Święty

podoba mi się ten wiersz zauważyłem jednak błędy: - rościelone - zdaje sie że miało być "rozścielone" albo "rozcielone" - potków - chyba "potoków" było w zamierzeniu, albo "podków", albo "potopów", a może pot z oków, albo raczej "z oczu", może też być "płotków", ale chyba nie... takie literówki, litrówki oraz półlitrówki są niekiedy powodem, lub skutkiem roztargnienia. :o) pozdrawiam!

prał ojciec praojciec też prał do czasu, kiedy wynaleźli pralkę automatyczną teraz sie wypiera

BRAWO MARCIN!!!!!

figura prawdziwa jak natura śmieje się ziewa chwilami i pomiata między wersami zdarzeń a tyle było marzeń a tu nic tylko nieśmiałe kicu kic co jakiś czas i już tak któryś raz

dla nie te powtórzenia są zamierzone i stanowią całość co do końcówki... każdy prawie tak naprawdę nie barzdo wie o co chodzi, kiedy go wyrwać z mrukliwej drzemki :)) (być może niejeden "wyrwany", zbudziwszy się w nowej inkarnacji nie ma innego wyjścia, jak rozejrzeć się wokół za myszami :)

miło mi że zatrzymaliście się tutaj nieco powiem jeszcze może, że chciałem tu zawrzeć kilka wątków między innymi wstawiłem tu taką małą szpileczke na otrząśnięcie się z dramatycznej scenki (nie wiem czy mi sie to udało) pozdrawiam serdecznie jeszcze raz wszystkich!

dzięki za komentarze pozdrawiam wszystkich! p.s. kromka chleba wdeptana z ziemię zlała się z nią i stała się nią. zauważona, została z niej "wydarta". (kawałek ziemi, która kiedys była chlebem)

znalazła kilkadziesiąt garści bezwartośiowych klepaków chodziła tam codziennie i łudziła się że nakarmi w końcu swą biedę - wysyp Izko! - usłyszała niedługo potem zlana - spróbujmy szukać dolej będzie nam łatwiej na zakąskę zjedli kawałek ziemi, która kiedyś była chlebem

pośród potów chłop był gotów do chłostania od zarania ale baba nie jest głupia i choć gęba owej trupia się rozdarła wniebogłosy, wciąż targając się za włosy wyć poczęła, niczym hiena (taka wzięła babę wena) chłop przeląkłszy się rumoru stracił większą część wigoru i zaniechał tej wojaczki (nawet z nerwów dostał s... - trasznych torsji przykrych i rubasznych

trzech łobuzów przez rok cały czas na rozbój marnowali bo się na tym tylko znali usłyszeli raz legendę powiedzianą przez przybłędę w krzakach dzieląc kiedyś łupy wykradzione gdzieś z chałupy która stała im na drodze ku mieszkańców wielkiej trwodze piękna była o trzech takich co z powodów nie bądź jakich przyszli z dary - nie do wiary!- do dziecięcia co narodzon w żłobie leżał mocno schłodzon oni jednak niczym boga witać przyszli chociaż droga przez odległe wiodła kraje każdy dary dziecku daje trzech łachmytów w pierś się bijąc płacz podnieśli głośno wyjąc zaś nazajutrz tych trzech ciuli w święto (też trzech) poszli króli powstrzymawszy wszeteczeństwo na coroczne nabożeństwo choć z przepicia ledwie żyli już nie kradli i nie pili i dla wszystkich byli mili przez rok ciule mieli gule lecz nie pili już w ogóle

coś się pokićkało i wkleiło ten sam wiersz znowu a miał to byćć inny :(( i one have to czekać ileś tam godzin z tamtym do wklejenia :( Jednakowoż pozdrawiam wszystkich !!! :)

jestem zdany na egzamin bez dwóch zdań bez wyuzdania bez jednego zdania nie ma mowy o niezdaniu nie ma mowy o gadaniu o drugim bez pierwszego daniu

nie szkodzi :) ten wierszyk to takie kulturalne przekleństwo (można je zastąpić jednym słowem, ale mało z nim zbieżnym fonetycznie) pozdrawiam

jestem zdany na egzamin bez dwóch zdań bez wyuzdania bez jednego zdania nie ma mowy o niezdaniu nie ma mowy o gadaniu o drugim bez pierwszego daniu

masz racje... tu chodzi o takich jak my ludziszczów... a te "koniki" to mają czarne guziki... i jest ich od cholery, nie trzy ani cztery...

