Skocz do zawartości
Polski Portal Literacki
Wesprzyj Polski Portal Literacki i wyłącz reklamy

Polska Fatima


Gość

Rekomendowane odpowiedzi

Uganiając się za cudami po świecie, zapominamy, a może nawet w ogóle o tym nie wiemy, że w niewielkiej wiosce na Warmii znajduje się miejsce, w którym latem 1877 roku Matka Boska objawiła się polskim dzieciom. Wizjonerkami były dwie dziewczynki: dwunastoletnia wówczas Barbara Samulowska oraz trzynastoletnia Justyna Szafryńska. Wydarzenie nie miało charakteru jednorazowego, bowiem Maryja ukazywała się prawie trzy miesiące, codziennie od 27 czerwca do 16 września. Od samego początku budziło to wielką wściekłość władz pruskich, albowiem Królowa Polski miała czelność przemawiać do dzieci w języku polskim (gwara warmińska) zamiast w urzędowym języku niemieckim.

 

Objawienia Maryjne w Gietrzwałdzie (niem. Diettrichswalde leżącym 18 kilometrów na zachód od Olsztyna) z powodów politycznych oficjalnie zostały uznane przez Kościół katolicki za prawdziwe i autentyczne dopiero po stu latach, choć dla bezpośrednich obserwatorów tych wydarzeń ich autentyczność od początku nie budziła żadnych wątpliwości. Dla mnie nie budzi z co najmniej dwóch powodów.

 

Zapowiedziane przez Maryję uwolnienie od prześladowań polskiego Kościoła katolickiego w Prusach, połączone z całkowitym anulowaniem kulturkampfu nadeszło już po roku. Wątpię, żeby taka wizja mogła zrodzić się samoistnie w głowach dwóch warmińskich dziewczynek. To dowód nie do obalenia nawet dla największych sceptyków.

 

Ponadto Maryja ukazywała się jednocześnie dwóm osobom, które na bieżąco zdawały relacje z widzeń proboszczowi parafii, na terenie której rozgrywały się te wydarzenia. Nie jest więc możliwe, żeby kilkunastoletnie dzieci były zdolne do uzgodnienia między sobą co do szczegółów relacji przekazywanych księdzu. A wypytywane były bardzo szczegółowo nie tylko o zasłyszane słowa, ale także o wygląd Maryi i towarzyszącego jej otoczenia.

 

Wydarzeniom przyglądało się na bieżąco tysiące (często jednorazowo dziesiątki tysięcy) ludzi przybyłych z różnych stron Polski, będącej wówczas pod zaborami. Pielgrzymi przybywali masowo do Gietrzwałdu natychmiast po nagłośnieniu tego wydarzenia. W większości byli to wierzący katolicy, ale wielu było także bardzo sceptycznie albo nawet wrogo nastawionych do katolicyzmu niemieckojęzycznych protestantów, a nawet specjalnie wysłanych przez pruskie władze obserwatorów oraz urzędników i żandarmów.

 

Objawienia wydarzyły się w apogeum prowadzonego przez pruskie władze tzw. kulturkampfu, a więc brutalnej walki z Kościołem katolickim i polskością. Władze pruskie doskonale rozumiały, że tylko zniszczenie polskiego Kościoła pozwoli im przejąć rząd dusz nad polskojęzyczną ludnością Prus, która stanowiła wówczas prawie 1/3 obywateli państwa.

 

Podczas objawień dziewczynki zadawały Maryi różne pytania, a jedno z nich brzmiało: „Czy Kościół w Królestwie Polskim będzie oswobodzony?”, „Czy osierocone parafie na południowej Warmii wkrótce otrzymają kapłanów?” Maryja odpowiedziała na nie twierdząco, o ile ludzie będą gorliwie się o to modlić. Nie ulega wątpliwości, że ówczesny lud warmiński wymodlił sobie spełnienie tego proroctwa, bowiem już po roku anulowano większość ustaw antykościelnych, a sytuacja polskiego Kościoła uległa całkowitej odmianie. W obliczu rosnących w siłę ruchów lewackich Kościół katolicki z największego wroga został uznany przez Bismarcka za największego sojusznika w walce z tym nowym zagrożeniem.

 

Podczas ostatniego objawienia we wrześniu 1877 roku Matka Boska pobłogosławiła tryskająca na terenie przykościelnym źródełko, którego woda od tej chwili posiada właściwości uzdrawiające. Istnieje wiele świadectw ludzi uzdrowionych od rozmaitych chorób. I to jest dla mnie trzeci dowód prawdziwości cudownych objawień Matki Boskiej na Warmii.

 

Dlatego dziwię się, że mimo wielu niewątpliwych dowodów wiele osób wątpi czy podważa prawdziwość objawień gietrzwałdzkich.

Edytowane przez Gość (wyświetl historię edycji)
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Witold Szwedkowski a mógłbyś to bliżej wyjaśnić, co to ma do popularyzacji tych objawień?

@Marek.zak1 uważam prawdziwość tych objawień za sprawę, tak samo udowodnioną jak prawa termodynamiki, dlatego nie rozumiem, jaki może być inny powód, by w te objawienia nie wierzyć. Dziewczyny nie były ani chore psychicznie, ani oszustkami.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

@Marek.zak1 @Marek.zak1 uważam prawdziwość tych objawień za sprawę, tak samo udowodnioną jak prawa termodynamiki, dlatego nie rozumiem, jaki może być inny powód, by w te objawienia nie wierzyć. Dziewczyny nie były ani chore p@Marek.zak1 sychicznie, ani oszustkami.

 

 

Marku, skoro Ciebie to razi, to zmieniłem. Pozdrawiam.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Jeśli chcesz dodać odpowiedź, zaloguj się lub zarejestruj nowe konto

Jedynie zarejestrowani użytkownicy mogą komentować zawartość tej strony.

