Niezrównoważone szaleństwo

Szaleństwa młodości (...)
Okruchy starości (...)
Łap do póki możesz!!!
Później ledwie orzesz.

Carpe diem
Wiem
Nic mnie nie zabije!
Ja przeżyje?!

Wegetuje
Siły marnuje
Szukam miłości
Nie znosze złości!

Pisze wspomnienia
Mojego brzemienia
Na rękach nosze
I o nic nikogo nie prosze!

Daj Boże drogi
Zdrowe ręce, zdrowe nogi
Umysł poczciwy
I charakter wrażliwy.

Bo niedole innych
Dorosłych dziecinnych
Wielkie być mogą
Oni sami sobie nie pomogą!

Raz lewą nogą
Raz prawą nogą
Wstaje o poranku
Zasypiam o zmroku.

Ciągnie się życie
Długo niesamowicie
Kolejny przystanek
A może ostatni kaganek?

do piasku z tym...
szajs...

Tera

Te Te Te Te te te te - banalne jak odgłos pędzącego pąciągu.
Daj Boże drogi- jeśli chcesz się pomodlić lepiej idż do kościoła,
modlitwa to nie poezja. Pozdrawiam

Szaleństwa młodości... więc cóż mogę dać mojemu wnuczkowi
jeśli nie banaly wiersz, którego i tak nie zrozumie.
Brzmi on jak robienie lewatywy - rów mi puchnie jak tu siedzę i
czytam takie niedotlenione rymy:). pozdrawiam

"Szlachetne zdrowie,
Nikt się nie dowie..."
przy tym to majstersztyk!

Zamiast carpe proponuje vanitas..
Nic w tym wierszu nie ma, nawet rymów.
Nawet interpunkcji.
Ale, jak pisał Horacy, "(...) spraw, niech się cieszę tym, co mam, niech zdrowie zawsze mi służy, niech myśl się nie łamie, a starość, gdy przyjdzie, niech będzsie łagodna i pełna piesni."
To a propos tych nóg...

Uff,
Catalina