milcz sobie mówię.

zmierzcham
opadają mi ramiona
i powieki się bez ciepła
potopiły

siedzę skulona w bujanym
fotelu
z nadmuchanym kotem
zwiędłą pelargonią
i przekornie się błagam
o ciszę

mówie sobie:
nic już nie mów
milcz sobie
powiadam

buteleczki ci się
sprzykrzyły
zapomniałaś słowa
jak to się ciężko śpiewało
słowiczo kocham
napotkanym drzewom

jak to się kochało
śpiewnie
zdrewniałe słowiki

Znowu wiersz z tych, co to przeczytam jeden i już się nie mogę skupić nad innymi.
;)
Przyglądam się, jak to napisałaś. Jaka tu cichość w zestawieniu z wagą tematu i siłą przekazu.

Świetna druga część. O ile rezygnacja, poddanie się peeleki, namalowane są dość przeciętnie, o tyle siła jej uczuć, nośność i precyzja przekazu - pokazane pięknie.

Gratuluję Autorce i dziękuję za wiersz.
:-)
Fanaberka.

O, to jest liryk - i technicznie,i treściowo
Tutaj sie mogę podpisac - tak.
Pozdrawiam.

Tak bardzo ladny utwor. Sliczny.
Wlasciwie Fanaberka wszystko napisala, zgadzam sie z nia.

Pozdrawiam, Chanah.