Kiedy pochowam wszystko po lodówkach, szafkach, półkach

brakuje mi spotkania z moją wirtualnie
prywatną Południcą, bym mógł umrzeć jeszcze
przed nocą. i przez dziesięć godzin – albo więcej –
tańczyć z nią, bujać się sennie, panowie szlachta.

niech nie łapie mnie za ucho piskliwą dłonią
dźwięku budzik telefonu komórkowego.
jakby wysyłał polifoniczny telegram:

IDŹ DO PRACY!

STOP!

na moje myśli, zbyt pogańsko-destrukcyjne,
nad dachem supermarketu, niczym promocja,
pojawia się chmura tak deszczem nabrzmiała jak
członek klubu osiedlowego w trakcie

erekcji. i niech tylko Jezus – w wiklinowej
koronie cierniowej – nie patrzy przez Judasza
zza balonowych obłoków piorunującym
wzrokiem Zeusa – skierowanym w moją stronę:

STOP!

KRZYŻUJESZ MI PLANY!

ale nad cumulonimbusami chyba jest
już tylko stalowe niebo próżni, więc wracam,
wracam do Ciebie po niezbyt długiej rozłące

z wypchaną zakupami torbą. kiedy wreszcie
pochowam wszystko po lodówkach, szafkach, półkach…
kiedy usta ku twym ustom chylę, słyszę, że
mówisz, choć nie rozchylasz czerwieniejących warg:

WEJDŹ WE MNIE!

PROSZĘ!