Cała aktywność

@Berenika97 Jesteśmy częścią natury. Rodzimy się, wzrastamy,kwitniemy i odchodzimy na chwilę, by narodzić się na zawsze . Pięknie i obrazowo pokazałaś wspólność przeżywania uczuć z naturą. Pozdrawiam serdecznie Miłego popołudnia

@Berenika97 Trzecia droga. To nie takie łatwe :( Pozostaje próbować. Pozdrawiam

@iwonaroma Czytam ten wiersz jako opowieść o stanie zawieszenia - między potrzebą ochrony a lękiem przed otwarciem się na świat. Obraz jest prosty, ale niesie ze sobą ciężar emocjonalny, który długo zostaje pod skórą. Wiem, że można jeszcze inaczej zinterpretować, bo tekst niesie wiele symboli.

@KOBIETA Dziękuję za otwartość. To zawsze miłe, gdy autor świadomie decyduje, co zostawić, a co zmienić. Pozdrawiam :-)

@hollow man Napisałeś , jak dla mnie, ciche studium nieznaczenia - o byciu jednym z elementów świata, który oddycha dalej bez nas.

@Leszczym kolejny ciężki poranek? ;) bezsens nonsensu …no cóż… pozdrawiam Ciebie Michale :) z sensem:)

@Leszczym Budzik już dawno awansował na wroga publicznego numer jeden.To urządzenie ma w sobie coś diabelskiego – wyrywa człowieka ze snu (jedynego miejsca, gdzie świat ma jeszcze jakiś sens) i wrzucić go prosto w absurd codzienności. A ta potrafi wyssać energię bardziej niż sam brak snu. Śmierć budzikom!

Każdy mój ruch jest poczęty z bezsilności. Na planszy mojego życia, wszystkie pola są śmiercionośnymi pułapkami. Dlatego najlepszym sposobem wydaje się, utonięcie w myślach. Sennym bezruchu, któremu bliźniacze wsparcie okazuję Twoja obojętna i skupiona na błądzeniu po klawiszach fortepianu twarz. Ty nadal grasz. Palcami, kościstych kłamstw. Opuszkami, chłodnych uśmiechów. Knykciami, zdradliwych, porannych pocałunków. A ja ciągle myślę nad kolejnym ruchem. Minutą, godziną, dniem. Gdybym tylko wiedział ile mi pozostało czasu? Ile nam go bezcelowo ubyło? Ile zabrały wieczory, pełne tulenia i szeptów? Ranki chłodne, łaknące rozgrzania w miłosnych uniesieniach. Podróże słów do naszych serc i dusz. Ukrytych za grubymi murami niedostępnego egoizmu. Uwielbienia własnego ja. Ty - trującą lilia. Ja - doskonały narcyz. Mogę tylko patrzeć ukryty za zwartym szykiem swych wojsk. Pionów, co pieśń bitewną wznoszą. Bez wahania, oddają ofiarę z życia. Zabierając w zaświaty, tylu wrogów ile zdołają Gońców rozesłałem. Wrócili z niczym przed moje oblicze. Zapomniałem już. Jestem sam i sam muszę podjąć decyzję. Nie mam sojuszników ani przyjaciół. A wroga tylko w Twej osobie. Konie, rwą murawę pod sobą. Podkutymi kopytami. Ich oczy przekrwione, ślą pioruny z nienawiści złożone, na wrogie szańce. Parskają i rżą niespokojnie, chcąc rwać cwałem ku miłosiernej śmierci lub wiecznej chwale. Kaptury kolczug lśnią, nad ceglanymi blankami wież. Kusze załadowane bełtami z miłosną trucizną, wcelowane w Twe serce. Czekają jedynie na sygnał by rozpętać piekło. Królową, wygnałem na Twój koniec planszy. Po cóż mi szpieg i kłopot w oddziale. Chodzi mi tylko o Ciebie. By Cię pokonać. Zniszczyć i upokorzyć. Przed światem i ludźmi. Osądzić i osadzić w lochu. Gdzie Twój krzyk i szloch, będą wieczną udręką. Za grzechy nasze. Których ja jednak nie żałuję. Spojrzałaś przez ramię na mnie. Nie grasz? Spytałaś zdziwiona. Myślę nad ruchem. Odparłem. Jak chronić króla. A zabić. Najlepiej jednym, dobrym ruchem. Niepotrzebną królową.

