Cała aktywność

@KOBIETA mogą być i rajstopki, takie są fajne, miękki:)

@violetta dobrze, że tylko apaszkę …nie rajstopki 😉 żyj sielankowo 😉

Wyszedłem z grobu; choć bardziej to on wyszedł ze mnie. Zatrzasnął wieko Od tej pory nasze życie będzie nieustającym współistnieniem.

@Migrena Senny i nostalgiczny…:) jesień to tylko stan duszy…stracić coś by zapamiętać, na zawsze … pięknie Migrenko :)

@Adler Prawdopodobnie masz rację:) tak uważam:) dziękuję za szczerość:) wiersz do poprawy! Pozdrawiam serdecznie:) może : „ Kochać Paryż to karmić zmysły..”? nie, coś jest nie tak…pomyślę !

@aniat. wyjątkowo ładnie i każdy wędrowiec niewątpliwie się zachwyci. 🙂

@Roma masz copyright na hermetyczne wiersze. ten operuje na subtelnych skojarzeniach. tytuł jest kluczem, sugerującym niezdarność, błąd, a nawet "niepiśmienność" w sensie uczuciowym. podmiot liryczny (osoba mówiąca) prosi drugą osobę o zbliżenie emocjonalne i fizyczne, ale zrobione w sposób "niegramotny" – czyli z błędem, niezręcznie, niedosłownie. chce, by druga osoba pomyliła się myśląc o niej, zboczyła z prostego, "banalnego" toku myślenia. błąd jest tu pożądany, jest formą intymności. pojawia się bardzo nowoczesny i intrygujący motyw: "serce masz agender". oznacza to, że miłość drugiej osoby jest pozbawiona sztywnych podziałów płciowych (agender, czyli bezpłciowe). w sercu jest miejsce i dla podmiotu lirycznego, i dla tej osoby. ostatnia strofa. podmiot liryczny usprawiedliwia wszelkie błędy "myłki", gubienia się. gramatyczne i życiowe nieprawidłowości stają się jej naturalną częścią i są akceptowane. można uznać że wiersz jest pochwałą miłości, która jest transgresywna, myląca, poza schematami i niepoprawna (niegramotna), ale właśnie dzięki temu autentyczna i na stałe zakorzeniona w życiu i twórczości podmiotu lirycznego. błąd jest tu synonimem czułości i prawdy. poszarpałem bo wiersz ma pozorną głębię w głębi. ale tak go widzę :) Olu. lubię Twoje wiersze do których klucz wyrzucasz do morza. są niezwykłe :) i podobają mi się :)

Ogrzewa wiersz:)

@truesirex Zagubienie i rozpad osobowości…kiedy traci się umiejętność oceny rzeczywistości. Wrażliwość i wielka ..wielka samotność… Doskonale oddany obraz schizofrenii paranoidalnej w wierszu:) pozdrawiam :)

@Berenika97 Puenta pocieszająca. Pozdrawiam serdecznie.

@Migrena zszokowałeś mnie swoimi porównaniami. Co zwrotka to symfonia wspaniałej poezji która mnie przenika. Dogłębnie trafne myśli pulsują na moich skroniach. Gdybym chciał wyróżnić jakiś wers musiałbym przytoczyć cały wiersz nawet nie wiesz jak bardzo jest mi on bliski. „a drzewa stoją – jak starcy w złotych sutannach, co modlą się za świat, który był wczoraj.” „Na cmentarzach płonie pamięć – jakby ziemia oddychała przez wosk. Światła zniczy unoszą się w powietrzu jak ciepłe myśli, których nikt już nie wypowiada.” „A między grobami czas stoi jak modlitwa, co nie wie, do kogo jeszcze ma szeptać. Ziemia słucha – jakby ktoś mówił przez korzenie, a każdy płomień to spojrzenie, które pamięta.” Dzisiaj byłem na grobach bliskich. Twój wiersz przeczytałem mamie, sama pisała i kochała poezję. Myślę że była zachwycona. I zabieram te strofy w mój sen. Niech błyszczą i w jej i w mojej pamięci. cudo!!!

