Wigilia

Mijał trzeci grudzień mojego pobytu w londyńskim maglu. Dwa poprzednie dały mi nieźle popalić, lecz ten obecny dokuczał jakby bardziej. Był trochę, jak trzeci rok studiów, kiedy człowiek ma wrażenie, że tematy na zajęciach powtarzają się, że nic więcej już nie da rady się nauczyć i najchętniej by zrezygnował. A może samotność i tęsknota dokuczały bardziej, bo było zimniej, a nocą łapał tęgi mróz, bo niebo przypominało sufit zadymionego baru, a ja dawno nie miałem kobiety. Nie wiem.
Kiedy każdego ranka skrobałem szyby mojego BMW domową łopatką odłączoną od zmiotki, mimochodem myślałem o Polsce, w której nic mnie nie trzymało.
Nie wiem dlaczego wyjechałem akurat do Londynu. Pewnie dlatego, że było można. Do Nowego Jorku też chciałbym pojechać, ale skoro tyle z tym trudności, trzeba dawać odciski wszelkich części ciała i jeszcze czekać łaski, to ja dziękuję.
Gdy nadeszła Wigilia, najbardziej magiczny dzień w roku, okazało się, że wcale nie jestem na nią przygotowany.
Zaskoczony, niczym polscy drogowcy, pobiegłem do sklepu po coś gotowego. Nie było z tym problemów. W Rose Superstore czekało wszystko, czego potrzebowałem: porcje karpia, śledzie na 1001 sposobów, barszcz, pierogi, makowce, serniki, nawet bakalie i orzechy. Zaryzykowałem i zapytałem sprzedawcę o kompot z suszu.
- Nie ma – pokręcił głową z autentycznym smutkiem na twarzy – Ale za rok będzie. Napisz mi tu pełną nazwę...
Podobał mi się hindusko-pakistański stosunek do klienta. Dla nich to nie był tylko biznes, lecz filozofia życia oparta na takim handlu, by klient zawsze był zadowolony. A przy okazji zarabiali na tym wcale nieźle.
Kupiłem barszcz w kartoniku, porcję pierogów z kapustą i grzybami oraz parę piw.
- Polska wódka tania – mrugnął do mnie sprzedawca.
- Dziękuję.
- Jak to? Wszyscy kupują.
- Ja lubię tradycję.
Pokiwał głową, jednak nie wyglądał na przekonanego.
- Może za rok – rzekł filozoficznie.
- Może...
Wyszedłem na ulicę. Ruszyłem wolnym krokiem w stronę domu, choć wcale mi się nie spieszyło do pustego pokoiku na piętrze, leżącego obok toalety i składzika na środki czystości. Dusznego, ciasnego, mrocznego. Na co dzień uwielbiałem w nim być, lecz przecież była Wigilia.
Nawet nie zauważyłem, kiedy z naprzeciwka nadeszła jakaś długonoga piękność w biało-czerwonym stroju. Nad głową trzymała tablicę z napisem: Polska Wigilia/Polish Christmas Eve’s Supper and Party.
- Gdzie ta Wigilia? – spytałem
- O tu, w pubie. Pan z listy czy prywatnie?
- Jaka to różnica?
- Z listy ludzie robili coś do jedzenia, piekli ciasta. Prywatnie wstęp osiem funtów.
Zaintrygowało mnie to, a przede wszystkim oddaliło od samotnego powrotu do domu i spędzenia tej nocy przed ekranem komputera.
- Wstąpię na chwilę. Prywatnie.
Minąłem okno z neonem Tyskie (kiedy oni to powiesili?) i pchnąłem odrapane drzwi.
Wąsaty jegomość bez włosów na głowie zrobił na mój widok srogą minę i machnął pieczątką przed nosem.
- Prywatnie – uprzedziłem jego pytanie i położyłem na stoliku dziesięciofuntowy banknot.
Wydał mi resztę, po czym pacnął tuszem w nadgarstek. „Zapłacono gotówką”
- Dobre – uśmiechnąłem się krzywo.
- Jemy w barze, sala taneczna na prawo.
- Taneczna?
- A jak.
Nieśmiało wszedłem między ucztujących ludzi. Jakaś podpita panna zerwała się na mój widok i podbiegła wymachując opłatkiem.
- Wszystkiego najlepszego!
- Nie mam dziś urodzin.
- No to co?
Inny, łysy i wąsaty jegomość pod pięćdziesiątkę kiwnął, bym usiadł obok niego.
- Czym chata bogata!
Zająłem miejsce na stołku bez oparcia, naprzeciw talerza ze stertą schabowych. Zdumiony powiodłem wzrokiem po całym stole. Kotlety mielone, udka z kurczaka, plastry pieczeni, różne szynki, pęta kiełbasy. Misy z sałatkami, śledzie, stosy pierogów, jajka w majonezie... I morze smukłych butelek wódki.