@Berenika97 🌻

@Tectosmith mówisz i masz :) dla Ciebie wszystko ;) już zmieniam! dziękuję za radę Tectosmith :) Pomimo, że uwielbiam …kropki i wielokropki :)

@Marek.zak1 Bardzo dziękuję za mądry komentarz, :) Trudno mi ostatnio się z Tobą nie zgadzać. :)))

W wierszu peelka - kobieta jest nieodłączną częścią natury, ma swoje potrzeby, podobnie jak poszczególne gatunki i matka Ziemia, jako całość, która przyjmuje do siebie dary przyrody, by wydać inne, nowe. Bardzo mi się podoba takie pisanie. Pozdrawiam. M.

Nic dwa razy się… odmienne: gwiazdy księżyc słońce i chmury

@KOBIETABardzo dziękuję! Cieszę się z Twojej opinii. :) Serdecznie pozdrawiam. @Leszczym @Simon Tracy Bardzo dziękuję! :)

@Berenika97 ach 👌jak gęsto i zmysłowo … śliczny wiersz :) pozdrawiam Bereniko :)

@Łukasz Jurczyk Moja interpretacja to raczej głośne myślenie o utworze, które potem przelewam na papier. :) Piękna myśl! Może najciekawsze jest to, że te słowa brzmią jak głos kogoś w środku życia - kto widzi już ograniczenia obu postaw. Ktoś, kto rozumie, że sama ostrożność prowadzi do stagnacji, ale też że sama zuchwałość prowadzi do katastrof. I kto być może szuka trzeciej drogi - mądrości, która daje coś konkretnego, nie tylko hamuje.

@APM Taka proza poetycka w formie reportażowej to w zasadzie mój znak rozpoznawczy. Uwielbiam łączyć skrajny realizm z metafizyką i psychologią w estetyce modernistycznego egzystencjalizmu

Euroazja- kontynent największy. Problemami obradza niniejszy.

@Simon TracyNo i świetnie Ci to wychodzi! :)

@Simon Tracy Klimat fajny i fajnie napisane. Poczułam się tak, jakbym tam, była z Tobą, co bardzo mnie zaskoczyło. Nie spodzioewałam się, że aż tak można zidentyfikować z piszącym. Taki mini reportaż uczuciami przetkany. Niby wydarzenie nas nie dotyczy, a jednak chcemy wiedzić, co sie wydarzy i co Ty zrobisz, co napiszesz, co zobaczysz...

@Łukasz Jurczyk Bardzo dziękuję za piękny komentarz! :) Pozdrawiam @Migrena @[email protected] Serdecznie dziękuję! :)

świat to nie tylko choroby i wojny smutek czy głód wiatr i deszcz świat to orszak pełen miłości dumnych drzew uśmiechu i tęcz świat to droga to kamień i głaz niebo pełne fajnych gwiazd świat to poważny listopad czuły grudzień kapryśny kwiecień cud maj świat to potęga w nim wiele cyfr które nie mają zakończenia świat to świat zawsze będzie więc nie kłam że ci to obojętne

@Robert Witold Gorzkowski Jeżeli o mnie chodzi, to udało Ci się wyśmienicie, bo wiersz mnie wzruszył. Nigdy nie liczę sylab, głosek - więc od strony "technicznej" nie oceniam, bo się na tym nie znam. Inaczej patrzę na teksty - czy wywołują emocje. Pozdrawiam.

@KOBIETA Ładny, sugestywny, kobiecy, ale nie nachalny obrazek. Dobrze balansujesz na krawędzi erotyki. Mam jedynie drobną uwagę techniczną - wielokropki w tytule i w tekście trochę osłabiają rytm, moim zdaniem wiersz zyskałby na większej oszczędności w tym miejscu. Pozdrawiam serdecznie.

@piąteprzezdziesiąte Ten wiersz to fascynująca gra władzy i zależności w relacji twórczej- można go czytać jako monolog natchnienia (weny) zwracający się do poety, ale też jako głos w bardziej osobistej, intymnej relacji. Najbardziej poruszający jest fragment o „przetrwaniu bez żebrania" - wena jakby przyznaje, że adresat próbuje zachować godność, ale jednocześnie neguje tę autonomię.