką, gdy jestem smutna, lub uśmiechnięta wiem, że jest blisko, a nie - daleko. Widzę go w twarzach, w wiosennej toni, w deszczu, spiekocie i płatkach śniegu, pomiędzy liśćmi starej jabłoni, w cyklicznym, mądrym ziemskim obiegu. I tu dam przykład, jak zwykłe rondo z bruku zrobione na wzorze koła, bez rąk człowieka nie ma wyglądu, tym bardziej wszechświat ma konstruktora. 08.01.2019r.

Monolog kilka słów, dźwięki w których małe kłamstwo budzi wyobraźnię, przyjemności dotykania kwiatów, rękoma, ustami, stopami gdy południe, nie patrzę w słońce uśmiecham się do ciepła, do radości istnienia kilka słów, znów psalmy, śpiewam zamiast zająć się konstruktywną krytyką snów jutro będę tańczył, jak niewidomy już teraz słyszę wyraźnie, każdą fałszywą myśl zapiszę, ty dobrze wiesz dlaczego okno zmienia się w lustro, i wciąż do nas mówi

chodzę nad dachami drapaczy chmur po wewnętrznej powierzchni nieba nie patrzę za siebie ani w dół przede mną słońce właśnie dlatego że mnie oślepia nie widzę nic oprócz niego w kokardę wiążę koniec z końcem wdycham zapach świeżego chleba wokół ślady stóp nikogo nie spotykam spóźniłam się z moich snów nie poczekałeś na mnie znów sami chodzimy nad dachami

Fruwasz mój motylku z kwiatuszka na kwiatek, dzisiaj kochasz różę, jutro będzie bratek.. A mi bardzo przykro, gdy cię obserwuję, bo ty nawet nie wiesz co do ciebie czuję. Kocham cię gorąco, ja, zwykła pokrzywa, ale gdy zakwitam całkiem ładna bywam. Ty mnie nie dostrzegasz i nic o mnie nie wiesz, tylko piękne kwiaty wybierasz dla siebie. Siadasz wciąż na nowym kwiatowym badylku, nie znasz, co to wierność ty barwny motylku. Może to i lepiej, że nie jestem twoja, bo by ciężka z tobą była dola moja.

Kumpel w jakimś barze chyba w Zanzibarze spoglądał na plaże i miał serię marzeń. Ślina mu pociekła na myśl o roladzie z nią śląska kluseczka i kapusta w składzie. Chciał usłyszeć rykowisko łosi oraz żabi skrzek i popijać wódkę czystą wśród beskidzkich drzew. Ujrzeć kolonię białych mew i zjechać w południe Polski. W drodzę zoczyć kilka strzech w łonie Borów Tucholskich. Siąść ze skrętem w Łodzi w Fotelu Jaracza i tam się wywodzić jak ciężką jest praca Górników na Śląsku dziennie mobbingowanych marzących o słońcu gdy walą kilofami. Wrócił do Polski ziomuś, nie miał już takich celi spędził cały rok w domu oraz w biurowej celi. PS. Przypadkiem znalazłem na innym serwisie. Nigdy mi się nie chciało poprawić, ale z nudów wrzuciłem i tu. :D

Gaźniku Bywa, że teksty trzeba poprawiać :) tym bardziej jeśli ktoś słusznie sugeruje. Uszanuj czytelnika który chce czytać Twoje teksty :) PozdrawiaM.

powiedz mi raz, żeby zgasł jak jedna z moich gwiazd, famfatal rozmazany z krwawych prawd mój obraz miękkich warstw łez rozlanych z nowych farb czarny, widzę czarny strach białą cerę obok naszych ran zapłaciłem cenę, teraz płaci każdy z was... kiedyś się zobaczymy w snach pomaluję gwiezdnym pędzlem twój sufit i twój świat i nie będę mówił, jak bardzo wciąż mi ciebie brak...

