Robotyka

         graphics CC0

ecce homo – sumiennie puka się w pierś – [moja wina]... szepcze cicho

jest rok 1940 amerykański pisarz futurysta Isaac Asimov ogłasza

kodeks moralny maszyny

to trzy prawa robotyki

ecce homo – pomimo że jest klaustrofilem – wytycza otwarte kierunki:

1) robotowi nie wolno uszkodzić ludzkiej istoty

a brak działania maszyny nie może umożliwiać człowiekowi

czynienie zła

2) aparatura ma przestrzegać rozkazów ludzi – z wyłączeniem

warunku polecenia uszkodzenia samego robota

lub prób unicestwienia człowieka – przez maszynę

3) automat ma obowiązek chronić siebie – chyba że

ochrona koliduje

z pierwszym czy drugim prawem

ecce homo – oczarowany prawem robotyki [zaciekawia na chwilę Boga]

ludzki zachwyt: „Laws of Robotics” – Asimova publikują

w opowiadaniu „Runaround”w roku 1942 w Astounding Science fiction

[fast–forward] ~ bzzzzzt ~ przewijamy do przodu – o jakieś sto pięćdziesiąt lat

ecce homo – mózg pozytronowy uderza wirtualnie w matryce wyświetlacza

absurd – coraz więcej konfliktów i waśni z opornymi robotami

teraz etyka maszyn jest zmorą każdego jeszcze cielesnego inżyniera

automatyczne systemy na całym Bożym świecie wchodzą w interakcje

lecz zdolności poznawcze urządzeń nie pasują – do ludzi w mniejszości

kompanie gąsienicowe – teleczołgi – roboty rozbrajające [jeden fiut]

ecce homo – srebrny cybermoduł łomocze metalową macką w kadłub tułowia

wszystko niby zmierza do majestatu żywego neuronu [udaje Boga]

lecz dotrzeć nie potrafi – w sposób zaplanowany

a definicja cyborga jest ciągle przeszacowana etycznie

ecce homo – platynowo–irydowy kult sensora – ma gdzieś etykę – wczytuje Nietzsche

--

*ecce homo – zn. oto człowiek

jak dla mnie oryginalna treść i dałbym jednak bez wyjaśniacza z gwiazdką (oto człowiek) bo tekst i tak raczej do przeczytania przez wtajemniczonych albo odważnych.

szukałem w necie "klaustrofil" - nie znalazłem. to określenie odautorskie czy słabo szukałem...?

pozdrawiam

Nie wiem w jakim kontekście napisałeś, że tekst jest dla odważnych, dotyczy bowiem pewnych faktów historycznych z dziedziny robotyki i prozy sci fi, a i bezpośrednio nawiązuje do przyszłości mniej więcej roku ok. 2090, (teleportacja o 150 lat) → 18 wers.

Dziękuję, za oryginalną treść, super miło; natomiast żaden przypis nie powinien stanowić problemów, jedynie wspomaga czytelnika, i taka jest rola didaskaliów. Kiedyś o tym zdaje się tu wspominałem. Nie ma przecież obowiązku ich czytania.

Określenie Klaustrofil – ok. Może być i odautorskie.

Klaustro(fil) – od klaustro(filia) >claustrum – zamknięcie; rygiel; i gr. philia – przyjaźń lub upodobanie.

to przeciwieństwo (antonim) klaustro(foba) – od klaustro(fobii) >claustrum – zamknięcie; rygiel; i gr. phobos –strach, lęk,

czyli w rozumieniu dosłownym:

klaustrofob to ktoś wykazujący lęk do przebywania w małych pomieszczeniach, klaustrofil będzie więc to ktoś kto wykazuje (potrzebę) przebywania w małych pomieszczeniach i ma lęk strach przed przestrzenią.

