Boisz się ...?

Na początku życia, klęcząc, kwitniesz i promieniujesz - przyrzekasz. Widzisz światło, wdychasz łunę. Później nagle  - "uświadamiasz sobie" - chcesz poprawiać, naprawiać, wynagradzasz. W swoich modlitwach zamiast "amen," mówisz: "przepraszam." A gdy szala się już przechyla ku nieznanej mgle, wiesz, że tu już nie sprzedają biletów na podróż z "tam" do "z powrotem." I patrzysz tylko bezradnie na nagość swojego grzechu. I jesteś w tym zupełnie sam. Bo zwyczajnie nie wiesz, kiedy przyjdzie ten dzień, gdy Bóg (jak mniemasz) postanowi cię ... zabić. A gdy już to zrobi – (KOMU)  powiesz wtedy: "przepraszam"...?