Witraż

                Odkąd miałam umrzeć, a jednak żyję

                świat przestał mi się wydawać z jednej formy,

                wszystko stało się płynne, nielinearne,

                i jak przez witraż przechodzi promień,

                a idąc zatłoczoną ulicą dostrzegam, że nic nie zapada w żaden moment,

                uczestnicząc w tym samym poruszeniu, co fale oceanów,

                rozświetlając się w impresji wiecznie otwartej

Witam ponownie  - powiem krótko - kolejny udany wiersz .

                                                                                                                   pozd.

Panie Waldemarze, serdecznie dziękuje za bardzo mile słowa. Osobiście zdaje sobie sprawę ze swoich niezbyt wysokich umiejętności, a wiersze wielu autorów tutaj znacznie bardziej mi się podobają, niż moje własne.

Od razu przepraszam, ze czasem brak polskich znaków. Nie mam niestety polskiej klawiatury.

Jeszcze raz dziękuję. To zaskakujące, ze komuś się podoba, i bardzo to dla mnie przyjemne. 

Odkąd miałam umrzeć, a jednak żyję

świat przestał mi się wydawać z jednej formy.

Wszystko stało się płynne, nielinearne

i promień jak przez witraż przechodzi.

Idąc zatłoczoną ulicą dostrzegam,

że nic nie zapada w żaden moment.

Uczestnicząc w tym samym poruszeniu,

co fale oceanów,

rozświetla się w impresji wiecznie otwartej.

Nie wygląda to jak początkujące pisanie :)

Przepraszam, że pozwoliłam sobie na poprawianie ale...

"i jak przez witraż przechodzi promień",  tak... coś tutaj powinno być dalej, chyba, że  tylko tyle miało być więc przestawienie - i promień jak przez witraż przechodzi - zakończy myśl.

Korekta w żadnym razie nie obliguje do poprawek. :)

Pozdrawiam ciepło :)

Dziękuję serdecznie Pani Czytacz :) Również pozdrawiam