Nieśmiałość

Niesamowity wiersz!

Operujesz nie tylko słowami, ale taką gamą uczuć, że trafia w sedno.

Rewelacyjny przekaz, a pierwsza zwrotka to już w ogóle mi zaimponowała - fantastyczne intro!

Pozdrawiam!

@Artbook Dziękuję.

Myślę, że każdy, mniej lub bardziej, zmaga się z nieśmiałością. Nie cierpię tego uczucia, jednego z zabójców marzeń.

Ale powiem Ci, że z drugiej strony tego brakuje. Wszyscy jakoś tak się rozpychają, są zbyt pewni siebie, do celu po...

i w ogóle...

Co prawda, to prawda, wrażliwość i skromność (czyt. nieśmiałość, która jest myląca ze słabością) ma dzisiaj swoją cenę, ale z reguły tacy ludzie mają moc ;-)

Tak, to prawda, a dzisiejsze czasy promują takie zachowania. Mam dziwne wrażenie, że coraz bardziej promowana jest przebojowość i nadmierna ekstrawersja, właśnie kosztem tych wrażliwych ludzi. No ale cóż... przebojowość bardzo lubi pośpiech, a pośpiech bardzo lubi dzisiejsze czasy. ;-)

Podpisuję się pod przekazem Twojego wiersza. Doskonale oddaje on rozdarcie pomiędzy wrażliwością a przystosowaniem do tego, co narzuca świat oraz zmaganie ze światem - i ze sobą. Czy wrażliwość jest jedynie subiektywną ułudą, strefą komfortu, a wymogi świata - rzeczywistością? A może odwrotnie: może rozpędzony świat gna na oślep miażdżąc tych, którzy nie nadążają, a osobista wrażliwość staje się ostoją normalności? Jak jest naprawdę?

Pozdrawiam

@WarszawiAnka Tak mi się wydaje, że wrażliwość nie jest dzisiaj w cenie, co jest bardzo smutne. Świat wymaga teraz przebojowości, jakiejś takiej hmm... nadmiernej ekstrawersji, o której już pisałem. Wrażliwość przy tym schodzi na dalszy plan albo całkowicie zanika, no bo jakoś trzeba się do tego świata przystosować. 

Nie dajmy zdusić w sobie wrażliwości i bądźmy sobą, nie udając kogoś innego. Może nie przeskoczymy jakiegoś wysokiego pułapu zarobków czy innych "wartości" ale przynajmniej nie będziemy się oszukiwać. :-)

Wydaje mi się, że od nieśmiałości do skromności i prostoty i radości z nich wynikającej, może być bardzo blisko.., jak również odwrotnie - do niskiego poczucia wartości i kompleksów... Nieśmiałość jest jakby posrodku, bardzo świeża, żywa, wrazliwa, jak niemowlę... Obchodźmy sie z nią umiejetnie - delikatnie :)

A sam wiersz na pewno nie jest nieśmiały, bo czuje się w nim pewność i bogactwo słowa i umiejętność poetyckiego władania nim, które szczerze podziwiam. Jednak dlatego jakby troszeczkę "kłóci się" dla mnie z przesłaniem. Pozdrawiam :)

Z jednej strony się z Tobą zgodzę, ale z drugiej... nie chodzi o przeskakiwanie wysokiego pułapu, ale ogólnie o godne życie. Posłużę się tu obrazem przysłowiowego artysty głodującego na poddaszu. Tworzy zgodnie z własnym unikalnym natchnieniem, ale świat jego wrażliwości nie potrzebuje. Czy wobec tego ma nadal żyć we własnym świecie wyobcowany i nierozumiany (ale wierny sobie), czy dostosować się z konieczności i tworzyć to, co się "sprzeda", aby móc normalnie funkcjonować i posiadać płaszczyznę porozumienia z innymi?

Pozdrawiam

Masz rację, wiersz wcale nie jest nieśmiały... :)

Może dlatego, że niektóre osoby na pozór nieśmiałe mają w sobie dużo ukrytej siły. 

Czasem jest to siła niebezpieczna...

@duszka dziękuję Ci bardzo. :-)

Miał dokładnie taki być. Czyż nieśmiała osoba nie ma ochoty wielokroć wykrzyczeć całemu światu tego co ją boli? ;-)

Nie tylko ma ochotę, ale czasem wykrzykuje. Bo z bólu się krzyczy.

Tak, to bardzo bolesny dylemat. Myślę, że wiele osób musi stawić mu czoła. 

Dokładnie! ;-)

@Wędrowiec.1984 : Dziękuję. :)

Myślę, że jednym z powodów pielęgnowania własnej wrażliwości jest wstręt do życia w zakłamaniu...

@Artbook, @duszka, @WarszawiAnka, @Maria_M dziękuję!! :-)

@WarszawiAnka

Powiem Ci, że tak jakoś, siłą rzeczy chce się jednak być sobą, nawet pomimo wszystkich przeciwności tego, dziwnego swiata. Jakos tak nie umiem inaczej. ;-)

Śledzę dyskusję i muszę przyznać, że tekst wstrzelił się w świetne rozważania i inspirujące wnioski ;-)

Pozdrawiam: Wędrowiec.1984, WarszawiAnka, duszka ;-)

W ostatnim wersie zamieniłam Twoje "gromów" na 'w szranki', pozdrawiam

...z burzą w szranki swatać? Bez sensu. 

Tam jest swatać, a nie stawać. Może Ci się pomyliło coś :)

@Wędrowiec.1984 tak pomyliło mi się, przeczytałam jak chciałam widocznie

Jestem po stokroć na tak, ale łez czy łzy?

Łez, ponieważ to rzeźbiarz, który rzeźbi w zimnym uczuć granicie, zamykając ludzkie serca na wrażliwość. 

Rzeźbiarz jest personifikacją zła i fałszu; fałszywej pewności siebie, której nabierze się ulegając pokusie zamiany swego serca w zimny granit.