Ranking

Przetrząsam szuflady w poszukiwaniu wspomnień, opróżniam szafy ze wszystkich doświadczeń, odkurzam radości, przecieram smutki, prostuję pomięte pamiątki i tak uzbrojony biorę pióro , kartkę papieru, siadam w fotelu przed kominkiem i stawiam pierwsze litery Wielkiej Księgi Życiowej Mądrości. Boże, jakie to trudne. Jakże zazdroszczę mojemu psisku, co położywszy wielki kudłaty łeb na moich kolanach jednym spojrzeniem wiernych , mądrych oczu powiedziało więcej, niż ja w moich wszystkich wierszach. Siedzę przed kominkiem, wsłuchuję się w niemą symfonię ognia i wodząc oczami za roztańczonym płomiennym tutti sam siebie pytam : co chcesz powiedzieć? - jak doroślałeś, uczyłeś się życia, kochałeś, cieszyłeś się, płakałeś? - jak poznałeś blask radości , szarość cierpienia i czerń autentycznego bólu? - jak przekonałeś się, że największą trudnością i największym szczęściem jest zwykłe codzienne dawanie? Po co? Kto przeżył – wie, kto nie przeżył - nie zrozumie. Starzy – nie potrzebują, młodzi – są pewni, że wiedzą lepiej. Więc po co? Na co komu twoja Wielka Księga Mądrości? Napisz tylko, że swoją głupotę każdy musi pokonać sam.

Przytulam wciąż twoją twarz poznaczoną troską i codziennymi zmartwieniami gdy patrzysz na mnie dobroci oczami liczysz czas co przędzie losu wrzeciono przytulam też twoją dłoń pomarszczoną którą ochraniasz dzieci jak skrzydłami dzielisz bochenek który jadasz z nami kryję się nieudolnie za zasłoną kurtyną tkaną z zaniedbania grzechu za to że wiesz czy dzisiaj jest tak samo czynić dobro i kochać bez pośpiechu by zło stało się niewidzialną plamą zabiorę cię do tych lat pełnych śmiechu by nacieszyć znów twoje serce Mamo

I Pusta kartka spada Bez tekstu, bezmyślnie Szurana na wietrze Jak zdrętwiałe liście. II A może kiedyś Właśnie ta pusta kartka Miała wiersz Poemat Zaproszenie. III A może gdy spadnie Czymś się pobrudzi Może nie będzie już Pusta w całości Może ją chociaż Zmoczy deszcz nikły A może ją ktoś przeznaczy, Dla ludzi. IV Tak lecąc myślała kartka co traci Każdy szczegół w swym włóknie Nic jej nie trzyma, nie łapie pigment W niczym niezdatna, Dla ludzi. V Moja kartka. Moja pusta strona.

A może tak ?: Pusta kartka spada bez tekstu, bezmyślnie szurana na wietrze jak zdrętwiałe liście. A może kiedyś miała wiersz poemat zaproszenie. A gdy spadnie... zbrukana nie będzie już pusta. Może ją zmoczy deszcz choćby najmniejszy może kiedyś dotrze do ludzi? Lecąc myślała co traci. Nic jej nie trzymało żaden szczegół włókna bez pigmentu. Niepotrzebna nikomu... Moja kartka. Moja tabula rasa. Tak odczytałam Twój wiersz. Nie poprawiam wierszy bo uważam, że potrafię napisać lepiej, raczej po to by pokazać, że można a nawet trzeba inaczej. Wiersz biały to trudny wiersz, nie wystarczy myśli podzielić na wersy, dobrze byłoby, by nie był pisany językiem potocznym. Proponuję staranniej dobierać słowa. Jak już coś napiszesz to przeczytaj to uważnie i zastanów się czy nie przegadałeś wiersza i czy słowa których użyłeś dokładnie oddają to co chciałeś przekazać przy okazji dodając mu wdzięku. Podoba mi się myśl zawarta w tym wierszu. Nie taka z Ciebie "Tabula rasa" :) Pozdrawiam ciepło :) Bożena TP

Zbyszkowi R. Nie wypada pisać o niczym? Toż to jakaś lekka przesada, czasem trzeba uciec od przyczyn, coś innego wierszem pokazać. Lub po prostu bawić się słowem wśród pouczeń kazań i tyrad, lekki uśmiech wzbudzić - nie powiem i facecji w wersach dać wyraz. Przykład posła z życia powołam, o czcicielach - mówił komicznie. Nietypowych zjawisk w kościołach zwłaszcza tych meteorologicznych.* Niech więc wyjdzie cisza spod powiek, bo logika ginie w zapadni, że samolot spłonął przez brzozę, że krasnale kasę ukradli. Tych i innych łajdactw tysiące można mnożyć tu, ale po co. Kropli ktoś dał kiedyś początek żeby trwała rankiem i nocą. Czasem wisi sobie na rurze, odparuje już jej nie widać, lecz istnieje wysoko gdzieś w górze. Chyba nie ma dalej co gdybać. Pozostawi kryształ lub piasek , aby zwrócić ziemi co ziemskie, a z człowiekiem nie jest inaczej, trzos zostanie a człek odejdzie. Przecież miałem napisać o niczym, uspokoić rozum i serce, nie dociekać skutków i przyczyn, więc polejcie już po kropelce. *poseł K. Mieszkowski

JJ Czy wszystko już było, czy się nic nie zdarzy? Tej ścieżki zawiłej nie przejdziesz dwa razy, lecz ona jak taśma się dalej przewija, bo nikt jej nie przeciął i ciągle jest czyjaś. To prawda, że wolniej już kręcą się szpule, sentencje tną serce wrażliwe i czułe, a gesty swym ciepłem potrafią rozmarzyć lub chłodem poranić, łzą spłynąć po twarzy. Zaś jutra nikt nie zna i losu nie kupi. Przez bramkę przepuszczą i mądrych i głupich, by wszystko rozpocząć już w innych wymiarach, gdy wszelka ułomność na ziemi została.