Zarejestruj nowe konto

Załóż nowe konto. To bardzo proste!

Zarejestruj się

Zaloguj się

Posiadasz już konto? Zaloguj się poniżej.

Zaloguj się


  • Zarejestruj się. To bardzo proste!

    Dzięki rejestracji zyskasz możliwość komentowania i dodawania własnych utworów.

  • Ostatnio dodane

  • Ostatnie komentarze

    • Zbliża się w dziwnej metalowej masce. Z wywierconymi w niej niesymetrycznie wieloma otworami. O różnej wielkości, różnym kształcie. Tam, gdzie powinny być oczy albo uszy, bądź usta… Coś, co jest zdeformowane zwielokrotnionymi mutacjami syndromu Proteusza, czy von Recklinghausena... Żywe, to? Martwe? Ani żywe, ani martwe. Idzie wolno w szpiczastej, nieziemskiej infule, jarzącej się na krawędziach odpryskami gwiazd. Idzie w ornacie do samej ziemi, ciągnąc za sobą szeroką szatę po podłodze usianej miliardami ostrych jak brzytwa opiłków żelaza. Najpewniej chce wydawać się większym. Tylko po, co? Przecież jest już i tak największym wobec swojej ofiary. Jest tego dużo, tych wielobarwnych luminescencji i tych wszystkich mżeń. Jakichś takich niepodobnych do samych siebie w tej całej gmatwaninie barw, wziętych jakby z delirycznej, przepojonej alkoholem maligny. Idzie wolno, albo bardziej skrada się jak mięsożerca. Stąpa po rozsypujących się truchłach, których całe stosy piętrzą się po ciemnych kątach, bądź wypadają z niedomkniętych metalowych szaf…   Lecz oto zatrzymuje się w blasku księżyca. W srebrnej poświacie padającej z ukosa przez wysokie witraże tak jakby fabrycznej hali. Rozkłada szeroko ramiona z obfitymi mankietami, upodabniając się cośkolwiek do krzyża. W rozbrzmiałym nagle wielogłosowym organum, płynącym gdzieś z głębokich trzewi. Rozbłyskują świece. Ktoś je zapala, lecz nie widzę w półmroku, kto. Jedynie jakieś cienie snują się w oddali, aby rozfrunąć się z nagłym krakaniem niczym czarne kruki, co obsiadają pod stropem kratownicę gigantycznej suwnicy. Otaczają mnie pogłosy metalicznych stukań, chrzęstów w tym grobowcu martwych maszyn. Pośród pogiętych blach, zardzewiałych prętów, zdewastowanych frezarek z opuszczonymi głowami… W odorze rozkładu rdzawych smug znaczących ich puste w środku korpusy… Wśród plątaniny niekończących się rur, rozbebeszonych rozdzielni prądu, sterowniczych pulpitów, nieruchomych zegarów…   Tryliony komórek naciekają wszystko w szmerze nieskończonego wzrostu. Pośród zwisających zewsząd cuchnących szmat przedziera się niezwyciężona śmierć. Na aluminiowym stole resztki spalonej skóry. Skierowane w dół oko kobaltowej lampy zdaje się nadal je przewiercać kaskadą rozpędzonych protonów. Mimo że wszystko jest milczące, dawno zaprzepaszczone w czasie i bezczasie… Nie zatrzymało to tryumfalnego pochodu nienasyconej śmierci. Okrytej chitynowym pancerzem. Przecinającej powietrze brunatnymi szczypcami… To się wciąż przemieszcza, ciągnąc za sobą rój czarnych pikseli. W jednostajnym i meczącym, minimalistycznym drone. Na zasadzie długich i powtarzających się dźwięków przypominających burdony. Przemieszcza się jak ćmiący, tępy ból w piskliwym szumie gorączki.   A przechodzi? Nie. Nie przechodzi wcale. Zatrzymało się, jarząc się coraz bardziej na krawędziach. Błyskając rytmicznie. Stąpa w miejscu jak bicie serca. W tym całym obrzydliwym pulsowaniu słyszalnym głęboko w rozpalonych meandrach mózgu, przypominającym uderzenia ciężkiego młota. Szum idzie zewsząd, jak mikrofalowe promieniowanie tła. Na ścianie tkwiący cień mojej czaszki pełga w nerwowych oddechach nocy. W dzwoniącej ciszy nadchodzącego sztormu. Chwytam się desek, prętów, wszystkiego, aby nie stracić świadomości. Nie zemdleć. Sześciany powietrza już furkoczą od nastroszonych piór. Otaczają mnie całe ich roje. Tnąc wszystko stalowymi dziobami, spadają ze świstem en masse. Wbijają się głęboko aż po rdzeń. Przebijają się z trzaskiem poprzez mury, podłogi. Jak te świdry, udary, pneumatyczne młoty… Poprzez krzyki malarycznych drżeń, które nawarstwiają się i błądzą echem jak rezonujące w oknach brzęczące szkło.   Poprzez śmierć.   (Włodzimierz Zastawniak, 2024-04-26)      
    • @andreas Bo poeci to podobno wrażliwi, empatyczni ludzie :) Zdrówka też :)
    • Zaloguj się, aby zobaczyć zawartość.

      A to jest ciekawe i mądre spostrzeżenie :) Dzięki za refleksję i zatrzymanie się pod wierszem :)   Pozdrawiam    Deo
    • Popada; rano narada - pop.    
    • @poezja.tanczy   Dzięki. Pozdrawiam.   @Jacek_Suchowicz   A ziemia wiosną się odrodziła...   Dzięki.
  • Najczęściej komentowane

×
×
  • Dodaj nową pozycję...