Ranking

Wyrastają, nie wiemy kiedy by nas wynieść wysoko w przestworza. Obracają problemy w niebyt. Czyżby ścieżki Najwyższy prostował? Z góry łatwiej ogarnąć całość, w perspektywie się wdzięczy mamona a wszystkiego, jak zawsze - mało. Własną chytrość, kto dzisiaj pokona? Więc etykę schowała kieszeń, a na krzywdzie najłatwiej zarabiać Ale co to? W dół szybko lecisz. Ktoś je ukradł? Czy może je zabrał? Kiedy zechcą – w mig się pojawią, dopilnują byś cudów dokonał. Lecz potrafią zaniknąć nagle wtedy spadasz i gęba stłuczona.

bał się snu oraz tego co nastąpi gdy się obudzi czy dalej sobą będzie czy kukłą ożywianą sznurkiem czy kochał dalej będzie kochanym czy ujrzy słońce a może gdy się obudzi nie będzie dnia ani nocy bał się do chwili która obudziła - znowu był sobą zobaczył ponownie to czego bał się nie zobaczyć _________________ Waldi

Znów zaczęła się obława bezlitosna choć bezkrwawa młode wilczki znów nie są bezpieczne jak z ołowiu kulami strzelają obelgami słowa padają niedorzeczne ślepe wilczki okupują nowe wilcze jamy wszędzie awantury i burdy kiedy wreszcie ktoś łapę poda na znak pojednania i zgody nowe nonsensy gonią absurdy głos zabierają nowe chamy wokół bagna i mętna woda utonął znów wilczek młody stary wilk co historię całą zna osłania dzieci własnym ciałem już zdążył poznać co to za gra lecz dobili go kolejnym strzałem kiedy wreszcie skończą się te zadry młode wilczki nie znają tamtego okrutnego czasu młode wilczki uciekają co sił z płonącego lasu a wszędzie porozwieszane z nauk starych wilków znane znienawidzone czerwone fladry kiedy wreszcie się skończy ten czas zły wciąż nas gonią zajadłe psy a każdy szczerzy ostre kły znów zaczęła się obława polany fala nienawiści pokryje jak okrutna to zabawa zwycięży ten który przeżyje młody wilk albo stary pies gończy kiedy wreszcie to piekło się skończy ?

Szmaragdowa woda ciepłem pieści nogi do serca dociera szczęściem duszę unosi na falach radosnej żeglugi w mazurskich jeziorach my pod białym żaglem to my w wolności w przestrzeni my z nami mazurski wiatr żeglarza nierozłączny druh szarpie strunami want gwiżdżąc przygrywa nam szantowej muzyki koncertem nad tonią głęboką my na burcie nawietrznej my radością złączeni my jego wysokość słońce w błękitach stoi złote refleksy odbija fala kruszec garścią składa skarbiec wspomnień pęcznieje w zieleni szuwarów my w kokpicie w forpiku my ku życia zwróceni my a kiedy słońca wiatru żagli przyjdzie kres gdy w mglistą przyszłość wpłynie nasza łódź będziemy zawsze trwać na trudne z losem gry my na smutki i szczęście my nie damy się z pokładu zmyć my ja i Ty

Codziennie rzucał im prawdę w twarz Bezczelnie, twardo, zaciekle, cham jesteś, rzekli, kompleksy masz, agresją skrywasz zły sekret. Aż nagle ucichł niechciany głos w czerwoną zdobny już kreskę, błazen na drugi nie czekał cios, samotną wybrał ucieczkę. Ach, jak znów miło, chrypiała dziś babka, co wróży na dwoje, a prawda ? W kącie cicho gdzieś tkwi, kłamstwo znów każdy ma swoje. Aż się pojawił pewnego dnia mówiąc, że chciałby być razem, że odmieniony, że spokój ma że prawdy chce, już nie błazen. Lecz znów im rzucał codziennie w twarz bezczelnie, twardo, zaciekle, mówili – spasuj, zbyt ostro grasz, a on wciąż głośniej, wciąż wścieklej czczej nienawiści podnosił głos głuchy na słowa rozwagi, na oślep walił za ciosem cios, wierząc wciąż w siłę zniewagi. I w tych, co przeciw i w tych, co za pomyje ciskał po równo, błazen gdzieś przepadł, pozostał cham a prawda ? Nic, tylko g....

WILK -wiek-wiec-biec-bies-PIES

mówi się TRUDNO i pisze się dalej

Błysły piksele Wiatr wzbił tumany piasku Dziewczyna zgasła