Kocia kołyska

Czy widzisz kota? Czy widzisz kołyskę?
Ten świat się wali z prędkością pragnienia
Kołyska pusta, kot pustą ma miskę
Dotarłem na wyspę szukając natchnienia
Co piękne, jest złudne, co złudne jest prawdą
I ludzka przekora dochodzi do głosu
Wpatrywać się tępo w błyszczące wahadło
I niemo oddawać się w złe ręce losu
Choć z głową w chmurach, wciąż pragną kontroli
Stąpając po ziemi bosymi stopami
I głośno milczą o tym, że boli
Znów karmiąc oczy pustymi słowami
Lód w sercach, w głowach wciąż płonie ogień
Choć głowa ziębnie, a serce topnieje
Każdy przez chwilę chce sobie być bogiem
I wierzyć, że w końcu cokolwiek istnieje

Od kota do boga...a podobno wszystko zaczęło się od Ewy.

Nyctophile,

te słowa poruszyć duszę mogą

czasami wzbogaconą, czasami ubogą. 

;) J.

Od słów... "I ludzka przekora dochodzi do głosu".. jest ciekawie, pokrewne mi tematy.

To co przed, hmm... nie za bardzo.

Pozdrawiam.

Ciekawy wiersz, chociaż mam wrażenie, że niespójny i o różnych sprawach, niezwiązanych ze sobą. Sprawia wrażenie bałaganu, chaosu.

@Oxyvia, @Nata_Kruk- dzięki za komentarz, wiersz jest niespojny, gdyż pierwsza część była inspirowana "Kocią kołyską" Vonneguta, a potem myśli zmieniły tor :D 

Właśnie, czyli wiersz do poprawki. A warto go poprawić, szkoda zostawić w takiej niedokończonej formie, jak dwa przerwane zdania.