Nikłość

Przed srogą burzą mogę uciekać

lecz widząc jej rozmach bezładu

odczuwam potrzebę przyśnięcia

w oczekiwaniu na Tanatosa

posępnie wertuję wspomnienia

przepełnione niby-radością

dźwięk kropli na okiennicach

i świst szkwału za parapetem

zabierają mnie w sferę mar

nad Elizejskim Polem

ochoczo pląsają Plejady

spragnione wspólnej zabawy

beztrosko machają mi z góry

pragnę chyżo dołączyć

wstępując na firmamentu błękit  

to niby-życie usłane kolcami

często rzuca pod nogi też róże

po których stąpam oględnie

utrapień szukam zawzięcie

te wszystkie codzienne niesnaski

i waśnie toczone z bliźnimi

w obliczu Wiecznej Idylli

istotę tracą zupełnie

nie dbam o rubinową szkatułę

ani o wagę ściennych draperii

następni zatroszczą się o nie

już wzdycham do mego zegara

ze złotą kukułką na szczycie

patrzącą na marmurowy pułap

naprzeciw srebrzystej posadzki

lecz wszystko to zniknie z mych oczu

w obliczu spotkania z Charonem

wicher już przycichł kompletnie

pogodny lazurowy horyzont

jakoby grecka słoneczna Jutrzenka

uspokaja mą duszę wzburzoną

nadejdzie wreszcie ten czas

gdy nikłość pochłonie każdego z nas

Jest to mój trzeci wierszyk, który zamieszczam na tym forum, dlatego proszę o szczere opinie na jego temat. :)