Rzeczywiście nie znalazłem klaustrofila w słownikach, ale nie znalazłem również kilku z poniższych... (filii) („upodobań”), a na pewno funkcjonują w powszechnym obiegu.

np: Kseno(fil) – od kseno(filia), zoo(fil) – od zoo(fillia), ojko(fil) – ojko(filia), biblio(fil) – od biblio(filia), demo(fil) – od demo(filia), eko(fil) – od eko(fila), kyno(fil) – kyno(filia), leuko(fil) – leuko(filia), polono(fil) – od polono(filia)... etc. etc. etc.

kseno – zamknięcie

zoo – zwierzę

ojko – dom, rodzina

biblio – książka

demo – wolność

eko – środowisko

kyno – pies

leuko – biały kolor

polono – polskość

z „domknięciem” (fob); (fobia) do podstawy słowotwórczej te pojęcia zmienią znaczenie na negatywne.

Może dopowiem, bo tekst nie jest jednoznaczny i czytelny. To Ecce Homo, (notabene jako minuskuła – z małych liter) to trochę odwołanie biblijne, napisałem z małej litery, bo nie miałem na względzie obrażania Majestatu Boga (jestem katolikiem), i fraza „ecce homo” nie odwołuje się bezpośrednio do Jezusa Chrystusa (ubiczowanego, przed Piłatem), raczej to odwołanie do sumienia nas ludzi współczesnych i tych historycznych bliskich ideowo Chrystusowi , do całej cywilizacji – ten człowiek we wierszu (podmiot liryczny) zauważ w pierwszym wersie jest jeszcze biologicznym człowiekiem (który potrafi uderzyć się w pierś, i powiedzieć – mea culpa, mówi szeptem, jest etyczny, a już w kolejnych paralelizmach składniowych (syntaktycznych), które wprowadzają to samo zdanie: „ecce homo”, a dokładniej to nawet jest anafora – czyli powtórzenie tego samego zwrotu na początku wersu, strofy, zdania – ten człowiek...

EWOLUUJE,... i coraz bardziej przypomina robota, by w epilogu reprezentować jakiś utopijny wirtualny system.

Wiersz jest przestrogą w uwikłaniu człowieka w nowe technologie, z którymi cywilizacja może mieć problem w przyszłości, ta metamorfoza podmiotu lirycznego nie jest zaprogramowana cywilizacyjnie, wydostaje się spod kontroli. Utwór ma oczywiście charakter czysto fikcyjny, nie jest to mesjanizm, czy wizjonerka, po prostu pewna konstatacja ubrana w metaforę.

Chyba to tyle, wrażenie odbiór utworu przez czytelnika jest jego osobistym prawem, to czytelnik buduje własną strefę interpretacji – i ja w to nie zamierzam wnikać czy moderować czytającego – tekst każdy czuje jak chce, i to jest również moją satysfakcją. Czyli – wszechstronność interpretacji. Pzdr! ;) Dzięki za komentarz.

@Tomasz Kucina Pomimo, że naprawdę ciężko się czyta Twoje eee opowiadanie, czy wizję przyszłości, to równie cieżko przejść koło tego tekstu obojętnie bo robi wrażenie, aha dziękuję za późniejsze rozwinięcie didaskalii, zaoszczędziło mi to sporo czasu, a czas cennym jest :)

Thx, za pochylenie się nad tekstem. Opowiadanie to jednak nie jest, zbyt zwięzła forma, bez rozbudowanych wątków pobocznych, obiektywizm narracyjny nie stanowi narzucenia norm sugerujących, tekst kładzie jedynie nacisk na człowieka i wartości humanistyczne, no ale każdy utwór ma własne kryterium. Forma jest rzeczywiście nieco pojemniejsza, najbliżej tu do definicyjnego wiersza epickiego, bo mamy podmiot liryczny – tu człowieka reprezentującego cywilizacje jakby zdefiniowaną w czasie.

Nie mogę jedynie zgodzić się, że (jak to okresliłeś) to odautorska – wizja przyszłości, nie, to nie wizja, raczej fikcyjny i wymyślony na potrzebę wiersza – wątek narrcyjny umiejscowiony we wrażeniu estetycznym i w trosce o człowieka, o przyszłość – stricte fantastyczny, quasi futurystyczny i w alternatywnym (w sensie) w dowolnym sposobie rozumienia tego utworu. O czym pisałem wyżej. To impesja. Raz jeszcze dzięki za komentarz. Zapraszam do śmiałego komentowania – w przyszłości.