Dziwne osiadło na mnie zmęczenie. Nocą był dzisiejszy dzień bardziej niż dniem. I senna jakaś nienawiść do świata, choć niejawna, a skryta we mnie narosła. Pielęgnowałem w sobie tę nienawiść. Kołysałem w sobie tę nienawiść myślą gorejącą. Myślą o tym wszystkim, co zaszło. Dokąd mnie zaprowadziło wszystko to, co zaszło, do jakich bezdroży, do pustkowia jakiego. Że mogłem stanąć pośrodku tego pustkowia, ale już bez tego tego wszystkiego, co mnie tu wywiodło, bo tego już nie było, i zacząć krzyczeć i wołać do tego wszystkiego, ale wiedziałem, że krzyk byłby to próżny. Wydarłbym z siebie jedynie te drobne okruszyny, jakie jeszcze były mną, co stanowiły resztkę mnie. Te drobiny, które wczoraj, gdy szedłem, rzuciły się na płyty chodnikowe cieniem. I pomyślałem sobie wówczas, tą odrobiną siebie wciąż żywą, że cień ten zmaterializował się bardziej mną niż ja sam mną byłem. Znalazłem w tej myśli dobroć, bo dobroć jest prawdziwością. Wszystko, co prawdziwe musi być dobre, a więc i moja myśl, jeśli prawdziwa była, była dobra. Cieszyło mnie to niezmiernie i prawdziwie i dobrze. Naraz uczułem w sobie rosnącą sprawiedliwość, sprawiedliwość niezmiernie prawdziwej dobroci, której pozbawiło mnie wszystko to, co zaszło. Nastąpił jednakże dzień dzisiejszy. Dzień ciemniejszej niż noc najciemniejsza melancholii. Dzień dzisiejszy, który dniem był zupełnie odmiennym od sprawiedliwego cieniorzucania dnia wczorajszego. Czarna rzeka wystąpiła z brzegów dnia dzisiejszego i poczęła topić łąki, co domostwami były żółtych kaczeńców, które tak umiłowałem dla siebie, podczas jednej pieszej wędrówki tegorocznej, gdy będąc sierotą porzuconym wśród pól i sadów, usynowiony zostałem przez kwietniowe poranki słońcem obmyte. Synem kwietnia się stałem słonecznym wznoszeniem się ponad horyzont. Wezbrała jednakże rzeka i wystąpiła z brzegów dnia dzisiejszego i potopiła kaczeńce i nurtem szalonym porwała mnie wodą spienioną i nurtem szalonym. Spałem. I spałem długo. Przebudzałem się. I znów spałem aż się przebudziłem i znów spać usnąłem aż przebudziłem się i zobaczyłem, że rzeka, cofnąwszy się do swojego koryta, płynęła cicho i spokojnie, choć już nie było na łąkach żółtości kaczeńcowej, którą tak dla siebie umiłowałem. Leżałem jeszcze długo po tym przebudzeniu ostatecznym, które nastąpiło po przedprzebudzeniach licznych. I zachciało mi się chodzić, bo mnie to chodzenie od prehistorycznych czasów moich koi, bo jest mi chodzeniem dla chodzenia - nie ma celu w tym chodzeniu, jest tylko droga, jaką trzeba wychodzić. Chodzić, chodzić i chodzić dla samego chodzenia, dla bycia w drodze, dla uciekania przed tym wszystkim, co zaszło, czego już nie ma, ale co wciąż jest - zawsze jest, choć go nie ma. Czai się za każdym rogiem, czyhając na nieopatrzny mój krok, żeby dopaść mnie, rzucić mi się do gardła, jak potknięty nieostrożnym stąpaniem leżeć będę w kałuży jakiej, ubrudzony błotem i pozbawiony godności, tych okruszyn godności pozostałych, które są mną, którymi jestem ja, ale bardziej niż ja sobą jestem, jest mną mój cień. Zebrałem się w sobie by iść. Chodzeniem wychodzić wszystko to, co zaszło. Szkoda mi jedynie było butów, bo buty mam dziś nieodpowiednie do chodzenia-wychodzenia w pogodę słotną, kiedy od wilgotności powietrza wilgotnieje nawet dusza. Dobre mam te buty. Ze skórcy licowej. Przypominają mi one swoim wyglądem obuwie, noszone w czasach odległych, jakie niekiedy można zobaczyć na starych fotografiach - bo ja lubię też stare fotografie. I myślę, że wielu je lubi. I jeszcze wielu zdąży je polubić. Nasze fotografie kiedyś również się zestarzeją i jestem dalece o tym przekonany, że i one będą przez kogoś lubiane. Niepokoi mnie jedynie, że aktualnie jest ocean fotografii - trudno byłoby w tym oceanie odnaleźć te do polubienia, bo wszystkich polubić przecież nie można będzie. Pocieszam się jedynie myślą, że nie wszystkie przetrwają do tego momentu, kiedy będą mogły być polubiane jako stare. Zebrałem się w sobie by iść. Udało mi się odnaleźć inną parę butów, które były godne tego, żeby przyjąć na siebie wszystko to, czego nie mogły tamte. To