Ranking

Jakie smutne masz oczy i takie zmęczone. Palce chłodne , ściśnięte niby sieć splecione, twarz bólem naznaczona, stygmatem cierpienia i łzą na Twym policzku, co wszystko odmienia, czyniąc, że kolorami lata ubarwiony świat poszarzał jesienną opończą stłumiony. Jakże smutne Twe oczy i takie kochane. Uśmiechnij się, tak proszę... Patrz, znów będzie ranek, chmury precz przegonię, z gwiazd słońce ulepię. Uśmiechnij się kochanie, jutro będzie lepiej!

Dzieli nas ćwierćwiecze Fizycznie Jednak nasze dusze Są rówieśniczkami Odkryłam to po raz pierwszy Gdy usłyszałam Twoją grę Tak jakby w sali był tylko Fortepian i Ty A nie cała klasa Oniemiała z zachwytu Odkryłam to po raz drugi Gdy spytałam o Twoją Definicję szczęścia A Ty naszkicowałeś siebie Wśród własnoręcznie Ożywionej martwej natury Z białą flagą w ramionach Prawie nie rozmawiamy A jednak odkrywam to Codziennie na nowo W rwanych gestach I pokątnych spojrzeniach

w mojej szufladzie ktoś był tutaj wszystko było niedomknięte wysunął skrzydło przez szparę dawał jakieś znaki ale ja zamknęłam oczy wyrwałam pióro napisałam pióra nie odrastają

Mieszam Historii tyle mylę się... ciebie mylę widzę twoją twarz sprzed lat choć stoisz tu i teraz Boję się Wróciłem ...czy wychodzę a jeśli tak to gdzie byłem jesteś znów czy na nowo twój miraż? Rozterka kto na mnie z lustra zerka Kim jest ? Domyślam się choć tych Historii tyle mieszam i znów się mylę i niżej i niżej chylę

Wstęp jest najważniejszy, bowiem uwertura w nastrój nas wprowadzi i klimaty stworzy, kiedy wstęp jest dobry, to już rzadko która do twojej muzyki ucha nie przyłoży. Zacznij najpierw lento, najlepiej wieczorem, by strudzonym zmysłom w nocy dać wytchnienie, cantabile, z czuciem, rzekłbym - con amore, aż w niej na twój koncert rozbudzisz pragnienie. Potem przejdź w andante, jeszcze moderato, leciutko crescendo, zwolnij, ma non troppo, dalej do allegro, ale delicato, pobaw się sutkami, lento, potem stoppą, szeptaj jej Ti amo, a gdy ona na to jękiem ci odpowie, zacznij animato i przyspiesz - allegro, presto, vivace, nich ci zakwili, niech ci zapłacze, smakuj jej lędźwie jak mocne wino i znowu presto i prestissimo przejdź do wariacji mocno, głęboko vivacissimo poco a poco i znów da capo ciągnij –al fine presto, staccato i już dziewczynę wiedziesz do nieba ziemia gdzieś znika cóż więcej trzeba niech gra muzyka aż ranek błyśnie na firmamencie tyś tutaj mistrzem tyś dyrygentem --a gdy już schowasz swoją batutę w poduszkę wpadniesz po ciężkim trudzie praszczaj liubima –w rzewną wejdź nutę - kancjerta uże dalsze nie budiet. ----------------------------------------------------------- Słownik: Lento - wolno Cantabile – śpiewnie Con amore - z miłością Andante - spokojnie Moderato – umiarkowanie Crescendo – narastajacao Ma non troppo – nie za bardzo Allegro – ruchliwie Presto – szybko Vivace – żwawo Vivacissimo – jak najżwawiej Prestissimo – jak najszybciej Poco a poco – jeszcze i jeszcze (stopniowo) Da capo – od początku Al fine – do końca Staccato –rytmicznie, urywanie ( ale nie przerywanie ;) ) Ti Amo – samo przez się się rozumie ;)

kraść nie wypada lecz kraść coś co okradanego szpeci np.złość kłamstwo nienawiść raczej jest wskazane taka kradzież wcale nie krzywdzi tylko upiększa za kraty nie wsadza okradzionego nie zasmuci - powinna ucieszyć na taki włam nie powinno się pluć wypada go pochwalić bo jest to sztuka z której nie każdy potrafi żyć - cóż taki złodziej to skarb

Jak to jest, panie McLuhan? W globalnej wiosce Zamiast lian Do związywania ludzi Używa się netu Informacja się zbliżyła Za to człowiek zniknął na dalszym planie Dylemat „mieć czy być” Połknął złoty cielec podaży i popytu Neurony i synapsy szaleją Zamiast natchnienia w duszy Nie można się nawet schronić W mglistą melancholię Bo od razu wrzucą cię w kociołek Z depresją cywilizacyjną A zamiast „cogito ergo sum” Dźwięczą wkoło bębenki „know how”

O, widzę tu BRATNIE DUSZE...........Milo spotkać takie słowa, i takich Ludzi, pozdrawiam. Anna

Co mi się spodobało najbardziej? To, że jesteś w tym wierszu prawdziwa. To jest ogromna zaleta. Cóż metafory, rymy, słówka miodem ociekające (a dla dorosłych może winem). To tylko warsztat, którego można się nauczyć, jeśli chce się z tego żyć. Ale być szczerym i uczciwym w tym co się pisze... ha! Tego wielu boi się najbardziej, chowają się za słowami. A tu chodzi właśnie o to aby pokazać prawdę, słów tylko używając.

