Ranking

przytul mnie jeszcze niech się twoim dotykiem dopieszczę ciepłem owinę jak kołdrą z puchu w zimę rozgrzeję krew w dłoniach i stopach tylko proszę nie chrap i zamknij laptopa

przygniata pusta kartka wyschły morza od płomieni nowych zniczy tylko serce nie przestaje krzyczeć

Składam się ze słonych kropel wody szczegółów, tajemnic na kawałki wycinane z gazet momenty, chwile się rozpadam zniszcz mnie, połam potem na nowo posklejaj krzycz i znikaj razem z trzaskiem drzwi wróć, złap za rękę przyciągnij i utul wrażliwością do snu zmień mnie taką zaakceptuj uratuj lub utop i bądź ze mną na dnie

i z wzajemnością Alicjo niestety, tak "miłego" gifa nie posiadam, ale czytam Cię, od zawsze, z wielką przyjemnością. :D

może czyta, lecz tego już nie wiem braknie sensu by ważyć, gotować stygną puenty, gęstnieje zwątpienie boli życie i ręce, i głowa widać nie ma w tym nic szczególnego, przyznasz, głupio do siebie wciąż gadać więcej świeczek nie będę zapalać i naczynia nietknięte poskładam wreszcie puka nieśmiało świt w szybę, wtem rozsądek cichutko zaskomlił ile razy mam jeszcze powtarzać? zostaw wiersze, to szybciej zapomnisz

Choć życie krętą podąża drogą, zdecydowanie i mocno stoję, mimo piętrzących się co rusz przeszkód ja się nie boję. Patrząc na ludzi, dostrzegam dobro, wszystkie maleńkie rzeczy są moje, by serce chronić, wciąż toczę walkę ja się nie boję. Nadeszła burza, ziemią zatrzęsło i błyskawice niebo nożują, niech moc natury robi wciąż swoje ja się nie boję. Ciągle bym mogła z losem rozmawiać, lecz stop. I stawiam myśl pod rozwagę, jak to się dzieje, że się nie boję? Mam, wyuczoną odwagę. 11.08.2018r.

Chcę Proszę, we włosy mnie wepnij, jak polny mak cynobrowy, chcę ci wyśpiewać bezkresy, i wiatr, i słońce, i łąki. Ubierz się we mnie jak w zapach letniego dnia, kiedy kona, chcę się w twych oczach zapalać jak gwiazda w wodach jeziora. Złóż mnie na cztery jak liścik, schowaj w kieszeni na sercu i wspomnień odcinaj fiszki, kiedy zabraknie już mnie tu.

lekkoatletyka to nie tylko piękny sport rekordy medale to również cudne zatrzymanie chwil radości wołanie coś co wysokich murów nie buduje jest dostępne a my kibicując temu choć bez medali jesteśmy wygrani

Złamania otwarte są takie urocze. Kości to takie mięciutkie jasieczki - jak to miło się w nie wtulić. Bo w sumie, to czemu nie? Skoro świat jest "taki piękny", i "wszystko będzie dobrze". Tylko trochę szkoda, że zapomniano mi dać znieczulenia. No trochę szkoda.

pod parasolem bieganina pomiędzy musisz a nie zdążę magnesy na lodówce jeszcze przyciągają słowa znaczone kroplami śliny przez okno sypialni zagląda ciepło wschodu w pościeli uśpione przepraszam uliczne korki wkładam po jednym do uszu by wyciszyć zgiełk nade mną punktualność biura gdzie terminy wywracają kalendarze podczas pauzy obwąchuję teren przeżujwając dialogi z domieszką obcości na stole obiad i samotny żonkil w szkle podobnie jak ja nie chce więdnąć gdy na złotodajnej górze warzenie ról przy drzewcach krótkowzroczne sowy bezszelestnie podrzucają bajki mądre wróżki znowu fastrygują deja vu lipiec, 2018

... czy tak będzie? Lecę biegiem wstecznym do przodu, wymaga to wielu słońca za - chodów, by dojść do kresu drogi, może ona sama to zrobi? Justyna Adamczewska

