Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

modlitwa urojonego

ais

Przez ais
w Wiersze gotowe

 Udostępnij

Rekomendowane odpowiedzi

Domanski

Domanski

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

 

Panie... Panowie...

 

Ale to juz bylo napisane! I nieco lepiej...

 

 

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Ballada o dzieciństwie  

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

   

Ja się na ten świat podły nie pchałem.

Mimo woli zaczęło się życie -

Ciemną nocą poczęty zostałem,

Urodziłem się jednak o świcie.

 

Spokój miałem przez dziewięć miesięcy.

Rok nie wyrok - pojąłem to w mig...

Syto, ciepło, bezpiecznie. Cóż więcej

Może chcieć człowiek nim pozna krzyk?

 

Dziękuję, wszyscy święci, że tak splątać dni zechcieliście, By tata z mamą spotkał się, pokochał ją i spłodził mnie. To był niedobry bardzo czas na czułość, miłość, związek dusz... Historia wielka gnała nas tam, skąd powrotu nie ma już. Kochali się, gdy wzięli ich i śmierć pisana była im. Przeżyli, mimo losów złych... Przeżyli wierni sercom swym. Jest dokument ważniejszy od wierszy - W swej metryce mam wpis drukiem tłustym, Że na wolność wyszedłem raz pierwszy W tysiąc dziewięćset trzydziestym ósmym. Winnych długo w pamięci szukałem, Winnych zsyłkom, rewizjom i łzom... Urodziłem się. Trwałem. Przetrwałem. Na Mieszczańskiej stał mój pierwszy dom. A tam za ścianką z prostych dech dzielących salon na izb sześć Samogon gorzki, gorzki śmiech - gdy pije się, mniej chce się jeść. Kto mieszkał tam, ten równość zna; po równo głód, i smród, i płacz. Trzydzieści osiem rodzin, a na wszystkie klitki jeden sracz. Na ścianach, na sufitach grzyb. Brak prądu. Wyłączyli gaz. Gazety w oknach zamiast szyb. Kopiejki odmierzają czas. Nie schodziła do schronu sąsiadka, Gdy syrena nad miastem zawyła. Wojna nie przerażała trzylatka, Tylko matka się strasznie martwiła. Każdy dzielił zapałkę na czworo, Naród cierpiał, cierpiałem i ja - Bardzo ciężko musiało być, skoro Na konserwy zabrali mi psa. Lecz słońce pomagało żyć wśród grobów rodząc się co dnia... Więc żył Jewdoki Kiryłlicz i Kisja Mojisiejewna. Pytała go: - Synkowie gdzie? - Na froncie poginęli gdzieś! Ech, Kisja, ty pokochaj mnie! Ty synów utraciłaś też! Ty jesteś sama i ja sam, więc na gadanie ludzkie pluj. Pozabijali dzieci nam. Być może - wróg. Być może - swój. Wojna dla nas legendą się stała, Całą wojnę się w wojnę bawiłem. „Wcześniak” na mnie dzieciarnia wołała, Chociaż wcale wcześniakiem nie byłem. Wszędzie wokół czyhali wrogowie, Kto w niewoli - ten zdrajca i wróg... Powracali do domów ojcowie, Chociaż obcy już był domu próg. A ciocia Zina szlafrok ma z jedwabiu, boa z ptasich piór, A Wowa się na ciuchach zna, a jego tata to nasz wzór: W Japonii zdobył futer skład. W Berlinie zdobył salon mód. Do domu na króciutko wpadł - z Zachodu jedzie znów na Wschód. Mój ojciec podarował mi pagony - słyszę Wowki śmiech, Bo z wysiedlanych miast i wsi wojenne łupy brać nie grzech. Świat widzieli. I za to wypili. Długo pili i długo trzeźwieli. Opłakali tych, co nie przeżyli, Ci, co wszystko zapomnieć musieli. Ojciec Witki i Gienek kopali Stację metra - nie liczył nikt strat. Jest światełko w tunelu, kłamali, Przebijemy się na lepszy świat. A Witka nie pracował, bo zupełnie inny wybrał cel. I trafił. Szybko trafił do aresztów, do więziennych cel. Do muru już przyparty był, nie sypnął kumpli. Nie ma co! Sam wybrał drogę. Żył jak żył. Pod ścianę postawili go... Ojcowie znali życie, lecz my wykrzyczeliśmy im w twarz, Że nasze życie - nasza rzecz! I nasze winy, Ojcze nasz... Dziś „ojczyzna” to śmieszne dość słowo, Gdy dokoła pic i czarne Wołgi... Oddawaliśmy krew honorowo, Chociaż każdy iść wolał na czołgi, Każdy pragnął mieć ranę po kuli I umierać... Umierać nie żal! Chłopcy noże z resorów wykuli - Właśnie tak hartowała się stal. Gdy przyszło się na meczu tłuc, już każdy ostry bagnet miał I nikotynę z czarnych płuc kwiatową wodą spłukać chciał. Dorośliśmy za szybko zbyt... W niewoli Niemców skręcał głód, Więc handel zagraniczny kwitł - za suchy chleb żyletek w bród! Los w noża zaczął z nami grać i każdy krew na rękach miał. Romantyk z dziwką poszedł spać. Bandytą się poeta stał.                                         Podłe czasy nas wychowywały. Człowiek rósł, a wartości karlały. I płynęły, gdzie trzeba kanały. I wpadały, jak trzeba, gdzie miały. Dzieci byłych sierżantów, majorów, Dziś patronów stadionów i szkół, Dokonały własnego wyboru - W własnej woli stoczyły się w dół.

