Po co komu ból głowy

przemierzany szlak uelastycznił się
pojęciowo porozciągał
na dobre i na złe
a fragmenty przebytej trasy
urosły
nie było już
ptasiej czereśni
trzech czarnych sosen
gontem krytej figury Frasobliwego

turniami nabijane granie
rozdzielały malownicze przełęcze
urozmaicone zastygłymi scenami
panorama rzezi galicyjskiej z Jakubem Szelą
wypełniała dolinę grozy
a sterowanej samowoli Lucjana Żeligowskiego
- przełęcz niezgody
zielone ubocze sięgały Dniepru i przekroczyły Olzę
zaś pola nadziei utkwiły w zmarzlinie ofensywy styczniowej

klasyczna statyka żadnej akcji
tylko bezcielesna świadomość faktów
przeraźliwie obiektywna ich ocena
przyczyny – przebieg – skutki
położone pokotem
łańcuchy przyczynowo-skutkowe jak
kamienie – zmurszałe pnie – mrowiska

Jego przy tym wcale nie było

boleśnie świadom wszystkiego przed
z braku muru by weń bić
przechylam głowę w prawo
aż na północny zachód
zachód przyszłości
dostrzegam zaledwie
fakt jej istnienia

głowa coraz mniej boli
z rozbudzeniem
zapomina

Pawle, bardzo ładnie!
Brak mi tylko ciekawszej pointy. Bo wiesz... zapominanie z budzeniem jest wszechstronnie oklepane ;)

Poza tym czuć ten dynamizm, słowa nie zatrzymują. Dopiero na pauzę zanosi koniec strofy, y zrozumieć całość kilka (a nawet kilkanaście) razy należałoby przeczytać.
Podoba się ;)


Pozdrawiam serdecznie

PS. Witam z powrotem ;)

Oryginalnie skomentowana Historia, ciekawy tekst, świeża poetyka. To jest to.

A może byś to Pawle w rymy włożył? Toż to kawał dobrej roboty poetyckiej
z ukłonikiem i pozdrówką MN

Dziękuję za wizytę. Tym milej spotkać Dobrych Znajomych, że przez parę dni serwis był jak wymarłe miasteczko poszukiwaczy śladów poezji.
Miło mi Romanie.
Messalinie, to chyba pierwszy przypadek, iż ktoś mnie zachęca do rymowania. Zdarzało mi się raczej przeczytać w komentarzu, że rymy przeszkadzają, nużą lub coś innego w tym stylu.
Odwagi nie mam wiele, żeby Cię posłuchać. Twój okołoprzasnyszski styl mnie powala, onieśmiela...

Serdeczności