Ranking

Zatrzymuję się w nagłówku bo nie wiem co dalej prócz tego że tato brzmi jak lato beztroskie maki raki stogi kwaśne mleko morwy z drzewa i pierogi tato nie było cię a jak zamykam oczy to cię widzę i wiem że gdybyś miał powtórzyć rolę wiedziałbyś co znaczy berek i że nic nie jest stracone jak dobrze że sens między wierszami nadajemy sami gdy zajdzie potrzeba. To tekst sprzed lat, ale dziś okazja do publikacji.

ktokolwiek widział ktokolwiek wie gdzie też mi wypadł klucz do światełka w źrenicy burzy uśmiech kołyski wojna pamięci samotna butelka nocne tułaczki na kraniec kuli lubieżnie obłe piersi i biodra stęskniona biel płacze w podszukę wściekła erato splamiona kołdra [...] znalazłem kluczyk w zgiętej kopercie a w środku list o żalu i gniewie droga złodziejko prawie przestałem kochać światełko bardziej od Ciebie

boso odziani w łachmany tak jak polne strachy bez zegarka kompasu jutro wyruszmy w świat by podobnie jak one wiatrem się czesać rosą obmywać stopy mgłą dłonie i twarz a gdy ona opadnie do słońca się uśmiechać nie myśleć o czasie tylko iść i się cieszyć by po drodze upajać wzrok i słuch czymś z czego codzienność nasza nas okrada

początek i koniec dwie ważne przyczyny istnienia świadomości na początku było słowo a słowo towarzyszyło człowiekowi najpierw niewypowiedziane w myślach krążyło orbitą między neuronami poskręcanych splotów w głowie pod czaszką - przemądrzałą nieco później myśli poruszyły język a usta wypowiedziały co miały powiedzieć do dzisiaj wylatują słowa, związki wyrazowe, zdania a wieża kontrolna największego lotniska otworu gębowego nie panuje nad poplątanymi torami w przestrzeni mowy która jednych cieszy drugich rani a na końcu zawsze jest kropka złoto milczenia 23.06.2018

Niezwykle refleksyjnie z dobrym przekazem i jak w piosence: "Ciągle zaczynam od nowa,Choć czasem w drodze upadam. Wciąż jednak słyszę te słowa; Kochać to znaczy powstawać"

Można, ale trzeba też umić. Znałem kiedyś osobę, która 'resetowała się' świadomie i celowo za każdym razem kiedy okazywało się, że jej aktualna postawa nie sprawdziła się w jakieś sytuacji. I na nowo, i na nowo. Choć odzywiście wciąż była to ta sama osoba, jednak potrafiła zachować się w tej samej sytuacji w zupełnie inny sposób, bo akurat 'zarzuciła sobie nową planszę'. Wciągnął ją ten wir restartowania osobowości. Teraz jest ich zlepkiem i wciąż tkwo w tym samym miejscu. Zatem, ostrożnie :)

? Można. się starać bynajmniej:P Ostatni wers dużo znaczy

Jancio - tak go nazwano, bo pochodził z Janek, zbierał same pochwały w lichy, pusty dzbanek. Naczynie puste, jak i pochwały - od klakiera i obrzępały. Dzbanek był z marnej gliny, więc pękł w pewien ranek.

Sens wiersza i to,co chcesz powiedzieć, przekazuje się globalnie, całościowo poprzez dobrane słowa, słowa zapisane odpowiednio w wersy, strofy, Ty nadajesz kształt swoim myślom, a nie nagminne stosowanie wielkich liter.

Thx za komentarz. Serdecznie pozdrawiam.

Widocznie mi się działy poklepały, jestem nowy i jeszcze nie wszystko rozumiem. Zajrzałem na podaną stronę i wrzuciłem dwa teksty. To raczej nie rys psychologiczny, ale namiastka freestyle'a. Swobodnie podszedłem do tematu, jednak w pewien sposób czułem się ograniczony. Gdy pisze nigdy nic mnie nie ogranicza. Zazwyczaj jeden temat, jeden bądź kilka wątków o podobnej tematyce mną kieruje w pisaniu. A tu seria obrazków, które są nieco wariackie i to chyba przeważyło o treści zawartej w moich tekstach. Jakbym miał zdjęcie motylka i kwiatków - pewnie co innego by wyszło. Niemniej dziękuję za ten link, chyba dobrze się bawiłem tym zadaniem. Pozdrawiam serdecznie i życzę pomyślnych łowów literackich.

Ciekawe metafory pod koniec tekstu... Gdyby nie one, pewnie bym przeszedł bokiem. Dobrze się dzieje w końcówce - masa lekko dekadenckich treści. Osobiście mi szczerze wadzi typ czcionki i jej wielkość. Sprawia trudność w czytaniu - kuje w oczy. Może tylko ja mam taki kłopot, ale pewnie spowodowane jest to przyzwyczajeniem do standardów. Ciekawi mnie pańska twórczość panie Tomaszu. Chciałbym się tak zaskoczyć, jak czytając ten fragment:"...A Bóg mieszka w zgiełku,w decybelach utrapienia, na dworcu emigracjisprawdza plecaki,liczy kilometry, jest objętością baku,nektarem z oktanów,czasem łzą na powiece, katem tęsknoty,nawet nie pragną zbawienia.lecz potrafią podróżowaćna rozdrożach przekleństw, stawiają krzyże." Obiecuję zajrzeć do Pańskich tekstów. Pozdrawiam.

O, bardzo przepraszam Bronisławie ?