dzisiaj o świcie

Dzisiaj o świcie zbłękitniała moja jucha,
a broda zaplotła się w loki, jak u mędrców.

Zauważyłem, że ci ze wschodu są jacyś dziwni, nieokrzesani.

U kosmetyczki odkrywam kolejne pokłady carskiej świadomości.
Nie szukam winnych prawd,
układam na stosie złote orzechy kredytu,
w wolnej przestrzeni upycham napiwki
i w zamian za to, jakby za karę,
targuję się od pięć groszy za jajko
z koszyka wyłożonego liściem winorośli.

Błękit pokrywa kolejno ściany, okna
 i podłogę mojego mieszkania.
Tylko w lustrze odbija się 
jeszcze przezroczysty

odcień lodu.

chód z wiersza bije, jak ten duch carycy Katarzyny na jednej z komisji i "ukadajom się te zote orzechy kredytu" w jednom, spojnom caość, ącznie z tom brodom zaplotom, zaplotniętom. Niedobrze, oj niedobrze, a wiersz dobrze bardzo dobrze, z takom wyrazistom bękitnom acz transparentnom powokom.

Bardzo dobry tekst. Wyraźny, czytelny, konkretny. Takich chcę więcej. bb

Pracuję nad narracją,  staram się pisać bardziej przejrzyście. Miło, że działa. 

Czyźby zamach na prozę poetycką? Podoba mi. 

podoba mi się, bardzo:)