Polish Poet and Nobel Laureate Wisława Szymborska on Great Love “Great love is never justified. It’s like the little tree that springs up in some inexplicable fashion on the side of a cliff: where are its roots, what does it feed on, what miracle produces those green leaves?” BY MARIA POPOVA “For one human being to love another,” Rilke wrote to a young friend, “that is perhaps the most difficult of all our tasks… the work for which all other work is but preparation.” Two generations later, the Polish Nobel laureate Wisława Szymborska (July 2, 1923–February 1, 2012) — another visionary poet with uncommon insight into the human psyche — examined the forbearance and hardiness of heart that love requires in a beautiful short piece simply titled “Great Love,” found in her Nonrequired Reading (public library) — a collection of Szymborska’s short, soaring essays inspired by various books she devoured during one voracious reading binge in the 1970s. Wisława Szymborska After reading the extraordinary memoir of the love of Fyodor Dostoyevsky’s life, Anna — the record of one of history’s truest and most beautiful loves, in the course of which Anna buoyed Fyodor through an inordinate share of hardship that would have sunk most — Szymborska reflects on a particularly trying period in the couple’s life and considers how true love swathes its bearers with a superhuman resilience of spirit: With an eye to the unseeing cynicism with which people often view what they don’t understand — especially the private universe of any great love, incomprehensible to the outside observer and often incomprehensible even to the lovers who inhabit it themselves — Szymborska likens great love to the blind optimism of plants and adds: Complement this particular portion of the endlessly rewarding Nonrequired Reading, which also gave us Szymborska’s meditations on why we read, the necessity of fear, and our cosmic destiny, with Anna Dostoyevskaya on the secret to a happy marriage, Fyodor Dostoyevsky’s compatriot Leo Tolstoy on love’s paradoxical demands, and Lebanese-American poet, philosopher, and painter Kahlil Gibran on weathering the uncertainties of love, then revisit Szymborska on how our certitudes constrain us, her ode to the number pi, and her stunning poem “Possibilities.” https://www.brainpickings.org/?mc_cid=2e4e083a85&mc_eid=c6beef5201

Annie prawie się rozmarzyłam :) ale pointa mnie rozbawiła:) Świetna mini . PozdrawiaM.

A ja bym pierwszą linijkę ograniczył do jednego słowa: cisza natomiast dla tego fragmentu: wyschły morzaprzez płomień nowych zniczy może coś w takim stylu: ucichły morza osuszone płomieniami nowych zniczy Czyli z tymi propozycjami: ciszaprzygniata pusta kartkaucichły morza osuszone płomieniami nowych zniczy tylko sercenie przestaje krzyczeć Pozdrawiam :-)

Grad to bryła lodu

- Bądźmy rozsądni! (gruźlik wypluł część prawdy) albo nie, lepiej nie

Fajne i bezpretensjonalne narzędzie dla tworzących poezję np. lingwistyczną czy wizualną. Ale też dla innych osób korzystających ze swojego daru dysleksji. http://dislectika.nl/ Krój pisma wykorzystywany był już przez Muzeum Pana Tadeusza Ossolineum w 2016 roku przy wydaniu katalogu do wystawy "Nieczytelność. Palimpsesty" (wyborne zestawienie wyrazistych przykładów, instalacji, poezji haptycznej i wizualnej, w tym np. pisania bezznaczeniowego), a w 2017 przy okazji konferencji o twórczym potencjale dysleksji (to dopiero!).

kiedyś chciałam być słowem zabieranym czasem do nieba ale teraz rozpadam się na litery Odebrałam Twój wiersz bardzo osobiście, Nie potrafiłabym w tej chwili lepiej tego wyrazić niż Ty. Serdeczności :)

@Alexandra O. ślicznie dziękuję za serduszko, odsyłam uśmiech :))

Dlatego zmieniłam tytuł, bo uwierzyć do końca jest trudno. Dołożyłam zwątpienia. Bardzo dziękuję za czytanie :) Pozdrawiam