@Berenika97 Twoja interpretacja tego snu podoba mi się, ponieważ w podobny sposób odebrałem jego treść. Pożyjemy, zobaczymy. Dziękuję Bereniko :)

Witam, jestem przyszłoroczną maturzystką i mam wiele pytań odnośnie matury ustnej, nie chcę już męczyć nauczycielki bo codziennie do niej chodzę... Ostatnio oglądałam anime Vinland Saga i zainteresowałam się postaciami które były inspiracją do tych w anime. Pomyślałam że mogłabym jako kontekst do pytania o średniowieczny wzorzec rycerza wybrać którąś z tych postaci historycznych np. Kanut Wielki lub Thorkell Wysoki. Parę osób powiedziało mi że nie mogę ich przytoczyć w odpowiedzi ponieważ nie mają oni tytułu rycerza. Więc spojrzałam na przykładowe konteksty w internecie i widziałam wszędzie Achillesa, który nie miał ani tytułu rycerza ani nie pochodził z epoki średniowiecznej. Czy mogłabym w takim razie odwołać się do postaci które wcześniej wymieniłam?

@Annna2 Ania trafnie zdefiniowała Twój wiersz. Podpisuję się pod jej komentarzem obiema rękami.

@Annna2 pięknie w duchu romantycznych poetów. Bardzo lubię ten klimat.

@aniat. @aniat. Rzeczywistość bywa okrutna.

Ulotność, wolność, beztroska, zabawa, radość, zapewne to wszystko po trochu. Kiedyś w szkołach robiło się latawce i uczyliśmy się, że to nie takie proste, bo każda zbędna rzecz daje obciążenie. Potem na boisku szkolnym okazywało się, który latawiec tylko "wygląda", a który potrafi się wznieść. Pamiętam do dziś taki dzień. To było bardzo pouczające doświadczenie. Nostalgia... coś w tym jest... dziękuję, że podzieliłeś się swoimi przemyśleniami. Przyjemnego wieczoru :)

@aniat.kilka dni temu pomyślałem , że jarzębina przy domu pięknie będzie jesienią komponować z magnolią i hortencjami. Ciekawy wiersz

Stoi przy drodze czarodziejka ognista, czerwona skorusza. Szepcząc wietrzne zaklęcia, wyciąga ramiona, koralem porusza. Kusi owocami, łapiąc w dłonie ptaki, jarzębina czerwona. I w słońcu ostatnim przejrzy się, jak w lustrze, taka piękna ona. Rubinowe usta przytuli do wędrowca, co przechodzi drogą. Ten zakochany w jej ogniu się ogrzeje, oddając duszę młodą

Mięknięcie i wzdychanie:)

@Gosława Ja jestem wrażliwy na piękno i autentyczność. Dlatego tak blisko mi do Twojej poezji.

@huzarc bardzo dziękuję :) Dla mnie poezja to przede wszystkim czucie. @Migrena lubię te Twoje "made in Roma" :) Miała być, a skoro w Twoich oczach jest to uwierzę, że się udało. Dziękuję :) Pisze sobie tylko i to różnie... ale zawsze miło coś takiego o sobie usłyszeć. Raz jeszcze - dziękuję :) @Robert Witold Gorzkowski dziękuję Robercie, bardzo :) Pozdrawiam również bardzo :) @Manek dziękuję. Miło mi to czytać :) Pozdrawiam również, serdecznie :) @Berenika97 ostatnio właśnie tych neologizmów u mnie od zatrzęsienia... z głowy mi nie chcą wyjść. Mam nadzieję, że się nie przejedzą :) Bardzo dziękuję za Twój komentarz... wiesz, że je uwielbiam. Ciepła Wam życzę, bo zimno strasznie :)

po cóż kolcami ranisz nie mało choć delikatne są twoje płatki chcesz by sączyły przez mgielną szarość łzy niczym rosę brzaskiem ostatnim wstążką srebrzystą ożywczy strumień marzenia tuli złotawym nurtem błękitny motyl piosnki formuje w oddechu łąki chciane i trudne przygarnąć ciernie do nagich dłoni czerwonym makom wybaczyć zaraz może jutrzenka światłem wyzwoli rozjaśni ciemność aż do świtania nie płacz już łąko że kwiaty więdną dziś tajemnicą doświadczą ciebie przecież nadziei jesteś kolebką w śnie nieprzerwanym nowym kwitnieniem

@Simon Tracy uuu no to ciężki kaliber nie tylko muzyczny Wiesz mój tata zmagał się z depresją wiele lat Jako dziecko napatrzyłam się na różne stany począwszy od delikatnych zjazdów nastroju aż po nie wstawanie z łóżka tygodniami Już wiem dlaczego lubisz moją poezję Jestem bardzo intuicyjna i czuję ludzi nadwrażliwych

@infelia ;) dokładnie