© Roman Kołakowski. Tłumaczenie, 2005
© Mirosław Baka + Artur Barciś + Mirosław Czyżykiewicz + Mariusz Kiljan + Adam Nowak + Artur Żmijewski. , 2005 [7:45]
© Roman Kołakowski. , ?
Edytowane przez Domanski (wyświetl historię edycji)
1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
ais

ais

Opublikowano
  • Autor
Opublikowano

@Domanski  Bardziej lubisz Rosję, czy Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich? W sumie to bez różnicy. Tylko zważ na fakt, że nie każdy jest miłośnikiem. Mimo iż w wielu miejscach wkliłeś Wysockiego, to dziękuję, że i u mnie ma swoje miejsce.

Pozdrawiam.

 

@nocnakuna Dziękuję za podobanie! Pozdrawiam!

 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Domanski

Domanski

Opublikowano
Opublikowano (edytowane)

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

 

Dobrze wiecie, gazdo, iz Polska Rzecz Pospolita Ludowa byla niepodlega tylko tak, dla pozoru, a tak naparawde to byla 16ta republika ZR... No coz to jest cesc naszej historii...  nie mozemy tego odzucac... Inacez czlowiek doslownie moze schudnac... A za to jest mandat... sami preciez dobrze o tym wiecie...

 

 

 

p.s. Ja mowil towarzys pierwszy sekrtetarz Władysław Gomułka - "Z moskalem mozna rozmawiac tylko bijac go w morde"

Edytowane przez Domanski (wyświetl historię edycji)
1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Magdaleno, władze - jak to władze - na pewno nie usankcjonowały tego co chciał lud (bo ten najlepiej w ciemnocie jest trzymać), tylko to, co same sobie w swoich obłudnych szarych komórach w tym względzie umyśliły. Z hipokryzją sięgającą gwiazd, czy kosmosu - dla mnie rzecz obojętna. Czy z premedytacją i czy na przekór, bo wcale do tamtego momentu nie było z poprzednią "wersją" najgorzej, nie wiem. Ale celu nie jest trudno się domyślić - po pierwsze MOC wydaje się być tym większa im z wyższego pułapu biją gromy. Dlatego m.in. tak wysokie budowano katedry. Po drugie przyjmowano rozwiązania, które były na rękę kościołowi, ale i władcom. Poza tym harmonia z naturą w największym skrócie stała się dla kościoła niemiła i kojarzona bardziej z wizerunkiem diabla niż obrazem duchowości i piękna. Dualizm i tzw. rzeczywistość czarno-biała, czyli "słuszna", kompletnie odmienna od kultury antycznej, gdzie pokojową koegzystencję poglądów,nauki, religii przeciwstawiono światopoglądowi jedynie słusznemu. Najbardziej dziwi bezkrytyczne przyjęcie tak irracjonalnej teorii w XIX wieku - "Credo, quia absurdum" (Tertulian).

Ktoś mądrze powiedział "lepsze jest wrogiem dobrego".  :)

1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
jan_komułzykant

jan_komułzykant

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Hmm, nie chciałem Cię urazić i nie wiem co Ci odpowiedzieć. Ale w końcu każdy ma prawo do własnej interpretacji.

Ja po prostu nie zauważyłem, żeby chodziło o Marię, matkę Chrystusa. Tę o ile wiem zwą "zawsze Dziewicą", dlatego nie mam wątpliwości, że chodziło Autorce też o Marię, ale Magdalenę - mającą rzeczywiście najstarszy zawód świata w swojej świętej biografii. Na szczęście tej na żadnym soborze w dziewicę już nie przemieniono. :)

1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach
Magdalena

Magdalena

Opublikowano
Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Może to i pawda co mówią o czarnych

Ale nasi przecież wygrali z Manim

Często mówią o depozycie wiary

Patryści może wszystko jaśniej znali

Ale przeszły wieki a chłopaki zostały

Grzebią się ale jeszcze

się nie pogrzebali

A gotyk, Boże mój...

katedry przecież stoją

wściekle piękne

są dziwki w historii  

 

 

  

 

 

 

