czarny deszcz

czarny deszcz słońca brak

potok zamarzniętej krwi

wokół śmierć szary piach

gnije świat gnijesz ty

odwilż która miała przyjść

jednak opóźniła się

uwierzyłeś pora wyjść

ale los powiedział nie

trup nadziei szybko zgnił

jak automat pijesz czas

już nie w głowie wolność ci

cmentarz marzeń wokół masz

przecież nie tak miało być

zima krótko miała trwać

usłyszałeś wiosny krzyk

lecz to był fałszywy znak

masz siłę pisać?

Witaj -  mocno napisane  - strach się bać...

                                                                                                                    Pozd.

Gdy życie cię uwiera

Cóż nadzieję może dać?

Chyba tylko poezja

Nie poddawaj się, trwaj mać

Twój wiersz jest dla mnie obrazem bolesnego uwięzienia -  w "pęcherzu czerni", który stwarza iluzję bycia całym światem... To straszny stan. Jednak dodam, muszę dodać, bo jestem o tym przekonana, - że poza nim nadal jest światło i kolory, że ten "krzyk wiosny" może właśnie to mówił i próbował ten pęcherz przekłuć... A to, że podmiot liryczny go usłyszał jest dla mnie ukrytym w treści sygnałem nadziei. Pozdrawiam serdecznie :)

Oj tam, oj tam.

Taki prosty przekaz.

Dzięki Waldi.

Mam ogromną tylko się hamuję.

Dziękuję Maju.

Pozdrawiam

Trwam, trwam, trwam

i co z tego mam

Dzięki Fran.

Pozdrawaim

Bardzo ciekawy i ładny komentarz umieściłaś.

Dziękuję.

Niezła inspiracja do kolejnego tekstu.

pozdrawiam.

Słychać krzyk PL.

PozdrawiaM.

Czasami wart sobie pokrzyczeć.

Trzydzieści parę lat temu lubiłem stać pod wiaduktem kolejowym i wykrzykiwać wszystkie marzenia jak pociąg przejeżdżał.

Czasami krzyczeliśmy we dwoje.

Dziękuję i pozdrawiam