Maska

Boisz się szczerości, bo prawda potrafi być okrutna. 
Kłamiesz osobom bliskim, 
Że wszystko w porządku, lecz w środku jesteś smutna. 
Udajesz, uśmiech pokazując wszystkim, 
Choć Twoje oczy są smutkiem przepełnione, 
Choć wewnątrz trzęsiesz się cała, 
Choć serce Twe rozżalone, 
Udajesz twardą, niczym niewzruszona skała
To tylko maska, która kiedyś opadnie
Pokazując Twoją prawdziwą twarz,
Serce Twe za mocno pragnie,
Rób sobie nadzieję głupia, dalej marz.
Smutek wyleje się strumieniami, 
Wypłyną Twoje emocje prawdziwe,
Żyj dalej złudnymi marzeniami,
Niech serce, choć przez ułamek sekundy będzie szczęśliwe. 
Kochaj nie będąc kochaną,
Ciesz się okruchami rzuconymi pod nogi
Raduj się chwilą łaskawie Ci daną. 
Czy przekroczyłaś już swego smutku progi?
Udajesz radość, choć w środku umierasz, 
Udajesz, choć Twe oczy prawdę wymawiają, 
Udajesz, choć ukradkiem łzy swoje ścierasz, 
Mimo, że Twe uczucia się z Ciebie wyśmiewają. 
 

Witaj Luell, wiersz fajny tylko spróbuj zrobić coś z nagromadzonymi dość gęsto zaimkami (wytłuściłem), w niektórych przypadkach możesz je zamienić, w innych pominąć np.,,Udajesz, choć oczy prawdę wymawiają", staraj się zamiast twe,swe,me - pisać twoje, swoje,moje. Pozdrawiam serdecznie.  :)

Dziękuję za radę

Bardzo proszę, miłego, twórczego dnia życzę.  :)

Bardzo mądra decyzja, pozdrówki.