także były skórzane buty, aczkolwiek znoszone nieco - i nawet te buty przydały mi się. Dawno już chciałem je wyrzucić, ale one pozostały przy mnie i kiedy stały się potrzebne były wciąż obok i okazały się być butami w sam raz do tego chodzenia bez celu, do chodzenia dla samego chodzenia i chodzenia bez celu. Myślę czasami o butach właśnie. Chciałbym móc o nich porozmawiać z kimś, dla kogo są ważne. Ale nie ze sprzedawczyniami ze sklepu obuwniczego - dla tych buty nie są istotne i niewiele o nich wiedzą, a poza tym nie potrafią mówić tak, jakbym chciał by mówiły o obuwiu. Ich sens leży gdzie indziej, o ile w ogóle, ale na pewno nie pośród butów, które sprzedają. Jest to dla mnie niezwykle smutne, że rozmowy o butach nie udaje się znaleźć w sklepie obuwniczym, co zmusza mnie do poszukiwania upragnionej rozmowy w miejscach innych, odległych od sklepów obuwniczych. Nie sądzę, aby dane mi ją było odnaleźć w fabryce butów jakiejś. Teraz wszystko tam jest zmechanizowane i zautomatyzowane i inne z-m, co stanowi o jeszcze większym braku sensu niż w przypadku sprzedawczyń ze sklepu. Zakładów szewskich w okolicy nie ma, a takie miejsca, wydaje mi się, byłyby odpowiednie dla moich poszukiwań. Jeśli kiedykolwiek w trakcie mojego chodzenia znajdę się obok zakładu szewskiego, to zajrzę do środka i spróbuję z szewcem mieć tę rozmowę, której tak bardzo potrzebuję. Zebrałem się w sobie by iść. Zebrałem się w sobie by iść i poszedłem. Towarzyszył mi mój cień, który zmaterializował się mną bardziej niż ja sam mną byłem. Szedłem prosto przed siebie i mój cień szedł prosto przed siebie. Chciałem iść po asfaltowym chodniku, który znałem ze swojej prehistorii, ale ktoś sprzątnął asfaltowy chodnik. A piękny to był chodnik asfaltowy: popękany cały, podziurawiony, pofałdowany, garbaty - ale przecież o tym można inaczej jeszcze pisać. Ktoś nie asfalt zabrał z chodnika, a dziur dodał i popękań i pofałdowań i garbów, tak że nic już z chodnika nie pozostało, co byłoby asfaltowym chodnikiem. Sprzątnięte zostało, zabrane zostało, to, co mnie się trzydziestoleciło w tym miejscu. Zasmucony byłem, ale wnet pomyślałem, że przecież inny powstanie chodnik, który kiedyś komuś również będzie się dziesięciolecił, piętnastolecił, wiecznolecił - tak samo jak mnie się tamten trzydziestolecił. I wesołość mnie ogarnęła, że nie wszystko kończy się, co skończone i poszedłem dalej, bo zebrałem się w sobie by iść. Spotkałem dwie stare, co stały na przystanku autobusowym i czekały przyjazdu jedynego autobusu, co odjeżdża z tego przystanku. Nie nie ma innych autobusów, które odjeżdżałyby z tego przystanku poza tym jednym, którego one czekały. Mimo to jedna spoglądała na rozkład jazdy, a druga rękaw płaszcza podciągnęła by spytać zegarka jak się mają sprawy czasu. Widocznie sprawy czasu miały się na tyle dobrze, że kontynuowały stanie na przystanku i oczekiwanie na jedyny autobus, który z niego odjeżdża. Coś rozmawiały między sobą. Chciałem podejść do nich, życzyć im wszystkiego miłego i zapytać dlaczego sprawdzają godzinę odjazdu jedynego autobusu, ale nie podszedłem i nie zapytałem, bo poza zadaniem pytania nic, żadna odpowiedź, nie miałyby znaczenia, choćby wszystko było prawdziwe, a więc dobre i sprawiedliwe. Jest w sprawdzaniu godziny odjazdu jedynego autobusu coś z donkiszoterii. Mnie to się jawi jako próżna walka z nieuniknionym - jakieś niepojęte przeciwstawianie się wieczności. Ale zapewne i tego nie ma w tym sprawdzaniu, bo w tym sprawdzaniu jest jedynie sprawdzanie i poza nim nie ma nic. I bohaterskości żadnej w tym nie dostrzegam, głupiość jedynie jakąś dla mnie niepojętą, bo wszystko nastąpi, co ma nastąpić. Trwaniem jest wieczność. Poszedłem dalej, bo zebrałem się w sobie by iść. Niebo pochmurne było, więc gwiazd nie mogłem liczyć, choć pragnąłem liczeniem tym posiąść niewielką część nieskończoności i zamknąć ją w sobie odliczaniem skończonym. Wobec skrytej obecności słońc wszechwiecznych zacząłem liczyć latarnie, które mnie mijały. Wysokie to były latarnie, strzeliste i wysokie, o różnorodnej ilości masztów. Były wśród nich łodzie z jednym