Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki

Rekomendowane odpowiedzi

Opublikowano (edytowane)

bywam chamem plując na konwenanse
bywam też draniem zapatrzonym w siebie
bywam złodziejem co ma zręczne palce
bywam zbłąkany bo wciąż wiele nie wiem

 

bywam szarmancki z francuskim uśmiechem

bywam rycerski na wzór ideałów
bywam uczciwy z gołębim sercem
bywam też bystry w przypływie morałów

 

bywam wulgarny nie znając granic
bywam arogancki gdy rośnie ego
i pełen patosu na wpół deklamacji
bywam bufonem gdy forma ma przerost

 

bywam elokwentny wiążąc słów bukiety
bywam skromnym prawie ascetą
szczerym do bólu naiwnym dzieckiem
czasami bywam bo jestem człowiekiem

Edytowane przez Moondog91 (wyświetl historię edycji)
Opublikowano

Całkiem fajne, ale wolałabym pełną konsekwencję, jednak w przedostatniej strofie wiersz się załamuje i powstaje schodeczek, trochę mnie to uwiera.

Ale jak napisałam całość na tak.

Zdrowia!

Opublikowano

@AOU dzięki 

pewnie zauważyłeś że chodzi o skrajności i przeplatane strofy są celowe 

dzieląc wiersz na pół każda linijka jest zaprzeczeniem tej z poprzedniej strofy

niemniej każdy ma prawo do swojej opinii 

pozdrawiam i też zdrówka

 

Opublikowano

A mnie się podoba, bo chcemy, czy nie w każdym z nas jest po trosze z opisanych cech, chociaż nie zawsze z tego zdajemy sobie sprawę, a może nie chcemy, bo się tego wstydzimy. Podoba mi się też dystans do samego siebie. Dojrzały tekst. Bardzo na plus. 

Pozdrawiam. 

Opublikowano

Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

Sięomskło chyba ;p

Tutaj rytm się kruszy. Może by tak :(...) wiążąc słów bukiety ?

Poza tym, podobujemisie :)))

Jakąś część siebie odnajduję w tym tekście.

 

Pozdrawiam,

 

D.

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • kiedy trzymam cię za rękę, twoje drugie „ja” już się rozbiera, idziemy do łazienki, kafelki falują jak morze, żywioły w tobie budzą się i gasną.   mówisz „Lore!”, a brwi wiją się w grymasie dawnego głupstwa nad oczami mętnymi jak płuca palacza.   jadę z tobą przez wszystkie wersje ciebie: tę, co tańczyła na weselu, tę, co krzyczała na dzieci, tę, która pierwszy raz się zakochała i tę, która dziś pyta mnie, jak mam na imię.   kiedy trzymam cię za rękę, to jest jedyne, co łączy cię z jakimkolwiek „tu”, z jakimkolwiek „teraz”.   pytasz, czy idziemy do łóżka, ja poprawiam poduszkę, podciągam barierkę, liczę oddechy. dla ciebie każda noc jest jeszcze jedną szansą na młodość, dla mnie – kolejną służbą.   „nie spiesz się” – mówisz – „czas jest nasz”, a ja wiem, że twój zegarek rozsypał się na sekundy bez dat.   może dziś zaśniesz spokojnie, może będziesz wołać kogoś, kto nie żyje od trzydziestu lat, może będziesz się śmiała, że w szufladzie rosną ci kwiaty.   o świcie otwieram okno, wpuszczam świeże powietrze, zapalam lampkę, żeby wygonić resztki nocy.   witasz dzień nie pamiętając, że wtuliłaś się we mnie jak dziecko, że płakałaś, że się bałaś, że znowu trzeba było zmienić prześcieradło.   kiedy trzymam cię za rękę, cały mój patos spada na ziemię razem z tym, co nie utrzymało się w ciele.
    • dogonić wiatr zrozumieć cień dotknąć myśli poczuć je   upić miłością nie bać sie smutku uśmiechać  co rano   ciągle być sobą podziwiać to co piękne nie  płakać   kochać co jest nie udawać że łatwe że nic nie boli   czy aż tak dużo chcę od życia które moją  drogą jest
    • *Afíste aftí tin prodosía na sas férei ton pio potapó thánato (gr) - Mam nadzieję, że ta zdrada przyniesie Ci najpodlejszą śmierć.     Zapatrzeni jak w obraz. Wybraliście ją na swoje zbawienie. Na swoją najpiękniejsza, jedyną miss. Przeżyłem lot w dziesięciopiętrową otchłań. Od dachu po bruk. Przez nią, lecz nie dla niej. W niej nie ma nic z kobiety. We mnie, nie ma nic z człowieka. Ja wierzę w moc zemsty. Więc proszę Cię o pomoc Eris. Zazdrość jest paliwem, najgorszych tragedii. Ten nóż jeszcze nie gardło a twarz Ci rozsieka.   Na Twoim ciele plugawym, wszelkie diabły spełniały swe dzikie rządzę. A ogary piekieł zostawiły ślady pazurów i zębów. A ja chcę wrócić w spokoju do swoich dzieł. Gdzie znam każdą literę. Gdzie obraz słowem maluję. Spokojna i pewna jest każda kreska. Gdzie znam wszystkich marsowych i posępnych królów. Proś ich o wybaczenie. Choć obca im jest litość i łaska.    
    • Murzyni Chińczycy Nordycy… – jednym po raczą pięknym… !      
    • Autor się rozpisał :) Dużo treści :)
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...