Trzech Ciuli

trzech łobuzów przez rok cały
czas na rozbój
marnowali
bo się na tym tylko znali

usłyszeli raz legendę
powiedzianą przez przybłędę
w krzakach dzieląc kiedyś łupy
wykradzione gdzieś z chałupy
która stała im na drodze
ku mieszkańców wielkiej trwodze

piękna była
o trzech takich
co z powodów nie bądź jakich
przyszli z dary
- nie do wiary!-
do dziecięcia co narodzon
w żłobie leżał
mocno schłodzon

oni jednak niczym boga
witać przyszli chociaż droga
przez odległe wiodła kraje

każdy dary dziecku daje

trzech łachmytów w pierś się bijąc
płacz podnieśli głośno wyjąc

zaś nazajutrz tych trzech ciuli
w święto (też trzech) poszli króli
powstrzymawszy wszeteczeństwo
na coroczne nabożeństwo

choć z przepicia ledwie żyli
już nie kradli i nie pili
i dla wszystkich byli mili

przez rok ciule mieli gule
lecz nie pili już w ogóle

Fajne , uśmiechnąłem się.

Pozdrawiam

Tadeusz

heh poezja to raczej nie jest:) ale bardzo sympatyczna bajeczka:)

Jest to odważnna satyra. Zrymowany żart aż kipi. Niestety pewne fragmenty dość ostentacyjnie podporządkowano potrzebie zrymowania właśnie. Ogólnie - podoba mi się, choć wulgaryzmów nie pochwalam.

Zgadzam sie z poprzednikiem

Też mi się podoba. Ale poezja to chyba nie jest... ;)