Karuzela z cysternami

Nie, nie. Tym razem nic mnie nie zmusi do napisania ‘poematu.’ Nic, tylko ciągle narzekam na nadmiar tematów.

A tyle wokół piękna: ludzi mijanych po raz pierwszy, pożegnań z bólem miłości, wyznań wplecionych w wiersze, kobiet w czerwonych beretach i mężczyzn z wadą zgryzu, niepokojących prognoz, gdzie niż ma przewagę nad wyżem...

Myślę o własnym pogrzebie, gdy słyszę jak dzwoni telefon: to będzie ... pewnie nie do mnie - to pewne 'na mur-beton'

A kiedy w ogóle był dzień, w którym mnie coś zamurowało?

Pamiętam! Jak Weronika - postanowiłam umrzeć, a jednak wróciłam cało: zrobiłam herbatę z krwawnika, kupiłam pół chleba z makiem i na barowym stołku – zasiadłam niezdarnym  okrakiem
Myśląc, jakby to było cudownie - zmruszeć bądź wyparować - utlenić się, zamienić w roztwór, zdematerializować

Wszystkie procesy myślowe wyrazić wartościowością
Reakcje dysocjacji - połączyć spójną jednością

W sukience z ultrafioletu wącham kolońską wodę: ''Pan pewnie w delegacji, szkolenie z nowości ''de mode''?

Nic mi nie odpowiedział. Przesiadł się całkiem gdzie indziej. Następnym razem umierać będę w Kirkuk - w podwójnie  oszklonej windzie ...

lubię sobie poczytać jak zawsze są pewne smaczki dla których warto. 

pzdr

Super tekścior. Cieszę się że zajrzałem, bo dawno nie czytałem czegoś tak dobrze napisanego.

Pozdrawiam