tylko żaglem, ale były też dwużaglowe i większe nawet, a te największe liczyły dziewięć żagli i światłość biła od nich i światłość tę mnie darowały jako temu, co zebrał się w sobie by iść. Różnorodność jest wspaniałością, bo paletą jest barw najróżniejszych i odcieni wszelakich. Wszystko, co jest - jest tym, co jest przez różnorodność, przez nakładanie się barw i kontrast, który czynią między sobą. Różnorodność jest wspaniałością, ale światłość podarowana mi została wyłącznie przez największego żaglowca latarnianego. I tylko dzięki tej światłości mogłem iść dalej - bez niej nie doszedłbym tam, dokąd doszedłem, pomimo tego, że zebrałem się w sobie by iść dla chodzenia. Szedłem więc dalej w światłości wielkiej latarni, która była tym, czym była przez różnorodność do małej światłości innych latarni. Spotkałem dwoje. Brata mojego i ojca brata mojego. I oni szli, ale aby iść nie musieli się zbierać w sobie, bo innym od mojego było ich chodzenie. Ich chodzenie było chodzeniem do celu, a nie drogą samą w sobie. Nie pozdrowiłem ich jednakże, bo wiedziałem, że pozdrowienie moje niewiele dla nich znaczy i być może wcale nie będzie im tak miłym, jakim powinno być, gdy się je komuś wypowiada i kiedy się tego pozdrowienia słucha. Pozdrowienia nasze byłyby nieprawdziwe. Tym samym nie byłyby ani dobre, ani sprawiedliwe. Zamieniliśmy ze sobą kilka, tak zwanych, słów i pożegnaliśmy się, bo jeśli pozdrowienie byłoby nieprawdziwe, to pożegnanie wówczas zawsze jest prawdą, a więc jest dobre i sprawiedliwe. Zapytali mnie dokąd idę. Odpowiedziałem, że donikąd i tam ruszyłem przed siebie, odwracając głowę i żegnając ich powtórnie. Lubię palić papierosy, kiedy tak chodzę. Odnajduję ogromną przyjemność w zaciąganiu się dymem i wypuszczniu go na różne sposoby. Zawiera się w tej czynności pewna niezwykłość i poezja może nawet, jeśli robić to z pasją. Tym razem również wezbrała we mnie ochota, żeby zapalic, ale papierosy skończyły mi się już wcześniej. Zmieniłem więc nieco kierunek swojego chodzenia i zaszedłem na stację benzynową, która niedaleko się znajdowała od miejsca, w którym byłem. Kupiłem paczkę ulubionych miękkich białych marlboro i zamówiłem ciepłą kawę z mlekiem by się zagrzać, bo zmarzłem niewymownie od tego chodzenia. Temperatura powietrza była chyba bliska zeru lub nawet poniżej - idealna do wypicia ciepłej kawy z mlekiem albo wódki. Na wódkę jednakże nie miałem ochoty. Ściągnąłem plecak z ramion i położyłem na blacie, żeby plecom dać trochę wytchnienia od jego ciężaru. Pobrałem kubeczek z dystrybutora, postawiłem jak należy i nacinąłem guzik "kawa z mlekiem". Kawa zaczęła lać się strumieniem, a ja rozglądałem się dokoła, bo lubię patrzeć i widzieć, co mnie otacza. Wtedy go zobaczyłem. Stał oparty o półkę z napojami i spoglądał na mnie. Zrozumiałem, że chce ze mną rozmawiać i ja poczułem tę samą potrzebę. Odezwałem się pierwszy. Zawsze, gdy odzywam się pierwszy odnoszę wrażenie, że mówię od rzeczy, choć wielokrotność tego, co następuje później przeczy temu wrażeniu, co nijak nie wpływa na ponowne jego odczuwanie przy każdym kolejnym nowopoznawaniu, kiedy to ja pierwszy podaję słowo. Często odczuwam podobne wrażenia i na innych płaszczyznach, które stawiają mnie wobec siebie samego w cieniu jakimś, bo światłem tego nie nazywam, tylko cieniem jakimś. Pokochałem go za to jak mówił o tym, o czym mówił. A mowa jego była piękna, bo on sam pełen był rezygnacji, ponieważ pokonany był i dlatego zrezygnowany, ale nie skończony, bo nie wszystko kończy się, co skończone. Mówił niewiele, ale mówiąc niewiele zdołał powiedzieć wystarczająco dużo. Opowiadał mi o tym, jak kupił raz w Wilnie namiot-bagażnik i jak wybrał się z rodziną w podróż samochodem do Budapesztu i jak spali wszyscy w aucie, a on w tym namiocie-bagażniku. I czuć było nostalgię za utraconym. Pozwolił mi zrozumieć, że strata bardziej bolesna jest niż brak. Podaliśmy sobie ręce na pożegnanie, ale nie zapytaliśmy o swoje imiona, żeby nie cierpieć, gdy siebie utracimy. Brak lepszy jest niż strata. Zebrałem się w sobie by iść. Zebrałem się w sobie by iść i poszedłem.

