Drugie skrzypce

Czasami jednak się zdarza, że opętany pianista w barze życia zagra to, co potrzeba, a ja lekką ręką zerwę - watę cukrową z nieba

Wrócę do domu i zasiądę nad talerzem z  nierozmowną makrelą, zapytam się psychiatry, czy przyjmują w niedzielę, zrobię sobie łebski szałas - mam w szufladzie nowe bierki, i zaproszę doń... tak,  Stwórcę! - na salceson i cukierki, i utniemy jakieś miłe solilokwium - nieodbytej pogawędki, a nazajutrz kołacz z makiem, poncz i piwo - przelejemy do manierki ...

Trochę życia, gdyż pianista opętany musi życie owo poić - gdy preludium piszczy z głodu, kontrapunktem skórę łoi, i wygrywa tę melodię, tę melodię, co czasami źle wybrzmiewa - pewnie głodna! Rozstrojenie? Ech, to życie! Słyszysz ...? Śpiewa!!!