Wieczna jego rozstoja

Ktoś komu nasycająca mgła wyznaczyła
Ostoję w ukryciu,
Ktoś komu dolina zaczarowana
Błękitnym królestwem ukojenia się roztwarła.

Zakotwiczył serce rubinowe
Kamienny topór dzierżąc w pamieci.
Zakotwiczył serce rubinowe
A ciernowe strachy w niewoli pamięć zaciskały.

Pragnął miłować jak nikt kogo poznał
W wędrówce istnienia.
I kochał choć łyk powietrza
Gnił w cieniu przeszłego.

Wojenny tętent z oddali sztormy wzbierał
Waleczny nienawiści pęd niebiosa zakreślał.
I tak w miłości i tak w nienawiści
Trawił dni kolejnych bieg szarozłoty.

Strasznie udziwniony ten tekst...a może to ja zmęczona jestem?
Noc już późna,pora spać!
Jutro powrócę i może mój odbiór będzie inny!

Pozdrawiam.I.

hmmm
nawet fajny klimat zarysowany.


Pozdrawiam,
Kai Fist

Ja bym dodała,że ten wiersz mógłby ktoś zaśpiewać.Idealnie wpasował się w melodię,która przyszła mi do głowy,czytając go.pozdrawiam