Cała aktywność

@Annna2 Nadchodzą długie wieczory... I natura lubi się przekomarzać. Pozdrawiam serdecznie Miłego popołudnia

@huzarc jest to potężny wiersz antywojenny, który odrzuca romantyczny czy heroiczny obraz konfliktu, zastępując go realizmem beznadziei. głębia tematu i trudności z napisaniem lapidarnego komentarza. nie przychodzę z koleżeńską pomocą bo huzarc jest bardzo inteligentnym facetem i świetnie rozumie to o czym pisze. z mojego punktu widzenia ,( a znam syk moździerza, warkot granatów, syk kuli karabinowej i szczekanie karabinu maszynowego), najlepszym wyjściem z sytuacji tuż przed wojną jest - pokój. ale pokój nie za każdą cenę. druga wojna światowa. syndrom czeski i syndrom polski. uleglość - brak zniszczeń, bezpieczna ludność. walka do końca - totalne zniszczenie i śmierć milionów. gdzie się odnależć ? nie wiem. każda wojna jest inna. każdy naród jest inny. walkę i wojnę człowiek ma zapisaną w genach człowieczeństwa. dla mnie defetyzm i Kapitulacja - nie ! walka na wyniszczenie - nie ! polityka, sojusze, własna potęga - tak ! nie każdy zabity żołnierz to krew w piach. wojna na ukrainie. dziwna wojna której ukraina nigdy nie wygra. a giną tam tysiące ludzi. dlaczego ? bo interesy !!!!!!! nominalny dług publiczny ukrainy po latach wojny jest trzykrotnie mniejszy niz dług Polski !!! rozumie to ktoś ? wojna to śmierć i zniszczenie. i niezależnie od tego jak mocno zaciskamy oczy i uszy wojna nadejdzie. wszyscy zginiemy !!!!!!!

@Berenika97 Świat nie lubi pokazywać swojego prawdziwego oblicza . To co widzimy jest lustrzanym odbiciem po retuszu i makijażu,często pokazane jako absurd. Pozdrawiam serdecznie Miłego popołudnia

lustro spogląda z ciekawością myśli zbierają krople rosy z listków może kiedyś zakwitną dziś próbują ułożyć mozaikę barwny witraż chciałyby przez niego zobaczyć … to co zostało zgubione jak samotna brzoza na pustym polu cieszą się ciszą 10.2025 andrew

Cztery Kąty i piec piąty czy cuś? Pzdr 🌼 Cztery Kąty i piec piąty czy cuś? Pzdr 🌼

..wszystko, co kochamy, musi najpierw zardzewieć w świetle, żeby błyszczeć w pamięci." znakomita fraza, a w ogóle cały wiersz pełen melancholii jesienno- cmentarnej...serdecznosci przesyłam:)

@Annna2 Dziękuję serdecznie:) @Migrena A ja dziękuję za miłe słowa:):) @Berenika97 Bardzo mnie cieszy Twoje uznanie dla wiersza:):

zniknęła na chwilę by wszystkich zaskoczyć swą nadludzką potencją mnie to jednak nie zdziwiła wiedziałam że wróci zawsze wraca tylko na chwilę się oddala by zasiać ziarno niepokoju oderwać jacht od przystani by płynął po otwartym oceanie wiatrem zaś go kieruje nie pozwalając utonąć to prawdziwy schemat wiary transcendentalnej świadomości pomiędzy nutami dostrzec ciszę a w ciszy najgłośniejszy głos przecież nocą widać wszystko wyraźniej a w samotności obecność jest wszechobecna Klaudia Gasztold

@truesirex smutne te fraktale. Nie umiem więcej powiedzieć. Ta choroba jest straszna

@huzarc ciekawe skojarzenie - rów melioracyjny. A z kim wać Pan chcesz negocjować? Ze śmiercią? Ona jest głucha- dosięgnie każdego- i w tym jest sprawiedliwa- nie minie nikogo, kimkolwiek by był. Po co jesteśmy na świecie? Dla życia wiecznego. Rodzimy się z dwiema datami- urodzin i śmierci. I to życie pomiędzy jest ważne, i trzeba je przeżyć jak najpiękniej. Czas zawsze przewyższa przestrzeń- przestrzeń to życie człowieka, od do, jego plany i projekty z terminem ważności. Czas jest nadzieją to nieskończoność, to życie wieczne. Non omnis moriar. I trzeba żyć tak by do czyśćca nie trafić. A zaraz wać Pan się nie zgodzisz- ale głowa do góry, nie jest Pan sam. Przyjdzie kolega z pomocą. To inaczej niż ze śmiercią. Choćby otoczony tłumem, w chwili śmierci każdy zostaje sam. Ps. dodam. Dobrze jest Jeżeli w życiu widzisz głębszy sens Jeżeli robisz coś ze wszystkich sił Byś dobrze żył Dlatego poddaj się Pragnieniu, które w Twoim sercu jest Pokusie odkrywanej raz po raz Na jakiś czas Nasze życie będzie jak poemat Trzeba tylko znaleźć dobry temat Trzeba się odnaleźć w każdej chwili Trzeba być Tyle jeszcze drogi jest przed nami Z tym, że trasę wyznaczymy sami Po co dalej w miejscu tkwić Trzeba żyć (Szymon Wydra "Życie jak poemat")

@MIROSŁAW C. Niesamowicie mnie rozbawił Twój komentarz :) pozdrawiam serdecznie

@Toyer Łzy są niezwykle towarzyskie. I lubią chodzić gęsiego, zwłaszcza po policzku... Pozdrawiam.

