niemożliwe

niemożliwe przyszło dziś nocą

rozwaliło mój długi sen

jasnym blaskiem zabłysły oczy

w płuca wpłynął ożywczy tlen

spałem cicho w skromnej pościeli

tkana była z dostępnych chwil

brak powietrza głucho uwierał

ogród marzeń przykryły mgły

nie wierzyłem że to się zmieni

moje życie to prosty film

oczywisty w nim byłby koniec

lecz nie dzisiaj -  bo przyszłaś ty

Witam -  jest dostojnie  miło i czytelnie - lubię

tak prosto pisane wiersze Andrzeju.

                                                                                                  Pozd.

Choć podmiot liryczny nie wierzył już w zmiany, to jednak pozwolił "rozwalić" tę niewiarę i dotychczasową (prostą i smutną) oczywistość jego życia... To bardzo dużo :) I piękny wiersz. Pozdrawiam.

Prosty człowiek jestem to i proste pisanie.

Liryka politechniczna

jestem inżynier - nie humanista.

Dziękuję i pozdrawiam

Tym niemożliwym trudno się oprzeć.

Ja nie potrafię.

Dziękuję i pozdrawiam.

Andrzeju, niemożliwe.? czytam, że jednak możliwe... :)

... lekusieńko skrzywiłam się na pierwszy wers, ale tkanie z dostępnych chwil... ujęło.

Ładnie, równiutko i przyjemnie w wersach.

Pozdrawiam.

Andrzeju,

ojej, miłe emocje w wersach przesyłasz, aż się uśmiecham cała. Tekst równy, zgrabny, Natka wszystko opisała. ,) 

bb

Nie ma rzeczy niemożliwych.

Podobno,

Dziękuję i pozdrawiam

Miłe

bo przychodzi niemożliwe.

Dziękuję i pozdrawiam.

"Nie ma rzeczy niemożliwych"

@Pia

Dziękuję.

Kuba Sienkiewicz to mój ulubiony lekarz.

Pozdrawiam