Mururoa

(Z cyklu: Pacyfik – sen wiekuisty)

***

Spieniona nawała

naciera

na

… ląd...

Przemyka po wilgotnych, gładkich kamieniach słońce i zsuwa się w daleki odmęt

zarys

… białego obłoku…

Chłodny wiatr na twarzy,

w rozwianych włosach…

W nozdrzach intensywny

… zapach

soli…

… nieskończone falowanie ginie w kobaltowym błękicie

nieba…

Zamyka się we mnie, tworząc jakąś nową rzeczywistość, nowe widzenie

w migocie

jaskrawych refleksów…

… poza mną ― krajobraz skurczył się

i

poszarzał…

…

Jeszcze do tej pory wyczuwam ten ruch cząstek,

to wirowanie atomów, których blask tak bardzo oślepiał

i palił…

… wwiercał się

do

mózgu…

Czuję wciąż ten ból,

odnajdując trop

swojego dawnego wcielenia.

…

… zmieszane epoki, przeskakujące daty…

Gładzę palcami zdeformowane przedmioty, popękane ściany betonowych bunkrów

z rdzawymi,

pionowymi smugami…

… ciemno-brunatne bąble ― piętno nuklearnego piekła…

Poskręcane,

… … zbrojeniowe pręty…

…

Zatykam instynktownie uszy, lecz ―

to tylko huk pędzących fal,

które załamują się na opuszczonym, nasiąkniętym radiacją nabrzeżu…

Wszystko umarło, zapadło w sen wiekuisty.

Stało się przystanią dla zagubionych duchów, przepadających w dziwnej substancji

czasu.

Więc i ja ―

nie mogę być żywy.

… od dawna ―

… … nie jestem żywy.

(Włodzimierz Zastawniak, 2017-03-18)

Mururoa – atol na Oceanie Spokojnym, wchodzący w skład Polinezji Francuskiej, w archipelagu Taumotu. W latach 1966–1996 był wykorzystywany przez Francję, jako poligon do testowania broni jądrowej.