na bezkresnym niebie księżyc gwiazdy liczy uśmiech im posyła kusi pół-pełniami kiedy dzień nastaje czy dalej tak mami czy gdzieś odpoczywa z boku w jarze wilczym? czternastego nisan pełnią nas zachwyca i jest okrąglutki niemal do przesady kuliste otwarte galaktyk gromady niosą mu z kosmosu pył nocnego życia bo srebrzysty książę posiada od zawsze dwie strony oblicza Lunę i Selenę jedna gwiezdnym światłem rozpyla natchnienie druga wzrok zachwyca gdy na niego patrzę a on w towarzystwie mgławicy Urana na bezkresnym niebie mami aż do rana 09.01.2019r.

życzę ci na wiosnę nowych pędów odbitek słońca kortyzolu we krwi życzę ci żeby nie trzęsły się ręce a jeśli się trzęsą żeby ktoś je trzymał życzę ci zimnego wiatru ciepłego oddechu białego szumu chmur życzę ci cicho słonym rankiem szeptem śpij

moje podwórko dwadzieścia na dwadzieścia pięć plusm inus dwa metry dom ławka wiszący nad nim pełen słońca gwiazd kawałek nieba rodzina czasem gość przy kawie wiersze wędrujące piechotą po świeżo skoszonej trawie rozbawione koty pies wspomnienia codzienność mojego życia Sylwia Błeńska 22.8.2017

nawożone cierpieniem kwitną zdejmij buty narwij polnych słówzobacz jak pięknie krwawią makiw bukiecie wierszem związane

W gruncie rzeczy szła ulicą, ale możliwe, że na przystanek. :)

Fajne, obrazek błyskawiczny. Co do miejsca to widze przystanek autobusowym, ale to dlatego, że takie panny przeważnie widze czekające na autobus.

Edytowałam wiersz, może tak będzie lepiej? ?

ziemia jest okrągła więc cofanie się to krok w przód możesz odwrócić głowę iść tyłem patrząc mijającym cię w twarz albo możesz też nie odwracając głowy wtedy jest trudniej lecz łatwiej się potknąć o tych co biegną upadek to ruch do przodu i w głąb

uda się na pewno! bardzo dziękuję za komentarz i serduszko :) pozdrawiam serdecznie :)

Zgadzam się z @Maria_M .:) Zdjęcie śliczne. Zauważyłam, że motyle bardziej zachwycają mnie teraz, niż kiedyś. Napisałam jakiś czas temu krótki wiersz o motylach (ale w innym kontekście). Wkleję na wiosnę. :) Wydaje mi się jednak, że choć motyle rzeczywiście latają z kwiatka na kwiatek, to nie wybierają tych najładniejszych. :))) Pozdrawiam

Nato Wiersz klimatczny , przytulny. Zastanawia mnie jedynie bohater, który nabrał nieco realności :) PozdrawiaM.

