Ranking

wypalamy się powoli jako paschał w czasie mszy niby nic a troszkę boli kiedy wigor tracą dni wibor wigor już się myli pierwszy w bankach sobie tkwi stópkę procent nam uchyli i przed plajtą zamknie drzwi drugi jest polotu ziomal i z facecją za pan brat celną puentą niczym kowal walnie czasem rad nie rad potem słyszy że za dużo z polityki para zer nie dla niego wyższy urząd kiedy język ostro tnie wypalamy się powoli wśród biegnących obok dni za to paschał w ciężkiej doli trzeba skrócić ledwo bździ dla poety sprawa trudna też wypala się to fakt lecz średniówka go nie rusza w uchu trzyma ją od lat zaś rym owszem gramatyczny bywa wtargnie taki ćwok u klasyków jest nieliczny tolerują raz na rok metafory klimat tworzą niczym dobrze zgrany chór są jak smakowity owoc lub słodyczy pełen wór ale paschał się wypala coraz krótszy z każdym dniem wraz z poetą zniknie zaraz może byli tylko snem

Po prostu pojechać z górki na pazurki poczuć wiatr we włosach... pooglądać chmurki Na ławce w powietrzu pobujać nogami Niestety chodnik zahaczam stopami

Moje imiona odleciały wysoko, są ptakami, które słońcu zanoszą śpiew krótkotrwały, jak chwilę dżdżu. Na dnie strumienia ułożyła mie cisza, w kamiennej kołysance trwania, kiedy czas przestaje być liczony. W tym cichym obmywaniu jest moja modlitwa, jak tęcza na tle wodospadu

Marcus Kocham tą, którą w snach widzę, niczym Bliźniaczą mą twarz, żyjącą niegdyś zemną w łonie. (...) To życie powtórzę o mój Boże Powtóże drogę, a później żonę mu spłodzę. (...) Kiedyś świat zakończę i odejdę gdzieś na zawsze aby patrzeć z góry, aby sądzić z tobą życie śmiercią skalane. (...) Wieczność ducha obnażę niczym wzrok wianem niczym ciało utkane z powietrza, które przyodziane całunem ze światła pieśni śpiewa tańcząc w niebiosach nagie. O Panie. GreD. Aleksander Jan Zaręba.

Do wszystkiego trzeba czasu... Cierpliwości, już pukam rytm cierpliwości choć wiem żeś zły cierpliowści na forum pracy w brud a on jest jeden doceńcie jego trud... Szlus

Punk rock jeszcze żyje ? Dezerter, Brygada Kryzys, Karcer lub inna kapela punkowa mogła by z tym tekstem zabłysnąć 30 lat temu. Ale i tak mi się podoba. pozdr.

Hmm... Ciekawe! Po prostu, zarowno jesli chodzi o styl, jak i sama zawartosc, tzn. tresc, jest ciekawie. Warto przeczytac po kilkakroc. (Przepraszam za brak polskich znakow).

Za cień i za blask jestem winien przepraszam. Za morze którego nie sięgam wzrokiem jestem ci je winien. Co zapłacę tobie oddasz mi w sposób nijaki. Lasy których nie policzę, Czas który mi nie dany. Łez tysiące za słowo jedno, Morze krwi i potu. Przepraszam wiec, przepraszam Panie... oszczędzę ci kłopotów.

Mateusz obiecał uporządkować wiersze, ale wszystko przeciąga się w czasie :)

@KacZycia w sensie , że kolor, to po prostu cecha ? Wtedy to faktycznie by pasowało. Jasne, zgadzam się, że poezja powinna tworzyć nowe znaczenia, ale niech robi to ostrożnie :). Wybacz mi, ale nie jestem zbyt dobra w ubieranie myśli w metafory (dopiero się uczę, ech :( ) a tym bardziej w odczytywanie ich. Być może nie powinieneś zdradzać znaczenia wiersza sam z siebie, ale na prośbę czytelników... myślę, że nikomu to nie szkodzi , o ile nie stanie się to zasadą :)

Oj, prawie czarnowidztwo, Jacku. 'Poeta nigdy nie umiera' Uśmiech poproszę, głowa do góry, słońce świeci, kwiaty kwitną, lato za progiem, kolejny wiersz poproszę :)

Dawno minął czas nauki teraz trzeba bujać wnuki, a gdy zasną włożyć kapcie i do tanga prosić babcię :( ;))

Witaj Andrzeju, Też mam ten etap za sobą. Ojej, jak ja się wtedy cieszyłam. Minęło kilkanaście lat pisania (fakt, może się zwyczajnie wypisałam, jak długopis) Jednak teraz, gdy zaczynam pisać, wszystko chcę wziąć pod uwagę. Nie chcę rymów gramatycznych, nie chcę metafory dopełniaczowej, muszę pamiętać o średniówce, stopach akcentowych, ilości sylab, dobrej puencie. Unikać ogranych rekwizytów, ufff... końca nie ma. No i kiedy już tyle wiem, to odechciewa się pisania :) Pisać tylko dla samego pisania, cokolwiek, byle jak, aby było, codziennie - to otępianie pióra i spadek formy. A poza tym, trzeba się dać stęsknić, prawda? Pozdrawiam i dziękuję :)

Miło mi to czytać , panie Zbigniewie :). Ja co prawda żadnych negatywnych skojarzeń z tym słowem nie mam, ale teraz tak myślę, że faktycznie "sprzymierzeniec " jest ładniejszym słowem :). Jednak słowa ewoluują , ich znaczenie się zmienia , wydźwięk też. A od czasów "komunistów" przecież już parę lat minęło...

Ten, co błotem w pyski ciskał – milczeć musi, obrzuceni ochłonęli już z wściekłości, spokój nastał – prawie jak na Białorusi, rączka w rączkę – każdy gniazdko sobie mości. Dziś ja tobie, jutro ty mnie będziesz kadzić, pięknie, ładnie, te klimaty, ach te strofy, dzień kolejny literackiej mija braci, nowy wierszyk, nowy post i zachwyt nowy. A ja chciałbym kroplę dziegciu do tej szklanki miodu wlać, by ciut goryczy każdy zaznał, lecz nie bójcie się koledzy ,koleżanki, nie zamierzam zastępować tutaj błazna. Co by nie rzec, nie napisać – idzie nuda, satysfakcja coraz bardziej się oddala, więc zawołam, może coś się zrobić uda: Błaźnie wróć, bo nie ma kogo op...ać !

Enchant lubię czytać Twoje wiersze dlatego prośba, zmień to określenie > sojusznik< kojarzy mi się z czasem komunistów - czekam na następne utwory Zb.

Na przechadzkę młody wąż Wypełzł sobie w noc majową, Miękko mchy łaskoczą brzuszek, Aż tu spotkał cud jeżową. Ona lekko przestraszona W kłębek się zaczyna zwijać, A tu pręży się i mizdrzy W gadzim tańcu przed nią żmija. Pomyślała, więc jeżowa, Noc czarowna, księżyc świeci... Może trochę jest obleśny Ale chcę mieć z wężem dzieci. I znaleźli cichą przystań Długi rów, lecz za to ciasny Tam urodził im się synek Dostał imię - drut kolczasty.