Destrukcja

Bezdenna otchłań uwalnia pragnienia
Wytworzone w chorych umysłach
A myśl zniewala chęć ciągłej destrukcji...
Ukrywam moje uczucia w pucharze z dłoni
Aby nie zamoczyły ich już żadne łzy
Ból napełnia mi serce
Że zapomniałem co to znaczy miłość
Teraz nic już z dawnych uczuć nie pozostało
Droga moja uwieńczona krwistym murem
Który jest zniesiony z mojego lęku
Dopiero teraz zrozumiałem
Że pustka od zawsze wypełniała moje usta
A słowa straciły znaczenie

Pamiętaj że zawsze po burzy jest słońce!

ciężko i pesymistycznie...

a poza tym zauważyłem że "już" za bardzo się powtarza :):):)

nie wiem dlaczego (może klimat)
ale przypomniał mi się "Enter Sandman"...

pozdrawiam gorąco i optymistycznie
Piotr Mogri

"A słowa straciły znaczenie" - w tym wierszu na pewno go nie mają

Tera

Tero - nie bądź taka surowa!

Gdyby go skrócić i powycinać zbędne słowa, inne zamienić - mogłoby wyjść coś sensownego. "Puchar dłoni" bardzo mi się podoba. "Pustka wypełniająca usta" też.

I to ciekawe, że w pucharze (który służy do wypełnienia go płynem) chowa się coś przed zamoczeniem...
Ale "krwisty mur z lęku"...nie, "bezdenna otchłań" - masło maślane, bo otchłań raczej z zasady jest bezdenna...

Cmok,
Catalina

Cat pare wersów czy słów nie ratuje wiersza, w tym przypadku tragicznego..

jestem zachwycona !!! Raphaelu, powaliłeś mnie na kolana !!! właśnie taką poezję uwielbiam :))) to jest dokładnie to co czułam jakiś czas temu...