Balzaka nie czytałem pogugluję....czytałem za to Ludluma, Ziemiańskiego, Whartona, Kinga.. itp...im dalej w las tym większy schemat co nie znaczy że miło się tego nie czyta... :) O Tryptyku ładny bo Twój i oddaje Ciebie i to się chyba najbardziej liczy w Achai było napisane, że ten szermierz jest najwybitniejszy ( natchniony ) który spoczął w ziemi... Wszystko można napisać lepiej płynniej ale nie można chyba tracić tej swojej cząstki... dopóki tli się w nas życie .. :)

Bardzo Wszystkim dziękuję za cenne dla mnie uwagi, jakie różnorodne!!! Ja raczej nie piszę "na zamówienie", ani "na zadany temat". Często myśl sama się w głowie urodzi, nawet po usłyszeniu, lub przeczytaniu konkretnego słowa, zwrotu, potem "dorabiam ideologię". Wiadomo, gdy męczy Pani Wena, to jest, jak w 1. części Tryptyku,ale chyba każdy tak ma? A po męczarniach, zakończonych konsensusem, ileż jeszcze poprawek ciśnie się w myślach...... Szczególnie po wydrukowaniu.....lub wysłaniu..... Pozdrawiam Wszystkich Miłych Komentatorów :)

Widzę, że nie tylko mi po głowie chodzą dziś smutne myśli ... "I twarz miałaś tak smutną , jakby na Twoich barkach Spoczął co najmniej ciężar Wszechświata" ;) A co do wiersza : cóż, podoba mi się. Zazdroszczę talentu do lekkiego rymowania przy nie do końca lekkiej treści .

Ożywionej martwej natury Z białą flagą w ramionach - przepiękna metafora :) PozdrawiaM.

Za rytmiczność odpowiada liczenie sylab w wersach, średniówka i stopy akcentowe. prawidłowo rozłożone. Faktycznie, jeśli wiersz ma rytm, sam się czyta. To jak zbieganie w dół po równiutkich schodach. Jeśli schodek będzie szerszy, krótszy, wyszczerbiony, wtedy można się potknąć. W melodycznym wierszu nawet jak wiersz się skończy, rytm zostaje. Poczytaj wiersze JADer, Jacek Suchowicz, Jeśli zależy Ci na pisaniu płynnym i melodycznym. :)

człowiek z betonu (miniaturka) jeśli myślisz że mnie wzruszysz walnij głową lepiej w ścianę prędzej rozum twój się skruszy ja betonem pozostanę

ciekawie opowiedziane ale bez poetyzowania - poezja gdzieś uciekła.

To ja przepraszam, bo bezwiednie stałem się powodem Waszej /z Waldemarem/ wymiany zdań. Ale cieszę się, że już wszystko jest wyjaśnione i nie czujecie do siebie urazy. Marcinie, jeszcze raz dziękuję za wszystkie merytoryczne podpowiedzi oraz - a może przede wszystkim, za wsparcie i kciuki :) Oczywiście, pochwalę się, jeśli będzie czym :)) Pzdr. s

Marlett, ja zawsze lubiłam szukać i niby jestem humanistką, to prawa fizyki, chemii, logika pozwalały mi czasami "za dużo widzieć", co z kolei często jest "niemile widziane". Ty wiesz o co chodzi, bo jesteś mądra - nie zaprzeczaj. Sam tytuł wiersza na rozprawę naukową się nadaje. Mogę napisać, muszę ćwiczyć i intelekt, i ciało. Miałam wypadek. Napisałam o tym wiersz, zapodam niebawem. Lubię Cię, Droga Pani Wprawna Poetko - to nie złośliwe, raczej intryguje mnie. Jedyne, co umiem, to :)))

To jest forum, mocium panie, możesz zebrać zwykłe lanie, gdy ku chwale tylko zerkasz, lepiej pisuj do lusterka.

Skrzydlaste myśli unoszą w górę symbole mocy piękna otuchy tam gdzie anioły i skrzydła białe widoki szczęścia nad światem całym szponiaste czyny w odwrotną stronę inercja złości w bryle skupiona gniecie złą myślą zbrodni dokona zatęchłą myślą grzechu znamiona stereotypy mędrzec odpowie gdzie na to dowód i myśl logiczna wszędzie jest twoja swobodna wola ona najlepiej prowadzić umie żyjący duchem uczuć miłością myśleć inaczej słyszeć potrafi wartości tony znajdą w nim przystań ponadczasowe przejmie przestrzenie

tęsknisz widzisz ich twarze kochane bliskie i tak chciane jak morza pogodne obrazy odległe noszone w duszy wspomnień nieprzemijający przed wiecznością poranek tam stawał się początek myśli na bezkres lat na przyszłe płodów zbiory budziło się życie dające moc pragnieniom rozmach młodej duszy opokę trwałości zatęsknisz i usłyszysz te głosy znajome dźwięki wierne utrwalone w megalicie uczuć akordy tonów i melodii scalone w miejscu najtajniejszych klejnotów twojego skarbca echem pierwszych uderzeń młodości mocarnej szarpiących wnętrzem twych przekonań świętych cichością pieśni uczuć tylko co poczętych szczęścia nutą czystą jak poranna rosa dziś tej lekkości w sercu już tak mało znikają ślady dawnych czasów coś się zakończyło zamiotło zawiało zasypało