nawlekam wszystkie

dlaczego
zajrzałam zimową nocą
pod poduszkę
nie było nikogo
ani pod zielonym drzewem
złotym od świec
to już kolejna wiosna
krwistością traw cię woła
ja je nawlekam wszystkie
na włos
i czekam

nie ma wysokich balkonów
ani koni karych
pod oknem
betonowy chodnik
i blizny odciętych skrzydeł
z czekania zszarzała skóra
i nie białe wcale dłonie
następne noce łapią do słoika
jak świerszcze


mówili ze przyjdziesz kiedyś
serce zmarznięte całować słowami
że będziesz miał dla mnie miłość
a ja dla ciebie koc i herbatę
że bedziesz szeptał w ciemności jesienią
a wiosną pokażesz jak wstaje świat z grobu
świece zapalisz w oknie
żebym wiedziała, że czekasz
i czekać będziesz aż serce stopnieje choć trochę

już nie ma błotnistych łąk
żabich stawów na polach za domem
nie skaczę po ciele kredowych cyferek
już mi włos za krótki by czekać śpiewając
ciebie jeszcze nie ma
już nie ma...

mówili ze przyjdziesz kiedyś
serce zmarznięte całować słowami
że będziesz miał dla mnie miłość
a ja dla ciebie koc i herbatę
że bedziesz szeptał w ciemności jesienią
a wiosną pokażesz jak wstaje świat z grobu
świece zapalisz w oknie
żebym wiedziała, że czekasz
i czekać będziesz aż serce stopnieje choć trochę

Którykolwiek wyrwać fragment...

każdym się zahłysnęłam..i ten ból..który serwujesz i o którym mówię wciąż Agniecha.
Jeśli ci powiem, że jesteś ozdobą tej strony to nie myśl, że mam na myśli choinkową bombkę.

ciepło cię ściskam Pani Poetko - Mirka

Mnóstwo tęsknoty i jednocześnie rezygnacji. Bardzo bliski mojemu stanowi ducha w chwili obecnej. Podoba mi się.