Bądź mną

poczuj rześki strumień z kranu

(nie doczekuję cieplejszej wody)

rodzynki osłodzą owsiankę

wsyp ich nie za mało

moją ręką skrop cytryną wodę z miodem

i pij - na zdrowie

wolność wiatr i brzasku tchnienie

tam pod górkę jak ja daj radę

a potem moim się oblejesz

by potem z ulgą zmyć go z siebie

poznaj wszystkie zakamarki

a wieczorem jak się uda

poznasz mnie niepoznaną

gdy mnie trafi niemechanizm

i odchylę klapki - uważaj - raz rani

a raz darzy - mocno nazbyt

czy w ogóle nam niezbędne

tak dogłębne rozpoznanie

może jednak nam wystarczy

siebie widzieć i być blisko

gdy potrzebne będzie

zainteresowanie

Podoba mi się lekkość wiersza i jego przekaz. Czasami wystarczy odrobina zainteresowania, by poczuć się blisko i mieć świadomość, że druga osoba jest dla nas ważna, a my dla niej. Jak dobrze jednak, że nie czytamy w swoich myślach, bo gdzie podziałaby się ta tajemnica, która potęguje siłę uczucia i rozbudza emocje? 

Jedyny fragment, które mi przeszkadza, to małe powtórzenie

może w drugim wersie dobrze byłoby zamienić "potem" na "później"? Oczywiście to tylko taka moja mała sugestia :)
Pozdrawiam :))

Witaj:) To kamień z serca, że lekko, bałam się właśnie czy nie nazbyt kanciasto, z zacinkami. Twoja interpretacja, komentarz w punkt. właśnie chodzi mi o pojęcie jedności, choć to chyba zbyt duże słowo, czy trzeba, czy da się wejść tak głęboko w drugą osobę - stać się jednym(?), czy po prostu być blisko siebie i na siebie być uważnym- dzielić szczęścia, troski, zauważać moment, gdy trzeba wkroczyć, pomóc. Znanie swoich myśli, wszystkich, byłoby zabójcze, dla obydwu stron. 

Co do dwóch 'potem-potów', to troszkę z przymrużeniem oka tu są, ale to może zbyt wyświechtany splot, wręcz suchar, więc może nie wypada? 

Hm.., w ostatniej zwrotce jakbyś wycofywała się ze poprzedniej wypowiedzi, straciła w nią wiarę.., jakbyś chciała się z niej wytłumaczyć przez co, w moim odczuciu, osłabiasz nieco jej siłę. Ale może to zamierzone, może tak ma właśnie być, bo taki jest podmiot liryczny? :) I może też zamierzone, bo autentyczne są małe "zacięcia" i "przeskoki" w strumieniu treści, np. tutaj: "tam pod górkę jak ja daj radę", gdzie chyba płynniej i łatwiej do czytania byłoby "tam pod górkę, tak jak ja, daj radę". Ale jestem też skłonna uznać to jako swoistą urodę czy charakter tego wiersza. Jest w całości ciekawy, ale najbardziej podoba mi się w nim przedostatnia zwrotka. :) Pozdrawiam.

Można powiedzieć, że wycofuje. Czasem przychodzi taka myśl, przynajmniej mi, żeby druga osoba, dla poznania pełni, mogła wejść w nas, aby poznać całokształt. I nie musi tu chodzić wyłącznie o partnera, ale też np. przyjaciela. I w drugą stronę - poznać jak ktoś patrzy na świat, jak to działa u innych. (Aczkolwiek bez przesady:)) 

4zwrotką wycofuję się z tego zaproszenia, bo po pierwsze jest to (póki co) nierealne, a po drugie myślę, że wystarczy doza zainteresowania i empatii dla drugiego. Co do zacięć, może jeszcze jakieś poprawki uda się nanieść, wygładzić. dzięki;)

Aż zerknęłam z tym 'doczeknę', bo zabrzmiało dziwnie, ale tak faktycznie brzmi. Ale zagwozdka. No bo chcę napisać, że zwykle nie doczekuję, to jest chyba poprawnie. 

Ciekawa fantazja na temat "wcielenia" :)

Na końcu jednak Peelka stwierdza, że nie jest to potrzebne do poznania siebie,

zrozumienia drugiego człowieka, co jest bardzo interesujące.

Nie wiem, czy się z nią zgadzam.

"Wcielenie" nie jest na pewno potrzebne w przypadku osób empatycznych i mających dużą wiedzę o życiu.

Ale osobiście nie wiem, czy mi by się czasem nie przydało.

Jednakże przekaz z pewnością wart uwagi, a wiersz napisany świetnym, lekkim piórem.

Pozdrawiam :)

Dzięki Deo:) Po prostu takie wcielenie nie jest możliwe - można kogoś przeanalizować milimetr po milimetrze, ale też prawdę mówiąc to by znaczyło - znać każdą cegiełkę z której ktoś jest zbudowany. Czyli trzeba by chyba oglądać przez 30 lat bez przerwy 'Truman show';P 

Choć po bliższym i dłuższym poznaniu drugiej osoby jest się w stanie wiele rozszyfrować, zgadnąć, dać to, czego w tej chwili potrzebuje - ale to trzeba chcieć. 

Ciężar wiersza leży dla mnie w 3 i 4 strofce. Dzięki jeszcze raz, za miłe słowa:)

Witaj Luule, czytałam Twój wiersz dzisiaj rano i nawet napisałam komentarz, ale się wycofałam, śpieszyłam się. Dla mie powyższy wiersz, to potrzeba wyrażenia empatii na wysokim poziomie. Pomysł mi się podoba, natomiast czytając się zacinam. Brakuje mi elastyczności i płynności w przelewaniu zachowań PL na drugą osobę w celu spróbowania, posmakowania „bycia mną”. Może to kwestia utrzymania odpowiedniego rytmu.

stań na nogę, którą staję,

poczuj rześki strumień z kranu,

(nie oczekuj ciepłej wody,

codzień zimną na sie daję)

do owsianki wsyp garść malin,

moją ręką gotuj mleko,

pij na zdrowie, bądź ascetą.

bądź mną, by mnie lepiej poznać

by zrozumieć moje wnętrze

jeden dzień tak spróbuj pograć

jak w teatrze i nic więcej

gdy dobiegniesz do północy 

moim krokiem i myślami

wtedy ja do świtu ciebie 

będę pieścić/ badać jak aksamit.

Pozdrawiam :))

Twoja wersja też mi się podoba, ale jak to zawsze bywa, już staje się czymś nieco innym w treści. No i jest pieprzniej na koniec;) u mnie nic a nic o tym nie ma. (ale zawsze sobie myślałam, że jakbym mogła znaleźć się choć na godzinę w ciele męskim, to jedyną rzeczą jakiej bym chciała spróbować... ;P)  No ale obawiałam się, że słowa zakamarki i odchylę klapki mogą zabrzmieć dwuznacznie. Jakby co chodziło o klapki z oczu, serca, umysłu. Dzięki za poświęcony czas i wersję alternatywną. Co do braku płynności to jeszcze nad tym podumam, choć osobiście mam jedynie problem z dwoma ostatnimi wersami, to zainteresowanie jakoś mi nie wybrzmiewa dobrze, i najdłużej w tym dłubałam. Dobrej nocki!