Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Epizod


Henryk_Jakowiec

Rekomendowane odpowiedzi

@Franek K

Gdybym o tym pomyślał wcześniej to może bym tak zatytułował. Teraz już nie zmienię. Uważam, że Epizod też nie odbiega od normy. Przecież to jest właśnie cząstka jego życia. Co nieco zaś sugeruje ilość spożytego alkoholu.

 

Miałem flaszkę z niej, co nieco

upił mi ten mój koleżka,

który ze mną trzyma sztamę

i jak ja pod mostem mieszka.

 

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Jacek_K

Ponoć trening mistrzem czyni

i trenera tu nie trzeba

starczy setka białej wódki

do niej kawałeczek chleba

 

i po którejś tam powtórce

medal, szarfa i owacje

a od kumpli tych po fachu

nieprzerwane gratulacje.

 

Pozdrawiam i także życzę miłego dnia.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Marek.zak1

Rzec by można darmozjady

to teoria a praktyka

pokazuje rzeczywistość

zamiast bułki wolą łyka.

 

Byle tylko z alkoholem

choćby najgorszego sortu

są gotowi także wyssać

nawet nasączenie tortu

 

Jakość schodzi na plan dalszy

bez znaczenia są gatunki

dla nich bełty, denaturat

to też przedniej marki trunki.

 

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Marek.zak1

Siadłby sobie nad strumykiem

łykał wodę łyk za łykiem

to tak jakby pękł literek

a i w główce byłby szmerek

 

ten, co więcej ma rozumu

to by większą dawkę szumu

dostał gdzieś przy wodospadzie

szum też jest na autostradzie.

 

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Jacek_K

Każdy z nas jest swym kucharzem

każdy sobie los zgotuje

a jak jeszcze ma smykałkę

to na zewnątrz wypromuje.

 

Nie dotyczy to wyrzutków

tacy w każdej są rodzinie

topią swoje smutne życie

chcąc zapomnieć o przewinie.

 

Ta terapia jest doraźna

a poza tym więcej szkody

i uszczerbku na psychice

da łykanie mocnej wody.

 

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja nad nikim się nie pastwię

piszę, bo widziałem nieraz

takie scenki, co to o nich

mówi się, że tu i teraz.

 

Taki niereformowalny

twierdzi tak terapeuta

ze złej dogi nie zawróci

gdy w nim nicość tkwi i buta.

 

Owszem zdarza się czasami

że z manowców zejść na drogę

ktoś usilnie o to walczy

temu chętnie dopomogę.

 

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Tak, brak litery ż.

Mogę jedynie na swoje usprawiedliwienie powiedzieć tak:

Wiersz pisałem pomiędzy kolacją a śniadaniem. Miałem

prawo być głodnym i niewyspanym. Cóż mogą innego wymyślić.

Gratuluję spostrzegawczości.

 

Serdecznie pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Jacek_K

Pająk plecie pajęczynę

jest misterna, krągła, równa

los człowieczy też się splata

róże rosną koło gówna

 

Jedno pachnie drugie śmierdzi

przykładowa przeplatanka

w naszym życiu nie inaczej

co róż jakaś niespodzianka.

 

Rano człowiek wstaje rześki

a za chwilę mars na czole

kurczę muszę iść do pracy

lub na lekcjach siedzieć w szkole.

 

To jest właśnie karuzela

jedno z drugim się przeplata

i jesienią się zdarzają

dni gorące, symbol lata.

 

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Jacek_K

Piję jak inni i nie ukrywam

że przez rok jedną flaszkę spożywam

są przecież święta i imieniny

oraz spotkania w kręgu rodziny.

 

Kieliszek wódki mi nie zaszkodzi

więcej ode mnie to piją młodzi

a ja tak bardziej dla rytuału

kieliszek wódki sączę pomału.

 

Tak, więc nie jestem uzależniony

a pijąc siedzę tuż obok żony

i jasno widać piję dla smaku

lampeczkę wina, łyczek koniaku.