Jakby nie kursywa, powiedziałbym, że brzydkie te siniaki ;) Pozdrawiam.

Kocham Cię za te słowa:))))

Czy wiersz powstanie sam - bez autora? :)

Zapoznawszy się z grubsza z dyskusją, powiem tak: obecnie nauka osiągnęła już taki poziom i tyle się dowiedzieliśmy na temat złożoności makro- i mikrokosmosu, że po prostu coraz trudniej jest twierdzić, że jest to dzieło przypadku. Nawiązując do Twojego przykładu, ze zgromadzonych na podwórku części samochodowych nie powstanie Ferrari, nawet za tysiąc lat. Będą tylko rdzewieć. Sam kod DNA wystarczy, by uznać, że ktoś musiał to zaprojektować. Pozdrawiam

Marcinie, bardzo dobry tekst, wg mnie oczywiście. Chociaż wolałabym żebyś nie musiał pisać o takich stanach jak depresja. Wyrzuciłabym tymczasem do osobnego wersu :) Pozdrawiam. Aira - wypowiadaj się w swoim imieniu.

A tytuł proponuję: Falowanie

Piszesz, że nie chciało Ci się nigdy poprawić, a wrzucasz z nudów. Hmmm uważam to za z lekka niegrzeczne z Twojej strony. Poza tym wiersz aż się prosi o wyrównanie rytmu i korektę!

Podążyłam za wjolą i nie żałuję :) Umknął mi wcześniej ten tekst. Swoją drogą nazwa portalu nie powinna tylko podkreślać poezji bo i fajne prozy można tu poczytać. Nieco ciężko mi się wchodziło (może to przez to zmęczenie i nienawiść ;)) i ciut przeszkadzały inwersje ale od momentu tych butów, chodzenia - tekst wciągnął mnie bardzo. Rzeczywiście, oryginalnie ujęcie drogi, wiele cennych spostrzeżeń. Zdrówka

Z kolan wstanę, gdy odepchniesz mnie z wściekłością Z wściekłością wstanę Z wściekłości wstanę Zabiorę ze sobą kasztany, które przyniosłam Ci jesienią Strzepię z rzęs płatki śniegu Zabiorę bukiet kwietniowych niezapominajek Zetrę z policzków rumieńce Odejdę

Ładny, z lekka frywolny wierszyk. Z przyjemnością przeczytałam.

@8fun jeszcze jedna myśl przyszła mi do głowy. Nie wiem, gdzie pracujesz, ale załóżmy, że w teatrze nad scenografiami. Masz wykonać elementy architektoniczne, które stworzą przestrzeń i tło dla sztuki. W tym celu zgromadziłeś dyktę, tekturę, płótno, płytę pilśniową, papier, farby, pędzle i inne potrzebne narzędzie i materiały. Wszystko masz, stoisz i czekasz. Jeden dzień, drugi, trzeci. Gdy się nie zabierzesz do roboty, scenografia sama się nie zrobi! Ale wróćmy jeszcze do tyłu: przecież wymienione przeze mnie materiały, też same nie powstały. https://www.bryk.pl/wypracowania/chemia/chemia-organiczna/12726-powstawanie-tworzyw-sztucznych-w-wyniku-reakcja-polimeryzacji.html https://brainly.pl/zadanie/5643922

przeczytałam z zaciekawieniem uderza oryginalność formy (nie wiem czy to dobre słowo) ujęcie tematu i logiczna ciągłość bardzo mi się podoba :)

I tu się z Tobą nie zgodzę. Wcale nie wyklucza.

Jestem "za" treścią. To, co w dwóch środkowych, czuję podobnie. Hej, Mario.