- Kto się żeni? – zapytałem głupio.
- Nie podoba się? – mruknął łysy z lewej.
- Super jest. Tylko czy to wigilia?
- A co? Facet w białej sukience kazał inaczej?
- Post już zniesiono – dodał ktoś z boku.
Zawrzało wokół. Wszyscy patrzyli na mnie spod byka.
- Mówi tu który po angielsku? – odezwał się ktoś z głębi sali.
Zapadła krępująca cisza.
- Ja mówię – powiedziałem w końcu.
- Fajnie, bo tu kolesie mają parę pytań. Generalnie im smakuje, ale chcą wiedzieć, co to jest. Ten czarny z okrągłą gębą pyta się czy to wieprzowina. Pork no nie?
Dopiero teraz zauważyłem, że po drugiej stronie stołu siedzą sami nie Polacy. Podszedłem się przywitać. Szkot, Hindus, Somalijczyk, paru Anglików i Rosjanin byli już nieźle podchmieleni.
Pokrótce objaśniłem co to za potrawy, a muzułamanom kazałem nie tykać schabowych ani szynki. Polacy patrzyli na mnie z podziwem.
Ktoś nagle zaintonował „Wśród nocnej ciszy”, ale że nie pamiętał co dalej od trzeciej zwrotki, a nikt mu nie pomógł, znów zapadła cisza.
- To po maluchu...
- Gdzie jest didżej? Dawać didżeja!
Zostałem zmuszony do połknięcia trzech kieliszków z rzędu. Poczułem wielkie gorąco na policzkach i nagle przyszło rozluźnienie.
Z drugiej sali dobiegły mnie dźwięki „Daddy cool” BoneyM oraz piski stęsknionych za tańcem kobiet.
Zostałem zdybany przy barze przez człowieka, który pytał o angielski. Był niski, krępy i śmierdział potem. Machnął do mnie flaszką i kieliszkiem.
- Walnij, bracie. Tak świątecznie.
Nie odmówiłem. Raz, drugi i trzeci.
Zajrzałem na salę. Grupka kobiet podrygiwała w świetle laserów. Jedna z nich uśmiechnęła się ponętnie i pomachała do mnie ręką. Udałem, że nie widzę, więc pofatygowała się osobiście.
- Zatańczymy?
Wódka mnie otępiła do tego stopnia, że nie mogłem oderwać wzroku od szczeliny między piersiami tej dziewczyny. Byłem spragniony takich widoków. Wyciągnąłem ręce, by dotknąć, poczuć, przeżyć tę ulotną chwilę.
- Ej, gościu, kurwa!
Odskoczyła, niczym robotnik od zepsutej betoniarki.
- Co jest? - spytałem głupio.
- Spadaj, fagasie!
- Dobra. Spadam.
- Wiesiek! Ten chuj dotykał moich cycków!! Zasraniec jebany!!!
Zmieszany cofnąłem się w stronę baru, licząc że Wiesiek mnie nie zauważy.
Zauważył!
- Panie Wieśku. Ona tak sama...
Dukałem jak przedszkolak, ale ta kupa zbitego mięcha zbliżała się do mnie bez litości.
Gdy było już naprawdę blisko, ten wielki facet spojrzał na mnie ironicznie i machnął ręką. Odwrócił się na pięcie i tyle go widziałem.
Odetchnąłem z ulgą. Oparłem się o tłustawą ścianę i długo łapałem oddech.
Kiedy wreszcie doszedłem do siebie i ośmieliłem się wystawić głowę z kąta, w którym się ukryłem, od razu jakaś niska, grubawa pannica rzuciła się w moim kierunku, wyciągając ręce.
Wtedy dałem nogę. Naprawdę.
Uciekłem od wódki, schabowych i BoneyM.
Uciekłem, zapominając mojej wigilijnej siatki z zakupami.
Dochodziła północ.
Cała Anglia szalała na imprezach.
A ja cieszyłem się, że nadchodzi Boże Narodzenie. I cisza.

Bomba! Ale to tak naprawdę wygląda, czy trochę przerysowałeś? ;-)
Pozdrówka/B.

Tym razem nie dałeś mi żadnej szansy na czepialstwo. Z uporem godnym lepszej sprawy, umieszczasz doskonałe teksty na forum dla początkujących. Kaprys? Przekora? Przewrotne poczucie humoru? Nie przestawaj.
Ania

asher po prostu wie, że na forum dla zaawansowanych maluśko komentatorów- jeszcze słabiej niż
tu hehe. Opowiadanie ok-jak zwykle. Asher nudny już jesteś;p

Ja tam wolę tutaj. Ciśnienie mniejsze, frajda też.

Dzięki wszystkim za chwilę uwagi :)