 

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Jacek_K @Jacek_K

Każdy z nas Polaków

spec od medycyny

wiemy, czym i po co

oraz co leczymy

 

także telewizja

poprzez moc reklamy

krzyczy do nas głośno

co zażywać mamy

 

lub czym się smarować

żeby nie swędziało

jakie łykać proszki

żeby nie bolało

 

po co nam lekarze

po co nam szpitale

lepiej je przerobić

na balowe sale.

 

Pozdrawiam

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

potem bekną ot żołądka

wymamroczą prawdy znane

buteleczkę za pazuchę

zatrzymają na wymianę

 

jeszcze drzewko zdążą podlać

by wyrosło hen wysoko

i skuleni na ławeczce

zasną bardzo bardzo słodko

 

jak ten jabcok z nutą siary

będą śnić że są już w niebie

moi drodzy nie do wiary

żaden covid ich nie weźmie

 

Heniu Twoje zdrowie zeszłorocznym

tegoroczne bąbelkuje:)))

 

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Ilu polaków udział w dyskusji

weźmie to tyle odmiennych zdań

obce mniej ważne albowiem własne

są wykładnikiem różnicy dlań

 

i choćby nawet nie mieli racji

ich musi zostać zawsze na wierzchu

choćby twierdzili i trwali przy tym

że słońce wschodzi z początkiem zmierzchu.

 

Do propagandy droga daleka

i trzeba mieć te zacięcie w sobie

ja propagandą się nie zajmuję

najwyżej jaja z niej sobie robię

 

nie każdy musi myśleć tak samo

bo przemyślenia mogą być różne

lekkie, poważne lub sowizdrzalskie

z godne z nauką a nawet próżne.

 

Pozdrawiam

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Właściwości alkoholu dla nich także dobrze znane

więc i drzewka po alejkach często przez nich obszczywane

bo wiadomo odór siarki szlak wędrówek im wyznacza

kiedy z rana po ciemności trzeba kupić coś na kaca

 

idą wtedy po omacku alejkami do sklepiku

zatrzymując się jedynie by pod drzewkiem zrobić siku.

powrót, choć tym samym szlakiem ciąży flaszką za pazuchą

a wiadomo, że ze zdrowiem u tych gości jest dość krucho

 

bardzo łatwo o nieszczęście, jeśli ktoś ma słabą wolę

kupił cztery a do kumpli doniósł tylko trzy jabole

konsternacja, przepychanki często nawet mordobicie

takie to urocze scenki często nam funduje życie.

 

 

Ech toasty, ech toasty

chciałoby się ponarzekać

bo nie można pić codziennie

na imprezy trzeba czekać

 

a i tak poleją skromnie

a gdy nie ma poganiacza

ten kto lubi więcej wypić

siedzi smutny i rozpacza.

 

Miło gościć, serdecznie pozdrawiam

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ja zaś już od rana walę

do sąsiada z naprzeciwka

porozmawiać o Polakach

więc na stół wędrują piwka

 

chociaż marni z nas sportowcy

w tej sztafecie prym wiedziemy

bo godzina nie minęła

a my czwarte już pijemy

 

oglądamy się za siebie

a rywali ani widu

nieruchomo sterczą w blokach

pewnie boją się covidu

 

dla nas lepiej, bo do mety

pozostało po trzy piwa

a nagrodą zero siedem

hura, górą komitywa.

 

 