@Simon Tracy Dlatego podczas corocznego balu na cmentarzu przy okazji wszystkichświętych, nie wybiera się, królowej i króla... Pozdrawiam .

@Berenika97 Dziękuję! Jak już wiesz u mnie metafizyka przeplata się z absolutnie dosadnym i wręcz filmowo plastycznym realizmem miejsc i postaci. U mnie szokuje słowo ale głównie tematyka i szczegółowe zobrazowanie rozkładu i zgnilizny. Pamiętam gdy wiele lat wstecz opublikowałem "Na martwą kochankę" po raz pierwszy to wywołało to niesamowity sprzeciw i poruszenie w środowisku poetyckim w którym się wtedy obracałem. Ludzie, którzy znali dobrze moją poezję i moje klimaty utworów, nie udźwignęli psychicznie tego obrazoburczego realizmu. "Na martwą kochankę" jest moim ulubionym wierszem i jedynym erotykiem jaki kiedykolwiek napisałem bo i właśnie jako erotyk był publikowany, to wzbudziło jeszcze większe zgorszenie i sprzeciw. Ale cóż ja lubię być wbrew i przeciw i robić innym na złość i wzbudzać w nich przerażenie pomieszane ze zgorszeniem. Taki jest cel mojej poezji. Jeden wielki szok - jak u Baudelaire'a

@KOBIETA I to mnie cieszy. Dziękuję, pozdrawiam.

@Wiesław J.K. W Annunakich też wierzę.

Bronimy tego rowu melioracyjnego od roku, od zawsze, od kwadransa. Trwają negocjacje. Zawsze coś musi trwać — nasz ból to rozumie. My napełniamy mogiły resztkami przyjaciół, których imion nawet nie poznaliśmy. Ostateczność ma formę świstu ścinającego powietrze. Zostaniemy — to zginiemy. Może już zaraz. Pójdziemy stąd — to umrzemy kiedyś, jak dogadają się w końcu ci najmądrzejsi. Tam, daleko. To my — tu, blisko — zwiesimy głowy, Ktoś musi dźwigać fatum… pytając: po co tu było trwać, skoro rów nasz oddany i groby też. Zatem jesteśmy i odchodzimy nieustannie — za siebie, co najmniej do czyśćca.

Idziesz gdzieś i wcale nie najdalej i łapie cię sążnisty deszcz, więc masz taką małą ochotę, żeby ten deszcz był czymś milowym, przesądzającym i determinującym, że oto odtąd los potoczy się naprawdę odmiennie, znaczy się dużo lepiej. A po tym deszczu w wielkim na ogół, pod którym nieprzyjemnie przemokłeś i tak kołaczą i kotłują się stare historie i przewlekłe sprawy. Warszawa – Stegny, 22.10.2025r.

@Migrena Przez wiersz przeziera cicha mądrość i melancholia, bardzo dobrze dozowana słowami kontemplacja świata jako obiektu zawieszonego w wieczności, który trzeba wciąż czytać i odczytywać na nowo. Tekst nie irytuje sztucznymi bawialniami do egzaltacji lecz mistrzowsko operując refleksją w duchu wielkich klasyków poezji buduje emocje z naturalnym natężeniu i umiarem, za jakimi kryje się hołd wobec pamięci, która zapisuje świat i czyni go przez to ważnym oraz wiecznym.

@Wiesław J.K. Nie inaczej, dziękuję za uwagę.

Wykorzystywanie wszelakich nieszczęść dla kasy to niestety chleb codzienny wszelakich mediów. To ważny temat dotyczący nas wszystkich i dobrze, że go poruszyłaś. Pozdrawiam

@truesirex Wielki wiersz, mięsisty i zaskakujący język, skrojony z eksperymentalnym wdziękiem surrealistycznego balansu między groteską, metafizyką i filozoficznym absurdem. To poezja o utracie sensu i tożsamości, o rozpadzie języka i ciała, bardzo przekonująca, barwna, pełnokrwista jak ogranizm redukowany do metafizyki.

@violetta nie wiem właśnie :) @violetta dla Ciebie też :))))))

Ale piękny dzień;) uśmieszek na całego:)

Halo, czy jeszcze mnie słyszysz? Wczoraj pochowałem paznokcia. Chciałbym, abyś to zobaczyła - to on wędrował w płaszczu pustelnika, kiedy ostatni raz moje sklepienie ujrzałaś. Zagubiłem się w czasie przeszłym, bo nikt nie podał mi butów. Boso, po wschodnim zefirze, czytałem analfabetyczny pamiętnik. Nie interesowała cię moja śmierć - grzebałaś laską po octowym stroju kąpielowym. Nie zauważyłem nawet, kiedy moja skóra stała się antypatyczna, a cień skrył się za słowem poezji. Moje fraktale stały się asynchroniczne, a słowa zatonęły w filozoficznej dysocjacji. Krzyk - wyimaginowany, a strój - cielesnym więzieniem. Za łuną światła wciąż obserwują mnie synonimy, wszystkie mnie podsłuchują, udają, że widzę tylko pęknięcia lustra. Nie wiedzą jednak, że knuję za ich plecami plan odbicia mojej głowy aniołom.