1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się
 Udostępnij
Tematy


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Arsis
      Cancer

      Przez Arsis · Opublikowano

      Zbliża się w dziwnej metalowej masce. Z wywierconymi w niej niesymetrycznie wieloma otworami. O różnej wielkości, różnym kształcie. Tam, gdzie powinny być oczy albo uszy, bądź usta… Coś, co jest zdeformowane zwielokrotnionymi mutacjami syndromu Proteusza, czy von Recklinghausena... Żywe, to? Martwe? Ani żywe, ani martwe. Idzie wolno w szpiczastej, nieziemskiej infule, jarzącej się na krawędziach odpryskami gwiazd. Idzie w ornacie do samej ziemi, ciągnąc za sobą szeroką szatę po podłodze usianej miliardami ostrych jak brzytwa opiłków żelaza. Najpewniej chce wydawać się większym. Tylko po, co? Przecież jest już i tak największym wobec swojej ofiary. Jest tego dużo, tych wielobarwnych luminescencji i tych wszystkich mżeń. Jakichś takich niepodobnych do samych siebie w tej całej gmatwaninie barw, wziętych jakby z delirycznej, przepojonej alkoholem maligny. Idzie wolno, albo bardziej skrada się jak mięsożerca. Stąpa po rozsypujących się truchłach, których całe stosy piętrzą się po ciemnych kątach, bądź wypadają z niedomkniętych metalowych szaf…   Lecz oto zatrzymuje się w blasku księżyca. W srebrnej poświacie padającej z ukosa przez wysokie witraże tak jakby fabrycznej hali. Rozkłada szeroko ramiona z obfitymi mankietami, upodabniając się cośkolwiek do krzyża. W rozbrzmiałym nagle wielogłosowym organum, płynącym gdzieś z głębokich trzewi. Rozbłyskują świece. Ktoś je zapala, lecz nie widzę w półmroku, kto. Jedynie jakieś cienie snują się w oddali, aby rozfrunąć się z nagłym krakaniem niczym czarne kruki, co obsiadają pod stropem kratownicę gigantycznej suwnicy. Otaczają mnie pogłosy metalicznych stukań, chrzęstów w tym grobowcu martwych maszyn. Pośród pogiętych blach, zardzewiałych prętów, zdewastowanych frezarek z opuszczonymi głowami… W odorze rozkładu rdzawych smug znaczących ich puste w środku korpusy… Wśród plątaniny niekończących się rur, rozbebeszonych rozdzielni prądu, sterowniczych pulpitów, nieruchomych zegarów…   Tryliony komórek naciekają wszystko w szmerze nieskończonego wzrostu. Pośród zwisających zewsząd cuchnących szmat przedziera się niezwyciężona śmierć. Na aluminiowym stole resztki spalonej skóry. Skierowane w dół oko kobaltowej lampy zdaje się nadal je przewiercać kaskadą rozpędzonych protonów. Mimo że wszystko jest milczące, dawno zaprzepaszczone w czasie i bezczasie… Nie zatrzymało to tryumfalnego pochodu nienasyconej śmierci. Okrytej chitynowym pancerzem. Przecinającej powietrze brunatnymi szczypcami… To się wciąż przemieszcza, ciągnąc za sobą rój czarnych pikseli. W jednostajnym i meczącym, minimalistycznym drone. Na zasadzie długich i powtarzających się dźwięków przypominających burdony. Przemieszcza się jak ćmiący, tępy ból w piskliwym szumie gorączki.   A przechodzi? Nie. Nie przechodzi wcale. Zatrzymało się, jarząc się coraz bardziej na krawędziach. Błyskając rytmicznie. Stąpa w miejscu jak bicie serca. W tym całym obrzydliwym pulsowaniu słyszalnym głęboko w rozpalonych meandrach mózgu, przypominającym uderzenia ciężkiego młota. Szum idzie zewsząd, jak mikrofalowe promieniowanie tła. Na ścianie tkwiący cień mojej czaszki pełga w nerwowych oddechach nocy. W dzwoniącej ciszy nadchodzącego sztormu. Chwytam się desek, prętów, wszystkiego, aby nie stracić świadomości. Nie zemdleć. Sześciany powietrza już furkoczą od nastroszonych piór. Otaczają mnie całe ich roje. Tnąc wszystko stalowymi dziobami, spadają ze świstem en masse. Wbijają się głęboko aż po rdzeń. Przebijają się z trzaskiem poprzez mury, podłogi. Jak te świdry, udary, pneumatyczne młoty… Poprzez krzyki malarycznych drżeń, które nawarstwiają się i błądzą echem jak rezonujące w oknach brzęczące szkło.   Poprzez śmierć.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-26)      
    • Deonix_
      Erotyk prawie karaibski

      Przez Deonix_ · Opublikowano

      @andreas Bo poeci to podobno wrażliwi, empatyczni ludzie :) Zdrówka też :)
    • Deonix_
      Nie jestem super

      Przez Deonix_ · Opublikowano

      Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      A to jest ciekawe i mądre spostrzeżenie :) Dzięki za refleksję i zatrzymanie się pod wierszem :)   Pozdrawiam    Deo
    • M_arianna_
      Rambo, Bob mar

      Przez M_arianna_ · Opublikowano

      Popada; rano narada - pop.    
    • M_arianna_
      Ziemia

      Przez M_arianna_ · Opublikowano

      @poezja.tanczy   Dzięki. Pozdrawiam.   @Jacek_Suchowicz   A ziemia wiosną się odrodziła...   Dzięki.

  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...