Pozdrawiam

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zbliża się w dziwnej metalowej masce. Z wywierconymi w niej niesymetrycznie wieloma otworami. O różnej wielkości, różnym kształcie. Tam, gdzie powinny być oczy albo uszy, bądź usta… Coś, co jest zdeformowane zwielokrotnionymi mutacjami syndromu Proteusza, czy von Recklinghausena... Żywe, to? Martwe? Ani żywe, ani martwe. Idzie wolno w szpiczastej, nieziemskiej infule, jarzącej się na krawędziach odpryskami gwiazd. Idzie w ornacie do samej ziemi, ciągnąc za sobą szeroką szatę po podłodze usianej miliardami ostrych jak brzytwa opiłków żelaza. Najpewniej chce wydawać się większym. Tylko po, co? Przecież jest już i tak największym wobec swojej ofiary. Jest tego dużo, tych wielobarwnych luminescencji i tych wszystkich mżeń. Jakichś takich niepodobnych do samych siebie w tej całej gmatwaninie barw, wziętych jakby z delirycznej, przepojonej alkoholem maligny. Idzie wolno, albo bardziej skrada się jak mięsożerca. Stąpa po rozsypujących się truchłach, których całe stosy piętrzą się po ciemnych kątach, bądź wypadają z niedomkniętych metalowych szaf…   Lecz oto zatrzymuje się w blasku księżyca. W srebrnej poświacie padającej z ukosa przez wysokie witraże tak jakby fabrycznej hali. Rozkłada szeroko ramiona z obfitymi mankietami, upodabniając się cośkolwiek do krzyża. W rozbrzmiałym nagle wielogłosowym organum, płynącym gdzieś z głębokich trzewi. Rozbłyskują świece. Ktoś je zapala, lecz nie widzę w półmroku, kto. Jedynie jakieś cienie snują się w oddali, aby rozfrunąć się z nagłym krakaniem niczym czarne kruki, co obsiadają pod stropem kratownicę gigantycznej suwnicy. Otaczają mnie pogłosy metalicznych stukań, chrzęstów w tym grobowcu martwych maszyn. Pośród pogiętych blach, zardzewiałych prętów, zdewastowanych frezarek z opuszczonymi głowami… W odorze rozkładu rdzawych smug znaczących ich puste w środku korpusy… Wśród plątaniny niekończących się rur, rozbebeszonych rozdzielni prądu, sterowniczych pulpitów, nieruchomych zegarów…   Tryliony komórek naciekają wszystko w szmerze nieskończonego wzrostu. Pośród zwisających zewsząd cuchnących szmat przedziera się niezwyciężona śmierć. Na aluminiowym stole resztki spalonej skóry. Skierowane w dół oko kobaltowej lampy zdaje się nadal je przewiercać kaskadą rozpędzonych protonów. Mimo że wszystko jest milczące, dawno zaprzepaszczone w czasie i bezczasie… Nie zatrzymało to tryumfalnego pochodu nienasyconej śmierci. Okrytej chitynowym pancerzem. Przecinającej powietrze brunatnymi szczypcami… To się wciąż przemieszcza, ciągnąc za sobą rój czarnych pikseli. W jednostajnym i meczącym, minimalistycznym drone. Na zasadzie długich i powtarzających się dźwięków przypominających burdony. Przemieszcza się jak ćmiący, tępy ból w piskliwym szumie gorączki.   A przechodzi? Nie. Nie przechodzi wcale. Zatrzymało się, jarząc się coraz bardziej na krawędziach. Błyskając rytmicznie. Stąpa w miejscu jak bicie serca. W tym całym obrzydliwym pulsowaniu słyszalnym głęboko w rozpalonych meandrach mózgu, przypominającym uderzenia ciężkiego młota. Szum idzie zewsząd, jak mikrofalowe promieniowanie tła. Na ścianie tkwiący cień mojej czaszki pełga w nerwowych oddechach nocy. W dzwoniącej ciszy nadchodzącego sztormu. Chwytam się desek, prętów, wszystkiego, aby nie stracić świadomości. Nie zemdleć. Sześciany powietrza już furkoczą od nastroszonych piór. Otaczają mnie całe ich roje. Tnąc wszystko stalowymi dziobami, spadają ze świstem en masse. Wbijają się głęboko aż po rdzeń. Przebijają się z trzaskiem poprzez mury, podłogi. Jak te świdry, udary, pneumatyczne młoty… Poprzez krzyki malarycznych drżeń, które nawarstwiają się i błądzą echem jak rezonujące w oknach brzęczące szkło.   Poprzez śmierć.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-26)      
    • @andreas Bo poeci to podobno wrażliwi, empatyczni ludzie :) Zdrówka też :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      A to jest ciekawe i mądre spostrzeżenie :) Dzięki za refleksję i zatrzymanie się pod wierszem :)   Pozdrawiam    Deo
    • Popada; rano narada - pop.    
    • @poezja.tanczy   Dzięki. Pozdrawiam.   @Jacek_Suchowicz   A ziemia wiosną się odrodziła...   Dzięki.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...