Jak autor pisze z sercem, to i serce się należy. Pozdrawiam ;)

Sylwio, to na pewno Twój świat, jedyny i niepowtarzalny.! Chyba każdy z nas ma swój własny. Treść jw. ale zasugerowałabym jednak lekkie rozbicie tego "słupka", drugą można by przetasować stylistycznie, wg mnie warto, chciałabym spróbować, mając nadzieję, że nie urażę. Wiersz ogólnie bardzo ciepły. Pozdrawiam. moje podwórko dwadzieścia na dwadzieścia pięć plus minus dwa metry dom ławka wiszący nad nimi kawałek nieba pełen słońca lub gwiazd rodzina czasem gość przy kawie wiersze wędrujące piechotą po świeżo skoszonej trawie rozbawione koty pies wspomnienia moja codzienność... "codzienność mojego życia", nie umniejsza 'urody' całości

Oj Marysiu, ten jest wyjątkowy. Wszystkie elementy wynikają jeden z drugiego i poukładany i w odbierze bardzo naturalny, bez wtrąceń po to żeby uzupełnić rytmikę. Duży plus :) a przy okazji temat bardzo trafiony. Pozdrawiam

Bardzo mi się podoba Twój wiersz. A tym bardziej, że jest o Bogu. Pozdrawiam.

Dariusz Bobak "Droga Mleczna" zdjęcie zrobione z obserwatorium na Teneryfie.

Dziś zaczepił mnie znów wszędzie Pytający się ów typek Czy słyszałem o Legendzie Tej pisanej z wielkich liter (Gdzie wśród spojrzeń pożądliwych Się wyłonia supersamiec Tam i wianki, i niewidy Za półdarmo się oddają) Chciał, bym poznał się z ulotką Małe ceny, wielki parking (Wszystko, czego pragniesz dotknąć Albo włożyć między bajki) A ja bajek znam zbyt wiele By mnie można nimi mamić Szajs wypełnia kontenery Ludzie chodzą za kupami Wziąłem jednak - papier darł się Że we wszystkich moich smutkach Ulgę, pomoc, dłoń na starcie Da mi tylko ta wygódka

... - inaczej nie umiem przekonać autorki tekstu "dzisiaj pierwszy chłód" z adresu - ... źródło https://esensja.pl/varia/publicystyka/tekst.html?id=23163&error=no#komentarzet Jest pewien tekst w oryginale japońskim - jeden z najbardziej znanych klasycznych haiku, czyli utwór Bashō o żabie skaczącej do stawu (dziś nie mogę go jakoś znaleźć), oraz szereg jego tłumaczeń w publikacji bardzo dobrej pracy autorstwa Agnieszka "Achika" Szady (adres u góry). Podam tutaj owe przekłady - na końcu mój, utworzony przy pomocy tłumacza Google i przeze mnie sensownie "ułożony". ~~~ tu staw wiekowy skacze żaba – i oto woda zagrała (tłum. Agnieszka Żuławska-Umeda) ... staw rzęsą sędziwy żaba skacze doń – plusk! marszczy kręgami wodę (anon.) ... stara sadzawka, żaba – skok - plusk (tłum. Czesław Miłosz) ... stary staw; żaba wskakuje plusk wody (anon.) ... staw nieruchomy w zieloną wodę żaba hop, plusk i cisza (Achika) ### i mój przekład za pomocą tłumacza Google (podrasowany): bronmus45 (Bronisław) plusk skoku żaby w otchłań zielonej wody - porośnięty staw dnia 22 XI 2016 09:45:50 - oraz odpowiedź samej autorki publikacji (Achika) na "moje" tłumaczenie Ooo! Że też żadnemu tłumaczowi nie przyszedł do głowy tak prosty zabieg, jak odwrócenie kolejności. ... Ciekaw jestem opinii czytelników na ten temat. .

Też prawda, nie tak łatwo rymować jakby się wydawało ;) Z komentarzem: zgadzam się w zupełności, ale jeśli uogólniasz: to muszę się sprzeciwić - implikacja nie ma miejsca ;) Pozdrawiam.

To prawda, zapomniałam wspomnieć o trzepaku ?Pozdrawiam ?

@pomaranczowy.kot @Wieslaw_J._Korzeniowski Dziękuję za oddane głosy.

Dziękuję za odwiedziny. Miałam na myśli celowe wytyczanie rewiru, tak, jak to ma miejsce w świecie zwierząt - oznaczają one swoje terytorium, aby ostrzec rywali. Taki "wytyczanie" ma funkcję odstraszającą. Pozdrawiam