Drabble↔Drabiny / Ciężar Logiki

Drabiny

Mleczna poświata nakryła mgielnym całunem pępek świata. Czyli mnie.

Tak pomyślałem w czasie snu. W realnym świecie głupio myśleć w ten sposób.

Nie uchodzi być pysznym ciastkiem.

Można być zjedzonym i wydalonym jako pozostałość subiektywnej wielkości.

Mimo warunków zasłaniających ujrzałem drabinę.

Zacząłem wchodzić, by zdobyć najwyższy szczebel rozwoju. Zostać Mistrzem.

Będąc w połowie drogi, dostrzegłem obok drugą.

Gościu stał na pierwszym, ale i tak był wyżej ode mnie.

Po drugiej stronie zlokalizowałem następną.

Stał na ostatnim szczeblu, lecz był niżej niż ja.

Gdy się obudziłem, doszedłem – nie po drabinie – do wniosku,

że nie ważna ilość szczebli, tylko proporcjonalna wielkość obiektu.

Ciężar logiki

Po przebudzeniu stwierdził,

że jest w środku okrągłego pomieszczenia, wyciosanego w litej skale.

Było w miarę jasno, chociaż nigdzie nie dostrzegł źródła światła.

Zaczął chodzić w kółko i doszedł do wniosku, że to żart lub dalszy ciąg snu.

Niestety. Setki razy zasypiał, budził się, chodził i znowu zasypiał.

Stracił rachubę czasu.

Nie odczuwał pragnienia, głodu, zmęczenia i braku powietrza.

To czego doświadczał,

powinno go skłonić do zweryfikowania rzeczywistości, dobrze mu znanej.

Aż kiedyś ujrzał obraz na szarej powierzchni.

Postać zginała palce, wstecznie odliczając.

Nawet wtedy nie pomyślał o najbardziej oczywistym rozwiązaniu,

pasującym do sytuacji.

Żeby po prostu przejść przez ścianę.

pozdrawiam 

z tą drabiną to dobry pomysł