Ranking

Raz pewien rybak zza Odry na pomysł po świętach wpadł mądry jak brzuszek sterczał udawał wieszcza na żywca brał wszystkie flądry

Dawno, dawno temu... Z choinki pachnącej zielenią i lasem świąteczne cukierki znikają przed czasem. Podglądam ciekawie, nie martwiąc się wcale, bo drzewko i bez nich wygląda wspaniale. Na gałązkach bombki, łańcuszki i cacka, gdzieniegdzie pachnące, apetyczne ciastka. Drzewko przyszło z lasu, a więc w stylu wiejskim od góry do dołu lśni włosem anielskim. Gdy już czubek błysnął powyżej gwiazdeczki, na specjalnych żabkach zawieszono świeczki, które zapłonęły w wieczorowej porze, na ubranym drzewku, w świetlistym kolorze. Kiedy przy kolacji wszyscy gawędzili, świeczki na choince wnet się wypaliły. Wśród mocy zapachu ci, którzy nie spali, powitać dziecinę... w drogę się wybrali. Bardzo późną nocą do domu wracali, przynosząc nowinę dla tych, co zaspali. Luli, luli, laj... A puste papierki, lekkie niczym puszki, wisiały na drzewku, jak zwykłe wydmuszki.

Pięknego startu w 2018 Rok - życzę obu Paniom z głębi mojego serca!

Ja w następnym roku Panie chcę łatwiejszy zestaw pytań: kupon śmiechu i radości, mniej pożegnań, więcej witań. Dałeś Ty mi do wiwatu. Taki rok się w życiu zdarza, człowiek kiepsko podsumuje, do problemów się pozraża. Bo najlepiej jak wymiana: szczypta cukru, trochę soli, garstka dobra, nutka smutku, łyżka szczęścia, gdy coś boli. Gdy zachwiane są proporcje można wyjść od życia z wprawy. Tyle znowu do zrobienia... Proszę - zadbaj o przyprawy.

To nie jest bez znaczenia co, gdzie, z kim, jak i czy w ogóle cokolwiek Z klepsydry umyka nam kolejne ziarno a każde może sprowokować lawinę następstw dobrych lub złych – każdy krok A każdy bezruch – być może zmarnowana szansa A są tacy, co jak pociągowy koń orzą swe pola wyciskając pot z każdej sekundy Twórcami siebie będąc Dłutem siebie, pędzlem, ręką A ja? Tak często pozwalam sobie odpocząć od pługa I tylko staram się mieć kręgosłup i umieć wybrać jasne spośród ciemnego Lecz czasem w ciszy pojawiają się słowa To nie jest bez znaczenia które i jak połączę Ulepię z gliny, wyrzeźbię z kamienia By może kiedyś wskrzesić ten blask diamentu Nieskazitelność która dziś zatacza koło nieuchwytności Dla mych jeszcze za krótkich rąk

Czyż nie jest tak, że wizja wybaczenia znieczula sumienie? I cóż z tego, że nastąpi pojednanie, że rany się zagoją? Czasu minionego się nie cofnie! Z każdą kolejną blizną czucia jest mniej, i chociażby się starać jak najgoręcej, to miejsce będzie chłodniejsze. Może zatem więcej troski o ten pierwotny stan? Janusz Józef Adamczyk

Widzenie świadomościwidzenie wszystkiegoprzesłania całun na umysłstworzony przez systemokupanta egodając tanią pożywkę potrzeb by wzrosła konsumpcja luszu.

1. Ważne, aby wierzyć. 2. Szanuję Boże Imię. Wzmacniam Nim przekleństwa. 3. Jestem pracoholikiem. 4. Rodzice mają zapewnione miejsce w ZOL-u. 5. Kawał flaka. A było inne wyjście? 6. Z rozkoszą przesypiam (się) w cudzych łożach. 7. Rozdając, kradnę. 8. Mówię inną prawdę. 9. Wyjazdy integracyjne. 10.Tylko pożyczam sobie bez wiedzy i zgody właściciela - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - 11. „Pan Bóg człowieka stwarza – diabeł do piekła prowadzi.” Nnnno nieeee, co za bezczelność!

No nie, takiego nowatorstwa w poezji, szczególnie zaprezentowanego w ostatni dzień roku nie sposób nie zauważyć, a tym bardziej przemilczeć, zwłaszcza jeśli ten nowy dekalog czyta się z towarzyszeniem płynącego z telewizora sylwestrowego disco polo. Jestem pod wrażeniem ;))) AD

Życzę by wszystkim nam się spełniły skryte marzenia, ciche zamiary, żeby w tym nowym nie brakło siły, troski niech razem idą ze starym.

Nieraz wracam myślą do tamtej choinki w nią trud był włożony całej mej rodzinki, łańcuszki z bibuły przeplatane słomą może prezent skromny, lecz było wesoło. Fajny sentymentalny wiersz, pamiętam te świeczki na żabkach, niejedna choinka spłonęła.

"Jakoś będzie". Dekalog. Życie jest brutalne.

Zaiste, bezczelność! :))

Ja się przy tej choince starej daty nie upieram. Chodzi mi min. o te cukierki; kto nie ulegnie pokusie widząc na choince śliwki w czekoladzie, michałki, czy trufle. I o świeczki; prawdziwe, świderkowate, wytapiane z wosku, z knotami - co najmniej 12 sztuk - które kiedyś płonęły podczas kolacji na ustrojonym drzewku, w zagęszczonych mieszkaniach z firanami, i zasłonami... (p/poż) Wszyscy byli do tego przyzwyczajeni, i nigdy w domu nie było pożaru. Dziękuję poświątecznie za komentarze. (Podobno zwyczaj ozdabiania choinki jest pochodzenia niem)

Dzięki za wpis. Mam nadzieję, że nie sprowokuję, dziękując, że nie nazwałeś mnie 'kadłubkiem' (przynajmniej publicznie) :D Masz rację, ale wiesz, ego nie śpi, a jeśli już zajmujemy się jakąś formą sztuki i ją ujawniamy innym, to chociaż trochę staramy się ją dostosować i myślę, że naturalne jest pragnienie postępu. Już nie wspominając o zdobyciu choć raz jakiejś góry. Wszyscy ujawniający się jesteśmy ekshibicjonistami prągnącymi uwagi i być może poczucia, że możemy coś wykreować i podzielić się swoim przesłaniem. Więc dłubiemy w tym węglu swych serc i umysłów, z nadzieją. A diamenty? Łącząc te dwa podteksty -może leżą w głębokich szufladach tych, co nigdy nie wystawili ich na światło obcych oczu. Pozdrawiam i dziękuję:)

Do kot szarobury Nic nie jest stracone przeszlosc zyskujemy na doswiadczeniach Przyszlosc, jaka? przeciez od mojego kometarza sie nagle zakrztusisz i umrzerz, Przepraszam nie chce zebys umarl to taka metafora pobudzajaca. Najwazniejsze Tu i teraz. Bardzo pozdrawiam

Dziękuję za "łamanie". Wiersz opublikowany w jednej z Antologii. A tak na marginesie - i moim zdaniem: ani uczuć, ani ich zapisu nigdzie nikomu się nie "łamie", ponieważ wchodzą one w najintymniejszą strefę autora tekstu ;)

"Ha, ha, ha, już wychodzę" powiedział Jasio swoją teatralną kwestię, a miał się li tylko zaśmiać, po czym zejść ze sceny...