biegną zdyszani zgrzani rozchęstani i para para za parą biegną parami para za parą bucha im z ust wszyscy skąpani w tej pomieszanej parze każdy dostaje coś dla siebie każdy przekazuje coś dla innych niczym na pocieszenie niczym w darze biegną tak i buchają parą para po parze jak powietrze w jarze ciekawe że nikt nie chce dobiec do mety widać nie wszyscy mają bilety niektórzy jęczą cie pieron o rety może nas wpuszczą i rozgrzebują każdy swoje sumienie ale czy wszyscy wejdą na przedstawienie (po drodze gdy tak droga umyka czasem można spotkać konika)

wyuzdana nachalność pragnień i zmysłowych uczuć wzbiera w skondensowanej porażce dnia codziennego namiastka porażającej machiny wynurza otchłań i cierpi czekając na spełnienie marzeń pragnących ziścić domniemane zamysły politycznych rozwiązań na dyszlu pokuty i starości duszy ogarniętej pozazmysłowym wywodem majętnego świata który odkrywszy prawdę żebrze o audiencję sumienia

historia która nie ma początku ani końca śmiga koło nosa leżącego w trawie zaskrońca [sub]Tekst był edytowany przez Święty dnia 26-09-2003 15:41.[/sub] [sub]Tekst był edytowany przez Święty dnia 26-09-2003 15:41.[/sub]

i treść i forma jest niestety uzależniona od stanu ducha spinki zatem...

ja tesz nie znalazłem

codziennie na starej, popękanej ławce siadają ludzie i rozmawiają a ona ich słucha codziennie przechodząc koło niej wszyscy wydają podobne odgłosy szurając butami a ona ich słucha codziennie słychac podobne głosy bawiących się dzieci a ona ich słucha codziennie jednakowe krakanie wron i śpiewy niewidocznych ptaków a ona ich słucha i nic nie może zrobić nawet nie może się poruszyć nawet nie wie co ma zrobić z tymi wspomnieniami tyle by mogła komuś opowiedzieć ciekawych rzeczy ale nie bo ona jest przecież tylko zwykłą zgubioną kiedyś przez małą dziewczynkę spinką do włosów

noo... ciekawy wierszyk i jeszcze z rymami :) angażuje w stan oczekiwania na coś, co zanim nadejdzie bedzie poprzedzone obiecaną wizją przeżyć :) mysle ze dotyczy podmiotu uogólnionego a nie konkretnego Pozdrawiam!

najwięcej gada a sam sie nie nada - to bylo o mnie samym!

Hmm... Niektóre fragmenciki obciąłem, żeby was nie wkurzać już tym potopem :) Musicie jednak być dla mnie nieco wyrozumiali... Potop muszę napisać wierszem i napiszę, czy się komuś to podoba, czy nie :)) hehe... i to linijka po linijce - Inne wiersze mogę spróbować, ale ostrzegam! - nigdy (prawie) nie piszę poważnie - za wsze z humorem - taki już jestem... Pozdrawiam!

... i wnet po śniegu konie zerwały się już do biegu. Zimne powietrze ich uderzyło pędem o twarze z potężną siłą. Zaniemówili i słychać było tylko świst mocno zmarzłego śniegu i krzyk woźnicy, który do biegu poganiał konie swymi batami. Sanie w śniegu świszczały płozami, konie parskały głośno nozdrzami. ... Zatem nadal wichrem gnały, dzień był jasny, mroźny, biały. Śnieg migotał, jakby nań iskry sypał ktoś ze sań. Białe dachy chat podobnych do kup śnieżnych skry strzelały. Kolumnami dymów zdobnych różem niebo spowijały. Stada wron polatywały, przed saniami, wśród przydrożnych i bezlistnych drzew, siadały kracząc głośno ze stron różnych. Głuchy bór sędziwy, cichy, spokój dawał im nielichy. Pod śnieżnymi okiściami las wydawał się wciąż spać. Leżał na nich śnieg płatami, by ochronę drzewom dać. Drzew mijanych migotanie dało odczuć wnet, że sanie coraz prędzej uciekały, jakby konie skrzydła miały. Od takiej jazdy w głowie się kręci i upojeniem błogim nęci. I choć zrazu jest niepokój, potem cisza, a wnet spokój... Iskry śniegu błyszczą, świecą... a ci coraz prędzej lecą... Oczy nie chcą się odemknąć, chociaż żarem mocno świecą. Niczym w śnie, chcesz chociaż jęknąć, a te lecą, lecą, lecą... Tak to borem podążali, i lecieli, i jechali... Dalej borem, dalej borem, śnieżnym torem, dalej borem... Drzewa, niczym pułk za pułkiem, uciekały bokiem, chyłkiem. Szumiał śnieg, parskały konie, więc trzymając się za dłonie, jako młodzi, siebie chciwi, razem byli tak szczęśliwi... [sub]Tekst był edytowany przez Święty dnia 24-09-2003 09:35.[/sub]