Wiersz

Tłoczą się w głowie słowa zawzięcie.

Chciałyby wskoczyć na kartkę naprędce.

By usiąść przy drugim, chwycić za rękę,

W ten sposób stworzyć zdanie jakieś piękne.

Zaś wers ów gotowy, jakże smukły i młody,

Przytuliłby kolejny w rym już całkiem nowy.

Nie zwlekałby zbyt długo duet ten swobodny,

Zaprosiłby inne pary w sposób bardzo godny.

A to towarzystwo w rzędy ustawione,

W zwrotkę na papierze byłoby splecione.

Dołączyły by do niej następne rzecz jasna,

Żeby tylko strona nie była zbyt ciasna.

Powstały korowód z tytułem na czele,

Chciałby od życia z pewnością niewiele.

Wystarczyłoby mu, aby być spełnionym

Gdyby go przeczytał czytelnik wyśniony

Witaj Kluczniku - z przyjemnością przeczytałem - 

                                                                                                 Pozd.